زیارت مختصه دوم امام علی (ع) در روز غدیر (زاد المعاد)

اعمال ماه ذی الحجه؛ اعمال ماه ذی الحجه؛ و عيد غدير، هجدهم اين ماه است و عظيم‌ترين اعياد است و زيارت حضرت امير المؤمنين عليه السّلام در اين روز فضيلت بسيار دارد و از نزديك و دور موافق روايت صفوانى و غير آن اگر از دور زيارت كنند دو ركعت نماز زيارت به جا آورند، در ركعت اوّل سوره انا انزلناه و در ركعت دويّم قل هو اللّه احد بخوانند پس اين دعا را بخوانند:

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى وَلِيِّكَ وَ أَخِي نَبِيِّكَ وَ وَزِيرِهِ وَ حَبِيبِهِ وَ خَلِيلِهِ وَ مَوْضِعِ سِرِّهِ

خدايا! درود فرست بر ولى خود و برادر پيغمبر و وزير او و حبيب او و دوست خالص او و محل سر او

وَ خِيَرَتِهِ مِنْ أُسْرَتِهِ وَ وَصِيِّهِ وَ صَفْوَتِهِ وَ خَالِصَتِهِ وَ أَمِينِهِ وَ وَلِيِّهِ

و منتخب او از خاصانش و وصى او و برگزيده و دوست خاص و خالص و امين و ياور و ناصر او

وَ أَشْرَفِ عِتْرَتِهِ الَّذِينَ آمَنُوا بِهِ وَ أَبِي ذُرِّيَّتِهِ وَ بَابِ حِكْمَتِهِ وَ النَّاطِقِ بِحُجَّتِهِ

و اشرف افراد عترتش كه به او ايمان آوردند و پدر ذريۀ او و باب علم و حكمت او و ناطق به حجت

وَ الدَّاعِي إِلَى شَرِيعَتِهِ وَ الْمَاضِي عَلَى سُنَّتِهِ وَ خَلِيفَتِهِ عَلَى أُمَّتِهِ

و برهان او و دعوت‌كنندۀ خلق به شريعت مقدسه و باقى بر طريقت و سنت او و جانشين او بر امت او

سَيِّدِ الْمُسْلِمِينَ وَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ قَائِدِ الْغُرِّ الْمُحَجَّلِينَ

آن‌كه بزرگ اوصياء و امير مؤمنين و پيشواى آبرومندان و روسفيدان عالم است

أَفْضَلَ مَا صَلَّيْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ خَلْقِكَ وَ أَصْفِيَائِكَ وَ أَوْصِيَاءِ أَنْبِيَائِكَ.

برترين تحيت و رحمتى كه بر يكى از مخلوقات و خاصان درگاهت و اوصياى پيغمبرانت فرستادى.

اللَّهُمَّ إِنِّي أَشْهَدُ أَنَّهُ قَدْ بَلَّغَ عَنْ نَبِيِّكَ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ و آلِهِ مَا حُمِّلَ

پروردگارا! من گواهى مى‌دهم كه محققا آن حضرت آنچه را بايد از طرف پيغمبرت به امت تبليغ كند كاملا تبليغ كرد

وَ رَعَى مَا اسْتُحْفِظَ وَ حَفِظَ مَا اسْتُودِعَ وَ حَلَّلَ حَلَالَكَ وَ حَرَّمَ حَرَامَكَ

و آنچه بايد محفوظ دارد رعايت نمود و آنچه بدو به وديعه سپرده شد نگهبانى كرد و حلال تو را حلال و حرامت را حرام دانست

وَ أَقَامَ أَحْكَامَكَ وَ دَعَا إِلَى سَبِيلِكَ وَ وَالَى أَوْلِيَاءَكَ وَ عَادَى أَعْدَاءَكَ

و احكام تو را به پاداشت و خلق را به راه تو دعوت كرد و با دوستان تو دوستى و با دشمنانت دشمنى كرد

وَ جَاهَدَ النَّاكِثِينَ عَنْ سَبِيلِكَ وَ الْقَاسِطِينَ وَ الْمَارِقِينَ عَنْ أَمْرِكَ

و با عهدشكنان دين تو و عدول‌كنندگان و سركشان از فرمان تو جهاد كرد

صَابِراً مُحْتَسِباً مُقْبِلًا غَيْرَ مُدْبِرٍ لَا تَأْخُذُهُ فِي اللَّهِ لَوْمَةُ لَائِمٍ

و با كمال صبر و تحمل هميشه روبه سوى تو داشت و هرگز از خدا رو نگردانيد و در راه خدا ملامت بدگويان او را از فرمانت باز نداشت

حَتَّى بَلَغَ فِي ذَلِكَ الرِّضَا وَ سَلَّمَ إِلَيْكَ الْقَضَاءَ

تا آن‌كه در كار فرمان قضاى تو به مقام رضا و خشنودى‌ات نايل شد

وَ عَبَدَكَ مُخْلِصاً وَ نَصَحَ لَكَ مُجْتَهِداً حَتَّى أَتَاهُ الْيَقِينُ

و با اخلاص كامل تو را پرستش كرد و در نصيحت و دلالت خلق به راه حق براى رضاى تو هنگام رحلت كوشش كرد،

فَقَبَضْتَهُ إِلَيْكَ شَهِيداً سَعِيداً وَلِيّاً تَقِيّاً رَضِيّاً زَكِيّاً هَادِياً مَهْدِيّاً

پس آن‌گاه كه با مقام شهادت و ولايت و تقواى كامل و مقام رضا و تزكيۀ نفس و هادى و مهدى امت او را قبض روح كردى.

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَلَيْهِ أَفْضَلَ مَا صَلَّيْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ أَنْبِيَائِكَ وَ أَصْفِيَائِكَ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ.^[1]

خدايا درود و رحمت فرست بر محمد و بر او نيكوتر رحمتى كه بر يكى از پيمبرانت و خاصان درگاهت فرستادى، اى پروردگار عالم هستى!

[1] ) مصباح كفعمى ص 685؛ مفاتيح الجنان، ج  1 ، ص 374.