دعای تمجید (رساله باقیات الصالحات)

رساله باقیات الصالحات در آخر کتاب مفاتیح الجنان، باب اول: اعمال شب و روز، فصل ششم: دعاهایی که در ساعات روز باید خواند و دعاهای هر روز که خصوصیتی به ساعتی ندارد؛ از جمله این دعاها، دعای تمجید است:

علاّمه مجلسى در «مقباس المصابيح» فرموده: به سندهاى معتبر از حضرت صادق عليه السّلام روايت شده: حق تعالى در سه ساعت شب، و سه ساعت روز، خود را به مجد و بزرگوارى ياد مى ‏كند. سه ساعت روز از وقت بالا آمدن خورشيد تا آغاز ظهر است، و سه ساعت شب ثلث آخر شب تا صبح است، پس هر بنده من اين تمجيد را بخواند، و دلش با خدا باشد، البته حق تعالى حاجت او را برآورد، و اگر شقى بدعاقبت باشد، اميدوارم سعادتمند و نيكو عاقبت گردد. مؤلّف گويد: اگر در اين ساعته اى روز و شب اين دعا را بخواند مناسب‏ تر خواهد بود:

اَنْتَ اللَّهُ لااِلهَ اِلاّ اَنْتَ رَبُّ الْعالَمينَ

تويى خدا، معبودى جز تو نيست، پروردگار جهانيان‏

اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ الرَّحْمنُ الرَّحيمُ

تويى خدا معبودى جز تو نيست بخشنده مهربان،

اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ الْعَلِىُّ الْكَبيرُ

تويى خدا معبودى جز تو نيست والاى بزرگ،

اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ مَلِكُ يَوْمِ الدّينِ

تويى‏ خدا معبودى جز تو نيست پادشاه روز جزا،

اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ

تويى خدا معبودى جز تو نيست آمرزنده و مهربان،

اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ الْعَزيزُ الْحَكيمُ

تويى خدا معبودى جز تو نيست عزيز و حكيم،

اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ مِنْكَ بَدْءُ الْخَلْقِ وَ اِلَيْكَ يَعُودُ

تويى خدا معبودى جز تو نيست هرچيز از تو آغاز شد، و به تو باز مى ‏گردد،

اَنْتَ اللَّهُ الَّذى لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ لَمْ تَزَلْ وَ لاتَزالُ

تويى خدا كه معبودى جز تو نيست، هميشه بودى و خواهى بود،

اَنْتَ اللَّهُ الَّذى لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ خالِقُ الْخَيْرِ وَالشَّرِّ،

تويى خدا معبودى جز تو نيست آفريننده نيكى و بدى،

اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ خالِقُ الْجَنَّةِ وَالنّارِ

تويى خدا، معبودى جز تو نيست، پديدآورنده بهشت و دوزخ،

اَنْتَ اللّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ الاَْحَدُ الصَّمَدُ لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً اَحَدٌ

تويى خدا، معبودى جز تو نيست يگانه، بى ‏نياز، نزاده، و زاده نشده، و هيچ كس همتاى او نبود،

اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزيزُ الْجَبّارُ الْمُتَكَبِّرُ

تويى خدا، معبودى جز تو نيست، فرمانرواى بس مقدّس، سلام مؤمن، چيره، عزيز، جبّار، بزرگمنش،

سُبْحانَ اللَّهِ عَمّا يُشْرِكُونَ

منزّه‏ است خدا از آنچه بر او شرك مى‏ آورند،

اَنْتَ اللَّهُ الْخالِقُ الْبارِئُ الْمُصَوِّرُ لَكَ الاَْسْماَّءُ الْحُسْنى

تويى خداى آفرينشگر، آفريننده صورت‏بخش، نامهاى برتر براى توست،

يُسَبِّحُ لَكَ ما فِى السَّمواتِ وَالاَْرْضِ وَ اَنْتَ الْعَزيزُ الْحَكيمُ

آنچه در آسمانها و زمين است براى تو تسبيح مى‏ گويند، و تو عزيز و حكيمى،

اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ الْكَبيرُ الْمُتَعالِ وَالْكِبْرِيآءُ رِدآوُكَ

تويى خدا معبودى جز تو نيست بزرگ‏ و والاتر، و كبريايى تنها رداى توست.