مناجات شعبانیه (زاد المعاد)

و سيّد بن طاووس رحمه اللّه به سند معتبر از ابن خالويه روايت كرده است كه اين مناجات از حضرت امير المؤمنين عليه السّلام و امامان از فرزندان اوست عليهم السّلام كه در ماه شعبان مى‌خوانده‌اند (و معروف است به مناجات شعبانيه) و آن مناجات اين است:

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ

اى خدا! درود فرست بر محمد و آلش

وَ اسْمَعْ دُعَائِي إِذَا دَعَوْتُكَ وَ اسْمَعْ نِدَائِي إِذَا نَادَيْتُكَ

و چون تو را بخوانم، دعاى مرا اجابت فرما و هرگاه تو را ندا كنم، ندايم بشنو

وَ أَقْبِلْ عَلَيَّ إِذَا نَاجَيْتُكَ، فَقَدْ هَرَبْتُ إِلَيْكَ وَ وَقَفْتُ بَيْنَ يَدَيْكَ، مُسْتَكِيناً لَكَ، مُتَضَرِّعاً إِلَيْكَ،

و چون با تو مناجات كنم، به حالم توجه فرما كه من به سوى تو گريخته و در حضور حضرتت ايستاده‌ام در حالى كه به درگاهت به حال پريشانى تضرع و زارى مى‌كنم

رَاجِياً لِمَا تَرَانِي وَ تَعْلَمُ مَا فِي نَفْسِي وَ تُخْبِرُ حَاجَتِي وَ تَعْرِفُ‏ ضَمِيرِي

و به آنچه نزد توست چشم اميد دارم و تو از دلم آگاهى و حاجتم را مى‌دانى و ضمير مرا مى‌شناسى

وَ لَا يَخْفَى عَلَيْكَ أَمْرُ مُنْقَلَبِي وَ مَثْوَايَ،

و هيچ امرى از امور دنيا و آخرت من بر تو پنهان نيست

وَ مَا أُرِيدُ أَنْ أُبْدِئَ بِهِ مِنْ مَنْطِقِي وَ أَتَفَوَّهُ بِهِ مِنْ طَلِبَتِي وَ أَرْجُوهُ لِعَافِیَتِي

و آنچه مى‌خواهم كه به زبان اظهار كنم و از حوايجم سخن گويم و آنچه براى حسن عاقبتم به تو اميد دارم همه را مى‌دانى

وَ قَدْ جَرَتْ مَقَادِيرُكَ عَلَيَّ يَا سَيِّدِي فِيمَا يَكُونُ مِنِّي إِلَى آخِرِ عُمُرِي

و حكم تقدير تو بر من، اى سيد من، در باطن و ظاهرم تا آخر عمر جارى و نافذ است

مِنْ سَرِيرَتِي وَ عَلَانِيَتِي وَ بِيَدِكَ لَا بِيَدِ غَيْرِكَ زِيَادَتِي وَ نَقْصِي وَ نَفْعِي وَ ضُرِّي

و زيادت و نقصان و سود و زيان من همه به دست توست نه غير تو.

إِلَهِي إِنْ حَرَمْتَنِي فَمَنْ ذَا الَّذِي يَرْزُقُنِي، وَ إِنْ خَذَلْتَنِي فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُنِي

اى خدا! اگر تو مرا از رزقت محروم سازى ديگر كه تواند مرا روزى دهد و اگر تو مرا خوار گردانى كه مرا يارى تواند كرد!

إِلَهِي أَعُوذُ بِكَ مِنْ غَضَبِكَ وَ حُلُولِ سَخَطِكَ

اى خدا! به تو پناه مى‌برم از غضب تو و از ورود خشم و سخطت.

إِلَهِي إِنْ كُنْتُ غَيْرَ مُسْتَأْهِلٍ لِرَحْمَتِكَ، فَأَنْتَ أَهْلٌ أَنْ تَجُودَ عَلَيَّ بِفَضْلِ سَعَتِكَ

اى خدا! اگر من لايق رحمتت نيستم، تو لايقى كه بر من از فضل و كرم بى‌پايانت جود و بخشش كنى!

إِلَهِي كَأَنِّي بِنَفْسِي وَاقِفَةٌ بَيْنَ يَدَيْكَ، وَ قَدْ أَظَلَّهَا حُسْنُ تَوَكُّلِي عَلَيْكَ، فَفَعَلْتَ مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ تَغَمَّدْتَنِي بِعَفْوِكَ.

اى خداى من گويا من اكنون در حضور تو ايستاده‌ام و حسن توكلم بر تو به سرم سايۀ لطف انداخته و آنچه از كرم و احسان تو را شايسته است با من به جا آورده‌اى عفو و آمرزشت مرا فراگرفته است.

إِلَهِي إِنْ عَفَوْتَ فَمَنْ أَوْلَى مِنْكَ بِذَلِكَ،

اى خدا! اگر تو مرا عفو كنى، كه از تو سزاوارتر به عفو است؟

وَ إِنْ كَانَ قَدْ دَنَا أَجَلِي وَ لَمْ يُدْنِنِي مِنْكَ عَمَلِي، فَقَدْ جُعِلْتُ الْإِقْرَارَ بِالذَّنْبِ إِلَيْكَ وَسِيلَتِي

و اگر اجلم نزديك شد و عمل صالحم مرا به تو نزديك نكرد، من هم اقرار به گناهانم را وسيله‌ى عفوت قرار داده‌ام.

إِلَهِي قَدْ جُرْتُ عَلَى نَفْسِي فِي النَّظَرِ لَهَا فَلَهَا الْوَيْلُ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَهَا

خدايا! من در توجهم به نفس خود بر خويش ستم كردم، پس اى واى بر نفس من اگر تو او را نيامرزى!

إِلَهِي لَمْ يَزَلْ بِرُّكَ عَلَيَّ أَيَّامَ حَيَاتِي، فَلَا تَقْطَعْ بِرَّكَ عَنِّي فِي مَمَاتِي.

اى خدا! چنان‌كه لطف و احسانت در تمام مدت زندگى شامل حالم بود، پس در مرگ مرا از احسانت محروم مساز،

إِلَهِي كَيْفَ آيِسُ مِنْ حُسْنِ نَظَرِكَ لِي بَعْدَ مَمَاتِي، وَ أَنْتَ لَمْ تُوَلِّنِي إِلَّا الْجَمِيلَ فِي حَيَاتِي

اى خدا! چگونه بعد مردنم از احسانت مأيوس شوم و حال آن‌كه تو در تمام عمرم با من جز نيكى و احسان نكردى؟ !

إِلَهِي تَوَلَّ مِنْ أَمْرِي مَا أَنْتَ أَهْلُهُ وَ عُدْ بِفَضْلِكَ عَلَى مُذْنِبٍ قَدْ غَمَرَهُ جَهْلُهُ

اى خدا! با من آن كن كه تو را شايد (نه آنچه مرا بايد) و باز هم به فضل و كرم بر گنهكارى كه در لجه‌ى گناه از جهل و نادانى فرورفته ترحم فرما.

إِلَهِي قَدْ سَتَرْتَ عَلَيَّ ذُنُوباً فِي الدُّنْيَا وَ أَنَا أَحْوَجُ إِلَى سَتْرِهَا عَلَيَّ مِنْكَ فِي الْأُخْرَى

اى خدا! تو در دار دنيا گناهانم را از تمام خلق پنهان داشتى و من در آخرت به ستارى‌ات از دنيا محتاج‌ترم؛

إِلَهِي قَدْ أَحْسَنْتَ إِلَيَّ إِذْ لَمْ تُظْهِرْهَا لِأَحَدٍ مِنْ عِبَادِكَ الصَّالِحِينَ،

و چون لطف كرده‌اى و گناهانم را بر هيچ بنده‌ى صالحى آشكار نكرده‌اى،

فَلَا تَفْضَحْنِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَلَى رُؤوسِ الْأَشْهَادِ.

 پس روز قيامت هم مرا مفتضح و رسوا در حضور جميع خلايق مگردان.

إِلَهِي جُودُكَ بَسَطَ أَمَلِي وَ عَفْوُكَ أَفْضَلُ مِنْ عَمَلِي

خدايا! جود و بخششت بساط آرزوى مرا گسترده و عفو تو بهتر از عمل من است.

إِلَهِي فَسُرَّنِي بِلِقَائِكَ يَوْمَ تَقْضِي فِيهِ بَيْنَ عِبَادِكَ

اى خدا! در آن روزى كه ميان بندگانت حكم مى‌كنى، مرا به لقاى خود شاد گردان.

إِلَهِي اعْتِذَارِي إِلَيْكَ اعْتِذَارُ مَنْ لَمْ يَسْتَغْنِ عَنْ قَبُولِ عُذْرِهِ، فَاقْبَلْ عُذْرِي، يَا أَكْرَمَ مَنِ اعْتَذَرَ إِلَيْهِ الْمُسِيئُونَ

اى خدا! من چون كسى به درگاهت عذر مى‌خواهم كه به قبول عذر سخت محتاج است؛ پس عذرم را بپذير، اى كريم‌ترين كسى كه گنه‌كاران از او معذرت مى‌طلبند.

إِلَهِي لَا تَرُدَّ حَاجَتِي وَ لَا تُخَيِّبْ طَمَعِي وَ لَا تَقْطَعْ مِنْكَ رَجَائِي وَ أَمَلِي

اى خدا! حاجتم را رد مكن و دست طمعم را از درگاهت محروم برمگردان و اميد و آرزويم را از لطف و كرمت منقطع مساز.

إِلَهِي لَوْ أَرَدْتَ هَوَانِي لَمْ تَهْدِنِي وَ لَوْ أَرَدْتَ فَضِيحَتِي لَمْ تُعَافِنِي.

اى خدا! اگر تو اراده‌ى خوارى‌ام را داشتى، به هدايت و احسانت سرافرازم نمى‌كردى و اگر مى‌خواستى مرا رسوا سازى در دنيا معافم نمى‌فرمودى.

إِلَهِي مَا أَظُنُّكَ تَرُدُّنِي فِي حَاجَةٍ قَدْ أَفْنَيْتُ عُمُرِي فِي طَلَبِهَا مِنْكَ.

اى خداى من! هرگز به تو اين گمان نمى‌برم كه حاجتى كه به تو دارم و عمرم را در طلبش فانى كردم باز روان سازى؟

إِلَهِي فَلَكَ الْحَمْدُ أَبَداً دَائِماً سَرْمَداً يَزِيدُ وَ لَا يَبِيدُ كَمَا تُحِبُّ وَ تَرْضَى.

اى خداى من! حمد و ثنا مختص توست؛ حمد ابدى و دايم سرمدى كه افزوده مى‌گردد و هرگز فنا نمى‌پذيرد؛ چنان‌كه تو دوست بدارى و بپسندى.

إِلَهِي إِنْ أَخَذْتَنِي بِجُرْمِي أَخَذْتُكَ بِعَفْوِكَ وَ إِنْ أَخَذْتَنِي بِذُنُوبِي أَخَذْتُكَ بِمَغْفِرَتِكَ

اى خداى من! اگر مرا به جرمم مؤاخذه كنى، تو را به عفوت مؤاخذه مى‌كنم و اگر مرا به گناهانم بازخواست كنى، تو را به مغفرتت بازخواست ميكنم

وَ إِنْ أَدْخَلْتَنِي النَّارَ أَعْلَمْتُ أَهْلَهَا أَنِّي أُحِبُّكَ.

و اگر مرا به آتش دوزخ برى، اهل آتش را آگاه خواهم كرد كه من تو را دوست مى‌داشتم.

إِلَهِي إِنْ كَانَ صَغُرَ فِي جَنْبِ طَاعَتِكَ عَمَلِي، فَقَدْ كَبُرَ فِي جَنْبِ رَجَائِكَ أَمَلِي‏.

اى خداى من! اگر در مقابل طاعتت عملم اندك است، در مقابل رجا و اميد به كرمت، آرزويم بسيار است

إِلَهِي كَيْفَ أَنْقَلِبُ مِنْ عِنْدِكَ بِالْخَيْبَةِ مَحْرُوماً، وَ قَدْ كَانَ حُسْنُ ظَنِّي بِجُودِكَ أَنْ تَقْلِبَنِي بِالنَّجَاةِ مَرْحُوماً.

اى خداى من! چگونه از درگاه لطفت محروم و نااميد برگردم، در صورتى كه به جود و احسان تو حسن ظن بسيار داشتم كه به حالم ترحم كرده، و عاقبت از اهل نجاتم مى‌گردانى؟ !

إِلَهِي وَ قَدْ أَفْنَيْتُ عُمُرِي فِي شِرَّةِ السَّهْوِ عَنْكَ وَ أَبْلَيْتُ شَبَابِي فِي سَكْرَةِ التَّبَاعُدِ مِنْكَ.

اى خداى من! عمرم را با درد و غفلت از تو فانى ساختم و جوانى‌ام را در مستى دورى از تو فرسودم.

