خطبه امام سجاد (ع) در کوفه ( +پاورپوینت و پی دی اف)

قالَ حُذَیم بن شَریک الأسدی خَرَجَ زَیْن العابِدین (ع) إلی النّاسِ وأومَی إلَیْهِم أنْ اُسْکُتوا فَسَکتوا و هو قائِمٌ فَحمد اللهَ وأثْنی عَلیه و صَلّی عَلی نَبِیّه.ثُمّ قال:
حذیم بن شریک أسدی می‌گوید: زین العابدین (ع) برابر مردم آمد واشاره به سکوت کرد!خاموش شدند و او ایستاده ستایش خدای را کرد و بر نبی (ص) درود فرستاد. آنگاه گفت:

أَیُّها النّاسُ مَنْ عَرَفَني فَقَدْ عَرَفَني و مَنْ لَمْ یَعْرِفْني فَأنا عليُّ بْنُ الحُسَیْنِ المَذْبُوحِ بِشَطِّ الْفُراتِ مِنْ غَیْرِ ذَحْل وَ لا تِرات
ای مردم! هر کس مرا می شناسد، می شناسد و هر کس نمی‌شناسد بگویم من علی فرزند حسینم که در کنار فرات او را کشتند بی آنکه خونی طلبکار باشند و قصاصی خواهند
فاَنَا ابْنُ مَنِ انْتُهِکَ حَرِیمُهُ وَ سُلِبَ نَعِیمُهُ انْتُهِبَ مالُهُ وَ سُبِیَ عِیالُهُ اَنَا ابْنُ مَنْ قُتِلَ صَبْراً فَکَفى بِذلِکَ فَخْراً
من پسر آن کسم که حرمت او بشکستند و امنيّت او را در هم‏شكستند و مال او تاراج کردند و عیال او را به اسیری گرفتند منم پسر آن کسم که او را به زاری کشتند و این فخر ما بس.
اَیُّهَا النّاسُ! ناشَدْتُکُمْ بِاللهِ  هَلْ تَعْلَمُونَ اَنَّکُمْ کَتَبْتُمْ اِلى اَبِی وَ خَدَعْتُمُوهُ وَ اَعْطَیْتُمُوهُ مِنْ اَنْفُسِکُمُ الْعَهْدَ وَ الْمِیثاقَ وَ الْبَیْعَةثُمَّ قاتَلْتُمُوهُ وَ خَذَلُتمُوهُ؟
ای مردم شما را به خدا سوگند می دهم آیا در خاطر دارید سوی پدر من نامه نوشتید و او را فریب دادید
و پیمان و عهد و میثاق بستیدو بيعت كرديد ؟و باز با او کارزار کردید و او را بی یاور گذاشتید؟
فَتَبّاً لَکُمْ ما قَدَّمْتُمْ لاَنْفُسِکُمْ وَ سَوْاهً لِرَاْیِکُمْ
هلاک باد شما را! چه توشه ای برای خود پیش فرستادید! و زشت باد رأی شما!
بِاَیَّةِ عَیْنِ تَنْظُرُونَ اِلى رَسُولِ اللهِ(ص) یَقُولُ لَکُمْ:قَتَلْتُمْ عِتْرَتِی وَ انْتَهَکْتُمْ حُرْمَتِی فَلَسْتُمْ مِنْ اُمَّتِی؟
به کدام چشم به روی پیغمبر (ص) نظر می افکنید وقتی با شما گوید :عترت مرا کشتید و حرمت مرا شکستید، پس، از امت من نیستید؟

قالَ: فَارْتَفَعَتْ أصْواتُ النّاس بِالْبُکاءِ و یَدْعُو بَعضهم بعضاً هَلکْتُم و ماتَعْلمُون.
راوی گفت: صدای مردم به گریه بلند شد و به یکدیگر می گفتند هلاک شدید و نفهمیدید

فَقال عَلیُّ بْن الحُسَین:رَحم اللهُ اِمرأً قَبْلَ نَصیحَتی و حَفِظَ وَصیّتی فِی اللهِ و فی رَسُولِه و فی أهلِ بیتِه فإنّ لَنا «فِی رَسُولِ اللهِ أُسْوَة حَسَنَة»
پس علی بن الحسین (ع) فرمود:خدای رحمت کند آن که نصیحت من بپذیرد وصیت مرا محض خدا و رسول صلی الله علیه و آله و خاندان وی نگاهدارد! که برای ماست آیه « فی رسول الله (ص) اسوة حسنة»

فَقالُوا بِأجْمَعهم نَحْنُ کُلُّنا یَاابْنَ رَسُول الله سامِعُون مُطِیعُون حافِظُون لِذِمامِک غَیْر زاهِدین فیکَ  و لا‌‌ راغِبینَ عَنْکَ فَمُرْنا بأمْرِکَ  رَحمکَ الله
همه گفتند :یابن رسول الله ما فرمانبرداریم و پیمان تو را نگاهداریم دل به جانب تو داریم و هوای تو در خاطر ماست خدای تو را رحمت فرستد
فإنّا حَرْبٌ لِحَرْبِکَ و سِلْمٌ لِسِلْمِکَ لِنَأخَذَنَّ ترتک وترتنا مِمَّنْ ظَلَمَکَ و ظَلَمَنا
فرمان خویش بفرمای که ما جنگ کنیم با هر که جنگ تو خواهد و آشتی کنیم با هر کس تو با او صلح کنی و قصاص خون تو را از آنها که بر تو و ما ستم کردند بخواهیم.
فقال علی بن الحسین ع:  هَیْهات! اَیُّهَا الْغَدَرَةُ الْمَکَرَةُ!حِیلَ بَیْنَکُمْ وبَیْنَ شَهَواتِ اَنْفُسِکُمْ اَتُرِیدُونَ اَنْ تَاْتُوا اِلَیَّ کَما اَتَیْتُمْ اِلى آبایِی مِنْ قَبْلُ
پس علی بن الحسین (ع) فرمود: هیهات. ای بی وفایان مکار!میان شما و شهوات حایل آمد می خواهید همان اعانت که پدران مرا کردیدهمان گونه مرا هم اعانت کنید
کَلاّ وَ رَبِّ الرّاقِصاتِ اِلى مِنىفَاِنَّ الْجُرْحَ لَمّا یَنْدَمِلْ
سوگند به پروردگار شترانى كه حاجيان را به منى و عرفات مى‏ برند  هنوز زخمها التیام نیافته است
قُتِلَ اَبِی بِالاَمْسِ وَ اَهْلُ بَیْتِهِ مَعَهُ فَلَمْ یُنْسِنِی ثُکْلَ رَسُولِ اللهِ(ص) وَثُکْلَ اَبِی وَ بَنِی اَبِی وَ جَدِّی شَقَّ لَهازِمی وَ مَرارَتُهُ بَیْنَ حَناجِرِی وَ حَلْقِی وَ غُصَصُهُ تَجْرِی فِی فِراشِ صَدْرِی
پدرم دیروز کشته شد و اهل بیت او هم با او کشته شدند و هنوز داغ پیغمبر فراموشم نگشته و تلخی آن میان حلقوم و حنجره‌ی من است  و اندوه آن در سینه‌ی من مانده است
مَسْاَلَتِی اَنْ لا تَکُونُوا لَنا وَ لاعَلَیْنا
و خواهش من این است نه با ما باشید و نه بر ما!

ثم قال (ع) :

آنگاه این اشعار را فرمود: