استخاره نمودن برای غیر

در باب خواص بعضی سور و آیات و ذکر بعضی ادعیه (از رساله باقیات الصالحات مفاتیح الجنان) این مطلب را بیان می کند که سيّد ابن طاووس‏ كلامى فرموده كه حاصلش اين است: من حديث صريحى نيافتم كه انسان براى غير خود استخاره كند، ولى يافتم احاديث‏ بسيارى را كه در آنها امر شده بر قضاى حاجت برادران به دعاها و ساير توسّلات، بلكه در اخبار از فوايد دعا براى برادران‏ چندان ذكر شده كه محتاج بر بيان نيست، و استخاره نيز از جمله حاجات، و از جمله دعوات است، زيرا شخصى كه انسان را تكليف به استخاره مى‏ كند، به طور حتم حاجتى برايش پيش آمده و آن شخصى كه مباشر استخاره مى‏ شود مى‏ خواهد براى خود استخاره‏ كند كه آيا صلاح است كه به او بگويد انجام بده يا نه، و مى‏ خواهد براى آن شخص كه به او گفته استخاره كند، آيا مصلحت در فعل‏ است يا در ترك، و اين از چيزهايى است كه داخل است در تحت عموم روايات ناظر به استخارات و قضاى حاجات. علاّمه‏ مجلسى فرموده: كلام سيّد در جواز استخاره براى غير،خالى از قوّت نيست به جهت عمومات [يعنى تعابير عامّ وارد در روايات براى‏ رفع حاجت برادران دينى]، به خصوص وقتى‏ كه نايب براى خود قصد كند كه به شخص طالب استخاره بگويد: انجام بده يا نده، چنان‏ كه سيد به آن اشاره فرموده: و اين نقشه‏ اى است براى داخل كردن استخاره در تحت اخبار خاصّه، ليكن احوط و اولى آن‏ است كه صاحب حاجت خودش براى خود استخار كند، زيرا ما خبرى كه در جواز وكالت در استخاره وارد شده باشد، نديديم،  و اگر اين كار جايز يا راجح مى‏ بود، به طور قطع اصحاب از ائمه سؤال مى‏ كردند، و اگر سؤال كرده بودند براى ما دست‏ كم در يك‏ روايت نقل مى‏ شد، به علاوه اينكه شخص مضطر خود اولى به اجابت، و دعاى او اقرب به خلوص نيّت است، انتهى.