إِلَهِي فَلَمْ أَسْتَيْقِظْ أَيَّامَ اغْتِرَارِي بِكَ وَ رُكُونِي إِلَى سَبِيلِ سَخَطِكَ.

اى خداى من! پس بيدار نشدم روزگارى را كه مغرور كرمت بودم و به راه سخط و غضبت مى‌رفتم.

إِلَهِي وَ أَنَا عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدَكَ قَائِمٌ بَيْنَ يَدَيْكَ، مُتَوَسِّلٌ بِكَرَمِكَ إِلَيْكَ.

اى خدا! من بنده‌ى تو و فرزند بنده‌ى توام كه در پيشگاه حضورت ايستاده‌ام و كرم و رحمتت را به سويت وسيله‌ى خود قرار داده‌ام.

إِلَهِي أَنَا عَبْدٌ أَتَنَصَّلُ إِلَيْكَ مِمَّا كُنْتُ أُوَاجِهُكَ بِهِ مِنْ قِلَّةِ اسْتِحْيَائِي مِنْ نَظَرِكَ

اى خدا! منم بنده‌اى كه به عذرخواهى به درگاهت آمده‌ام از اعمال زشتى كه به واسطه‌ى كمى حيا به حضورت و در نظرت به جا آورده‌ام

وَ أَطْلُبُ الْعَفْوَ مِنْكَ، إِذِ الْعَفْوُ نَعْتٌ لِكَرَمِكَ

و از تو عفو و بخشش مى‌طلبم كه عفو وصف كرم توست.

إِلَهِي لَمْ يَكُنْ لِي حَوْلٌ فَأَنْتَقِلَ بِهِ عَنْ مَعْصِيَتِكَ إِلَّا فِي وَقْتٍ أَيْقَظْتَنِي لِمَحَبَّتِكَ

اى خدا من قدرتى كه از معصيت باز گردم ندارم مگر آنكه تو به عشق و محبت مرا بيدار گردانى

وَ كَمَا أَرَدْتَ أَنْ أَكُونَ كُنْتُ، فَشَكَرْتُكَ بِإِدْخَالِي فِي كَرَمِكَ وَ لِتَطْهِيرِ قَلْبِي مِنْ أَوْسَاخِ الْغَفْلَةِ عَنْكَ.

يا آنكه چنانكه تو مى‏ خواهى باشم و شكر تو گويم چون مرا به كرمت داخل كردى و قلبم را از پليديهاى غفلت پاك و پاكيزه گردانيدى

إِلَهِي انْظُرْ إِلَيَّ نَظَرَ مَنْ نَادَيْتَهُ فَأَجَابَكَ وَ اسْتَعْمَلْتَهُ بِمَعُونَتِكَ فَأَطَاعَكَ،

اى خدا از لطف چنان به حال من بنگر مانند نگریستن به كسى كه او را خواندى و اجابت كرد و به كار طاعت واداشتى و اطاعتت نمود

يَا قَرِيباً لَا يَبْعُدُ عَنِ الْمُغْتَرِّ بِهِ وَ يَا جَوَاداً لَا يَبْخَلُ عَمَّنْ رَجَا ثَوَابَهُ.

اى نزديكى كه هرگز دور از آن‌كه فريفته‌ى توست نمى‌شوى و اى با بخشنده و كريمى كه هرگز بر آن‌كه اميد احسانت دارد بخل نمى‌كنى!

إِلَهِي هَبْ لِي قَلْباً يُدْنِيهِ مِنْكَ شَوْقُهُ وَ لِسَاناً يَرْفَعُهُ إِلَيْكَ صِدْقُهُ وَ نَظَراً يُقَرِّبُهُ مِنْكَ حَقُّهُ.

اى خدا! به من دلى عطا كن كه مشتاق مقام قرب تو باشد و زبانى كه سخن صدقش به سوى تو بالا رود و نظر حقيقتى كه به تو تقرب جويد.

إِلَهِي إِنَّ مَنْ تَعَرَّفَ بِكَ غَيْرُ مَجْهُولٍ وَ مَنْ لَاذَ بِكَ غَيْرُ مَخْذُولٍ وَ مَنْ أَقْبَلْتَ عَلَيْهِ غَيْرُ مَمْلُوك.

اى خدا! آن‌كه به تو معروف شد هرگز مجهول و بى‌نام نشود و هركه به تو پناه آورد هرگز خوار نگردد و هركه تو به او توجه كنى بنده‌ى ديگرى نشود.

إِلَهِي إِنَّ مَنِ انْتَهَجَ بِكَ لَمُسْتَنِيرٌ وَ إِنَّ مَنِ اعْتَصَمَ بِكَ لَمُسْتَجِيرٌ، وَ قَدْ لُذْتُ بِكَ

اى خداى من! هركه به تو راه يافت روشن شد و هركه به تو پناه برد پناه يافت و من به درگاه تو پناه آورده‌ام

 يَا إِلَهِي فَلَا تُخَيِّبْ ظَنِّي مِنْ رَحْمَتِكَ وَ لَا تَحْجُبْنِي عَنْ رَأْفَتِكَ.

پس تو اى خدا! حسن ظن مرا به رحمتت نوميد مساز و از فروغ رأفت و عنايتت مرا محجوب مگردان.

إِلَهِي أَقِمْنِي فِي أَهْلِ وَلَايَتِكَ مَقَامَ مَنْ رَجَا الزِّيَادَةَ مِنْ مَحَبَّتِكَ.

اى خدا! مرا در ميان اولياى خود مقام آن‌كس را ببخش كه به اميد زياد شدن محبت توست.

إِلَهِي وَ أَلْهِمْنِي وَلَهاً بِذِكْرِكَ إِلَى ذِكْرِكَ، وَ اجْعَلْ هِمَّي فِي رَوْحِ نَجَاحِ أَسْمَائِكَ وَ مَحَلِّ قُدْسِكَ.

اى خدا! و مرا واله و حيران ياد خود براى ياد خود گردان و همتم را بر نشاط و فيروزى در اسم‌هاى خود و مقام قدس خويش موقوف ساز.

إِلَهِي بِكَ عَلَيْكَ إِلَّا أَلْحَقْتَنِي بِمَحَلِّ أَهْلِ طَاعَتِكَ وَ الْمَثْوَى الصَّالِحِ مِنْ مَرْضَاتِكَ، فَإِنِّي لَا أَقْدِرُ لِنَفْسِي دَفْعاً وَ لَا أَمْلِكُ لَهَا نَفْعاً.

اى خدا! به ذات پاكت و به حقّى كه تو را بر خلق است قسم! كه مرا به اهل طاعتت ملحق ساز و منزل شايسته از مقام رضا و خوشنودى‌ات عطا فرما، كه من قادر نيستم دفع شرى از خود يا جلب نفعى براى خود كنم.

إِلَهِي أَنَا عَبْدُكَ الضَّعِيفُ الْمُذْنِبُ وَ مَمْلُوكُكَ الْمَعِيبُ، فَلَا تَجْعَلْنِي مِمَّنْ صَرَفْتَ عَنْهُ وَجْهَكَ وَ حَجَبَهُ سَهْوُهُ عَنْ عَفْوِكَ

اى خدا! من بنده‌ى ضعيف گنهكار و مملوك پرعيب و نقص توام، پس مرا از آنان‌كه روى از آنها مى‌گردانى و به غفلت از عفوت محجوب شدند قرار مده.

إِلَهِي هَبْ لِي كَمَالَ الِانْقِطَاعِ إِلَيْكَ وَ أَنِرْ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا بِضِيَاءِ نَظَرِهَا إِلَيْكَ

اى خدا! مرا انقطاع كامل به سوى خود عطا فرما و ديده‌هاى دل ما را به نورى كه به آن نور تو را مشاهده كند، روشن ساز

حَتَّى تَخْرِقَ أَبْصَارُ الْقُلُوبِ حُجَبَ النُّورِ فَتَصِلَ إِلَى مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَ تَصِيرَ أَرْوَاحُنَا مُعَلَّقَةً بِعِزِّ قُدْسِكَ

تا آن‌كه ديده‌ى بصيرت ما حجاب‌هاى نور را بردرد و به نور عظمت واصل گردد و جان‌هاى ما به مقام قدس عزتت در پيوندد.

إِلَهِي وَ اجْعَلْنِي مِمَّنْ نَادَيْتَهُ فَأَجَابَكَ وَ لَاحَظْتَهُ فَصَعِقَ لِجَلَالِكَ فَنَاجَيْتَهُ سِرّاً وَ عَمِلَ لَكَ جَهْراً

اى خدا! مرا از آنان قرار ده كه چون او را ندا كنى تو را اجابت مى‌كند و چون به او متوجه شوى از تجلّى جلال و عظمتت مدهوش مى‌گردد، پس تو با او در باطن راز مى‌گويى و او به عيان به كار تو مشغول است.

إِلَهِي لَمْ أُسَلِّطْ عَلَى حُسْنِ ظَنِّي قُنُوطَ الْإِيَاسِ وَ لَا انْقَطَعَ رَجَائِي مِنْ جَمِيلِ كَرَمِكَ

اى خدا! بر حسن ظنّم به تو يأس و نااميدى مسلط مساز و دست اميدم را از دامن كرم نيكويت جدا مگردان.

إِلَهِي إِنْ كَانَتِ الْخَطَايَا قَدْ أَسْقَطَتْنِي لَدَيْكَ فَاصْفَحْ عَنِّي بِحُسْنِ تَوَكُّلِي عَلَيْكَ

اى خدا! اگر خطاهايم مرا نزد تو پست و خوار گردانيده، هم به واسطه‌ى حسن اعتمادم به تو از من عفو كن.

إِلَهِي إِنْ حَطَّتْنِي الذُّنُوبُ مِنْ مَكَارِمِ لُطْفِكَ فَقَدْ نَبَّهَنِي الْيَقِينُ إِلَى كَرَمِ عَطْفِكَ

اى خدا! اگر گناهانم مرا از لطف و كرامت‌هايت دور كرده، مقام يقينم مرا به كرم و عطوفتت تذكر مى‌دهد

إِلَهِي إِنْ أَنَامَتْنِي الْغَفْلَةُ عَنِ الِاسْتِعْدَادِ لِلِقَائِكَ فَقَدْ نَبَّهَتْنِي الْمَعْرِفَةُ بِكَرَمِ آلَائِكَ

و اگر غفلت مرا از مهياى لقاى تو شدن به خواب غرور مى‌افكند، معرفت مرا متوجه نعمت‌هاى بزرگوارت مى‌گرداند.

إِلَهِي إِنْ دَعَانِي إِلَى النَّارِ عَظِيمُ عِقَابِكَ فَقَدْ دَعَانِي إِلَى الْجَنَّةِ جَزِيلُ ثَوَابِكَ

اى خدا! اگر عقاب و انتقام تو مرا به آتش دوزخ خواند، ثواب و عنايتت مرا به سوى بهشت ابد دعوت كرد.

إِلَهِي فَلَكَ أَسْأَلُ وَ إِلَيْكَ أَبْتَهِلُ وَ أَرْغَبُ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ

اى خدا! پس من هرچه بخواهم از تو درخواست مى‌كنم و به درگاه كرمت با ناله و زارى و شوق و رغبت مى‌نالم و از تو مى‌طلبم كه درود فرستى بر محمد صلّى اللّه عليه و آله و آل محمد

وَ أَنْ تَجْعَلَنِي مِمَّنْ يُدِيمُ ذِكْرَكَ وَ لَا يَنْقُضُ عَهْدَكَ وَ لَا يَغْفُلُ عَنْ شُكْرِكَ وَ لَا يَسْتَخِفُّ بِأَمْرِكَ

 و مرا از آنان قرار دهى كه دايم به ياد تواند و هرگز عهد تو را نمى‌شكنند و شكر و سپاست را لحظه‌اى فراموش نمى‌كنند و امرت را سبك نمى‌شمرند.

إِلَهِي وَ أَتْحِفْنِي بِنُورِ عِزِّكَ الْأَبْهَجِ فَأَكُونَ لَكَ عَارِفاً وَ عَنْ سِوَاكَ مُنْحَرِفاً وَ مِنْكَ خَائِفاً مُرَاقِباً

اى خدا! و مرا به نور مقام عزتت كه بهجت و نشاطش از هرلذتى بالاتر است در پيوند تا آن‌كه شناساى تو باشم و از غير تو روبگردانم و از تو ترسان و مراقب فرمان تو باشم،

يَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ رَسُولِهِ وَ آلِهِ الطَّاهِرِينَ وَ سَلَّمَ تَسْلِيماً كَثِيراً. ^[1]

اى خداى صاحب جلال و بزرگوارى! و درود خدا بر رسولش محمد صلّى اللّه عليه و آله و بر اهل بيت پاكش و سلام و تحيت بسيار باد.

و اين از مناجات‌هاى جليل القدر است و بر مضامين عاليه مشتمل است و در همه‌ى اوقات كه حضور قلبى باشد، خواندن آن مناسب است.

---

^[1] ) اقبال الاعمال، ج 3، ص 295.