داستان توبه کنندگان: توبه دزد

اصمعى كه يكى از علماء و عرفاى زمان خودش بود مى گويد: يك روز از كنار ده و روستايى مى گذشتم كه ناگهان يك عرب سياهى از پشت درختان با شمشير برهنه اى به سويم آمد و تيغه شمشيرش را به طرف سينه ام گرفت و گفت: زود لخت شو و هرچه دارى رد كن ، و الاّ تو را مى كشم ، زود باش ، اگر مى خواهى جان سالم بدر برى و اهل و عيالت را داغدار نكنى .

گفتم : اى مرد عرب ! مرا مى شناسى كه با من اين طور حرف مى زنى؟!

گفت : در ميان ما دزدان معرفت و شناخت معنا ندارد، زيرا در دل آنها رحم و مُروّت نيست.

گفتم : مسافرم و جز اين لباسهايى را كه پوشيده ام چيز ديگرى ندارم.

گفت : من اين حرفها سرم نمى شود و نفقه و پول و مال و روزى مى خواهم.

گفت : آن خزينه چيست و كجاست ؟

گفتم : مگر قرآن نخوانده اى كه خداوند متعال مى فرمايد: وَ فِى السَّماءِ رِزْقُكُمْ و ما تُوعَدوُن .همه روزى هاى شما در آسمان است و به آنچه كه به شما وعده داده ايم برايتان مى فرستيم .

يك وقت ديدم اين عرب ، بيابانى و صحرايى و دهاتى و سياه و دزد و بى سواد، تا اين آيه را از من شنيد بدنش چنان لرزيد كه شمشير و نيزه از دستش افتاد و سرش را به طرف آسمان بلند كرد و گفت : خدايا رزق و روزى مرا در آسمان نگه داشته اى و مرا در روى زمين حيران كردى ؟! تا در صحرا و بيابان دزدى و سرقت كنم و مال مردم را بخورم ، خدايا مالم را بده ... غلط كردم ، اشتباه كردم رزقم را بده .

تا اين سخن را از صميم قلب و با صدق نيت و اخلاص درونى گفت : ناگهان مشاهده كردم كاسه اى پر از طعام با دو گرده نان سفيد از هوا جلويش ظاهر شد. عرب سياه بيابانى روى زمين نشست و شروع به خوردن كرد و وقتى سير شد گفت : احسنت ربّى ، بارك اللّه ، آفرين بر پروردگارم .

بعد مقدارى با هم صحبت كرديم و او را راهنمايى و ارشاد كردم او نالان و پريشان حال و نادم و پشيمان شده بود و توبه نمود و بعد هم جدا شديم ، من بسوى كارم رفتم و او هم پى برنامه هايش .

دو سال از اين ماجرا گذشت . يك روز در حال طواف خانه خدا او را ديدم ، به او گفتم : تو فلانى نيستى ؟!

گفت : چرا خودم هستم . ولى از آن روز به بعد توبه كردم و از تمام كردهايم برگشتم و با خدا آشتى كردم . خدا خيرت بدهد كه راه را بما نشان دادى و ما را بسوى خالق خود كشاندى و راهنمايى نمودى .

گفتم : حالا حالت چطور است ؟! خوبى ؟

گفت : الحمد للّه از آن روزى كه توبه كردم و درِ خانه خدا آمدم ، و از آن روز به بعد، بعد از نماز شام همان كاسه و دو نان از آسمان برايم مى آيد و ميل مى كنم و تمام ظرفهائى را كه در آن مائده آسمانى مى آمد جمع كردم و در شكاف كوهى پنهان نموده ام .

گفتم : چرا مصرف نكردى ؟!

گفت : ناجوانمردى است نان كريمان را خوردن و كاسه شكستن .

گفتم : چرا به درويشان و فقيران نمى دهى ؟

گفت : بى فرمان او تصرف نمى كنم .

اصمعى مى گويد: از حال و مقالش خوشم آمد خواستم دست و پايش را ببوسم .

گفت : اى شيخ اين كار را نكن ، اگر تقرب مى خواهى از آنچه كه آن روز برايم خواندى ، بخوان .

گفتم : چه خواندم او آيه ((وَ فِى السَّماءِ رزقكم)) را گفت :

گفتم :فَوَ رَبِّ السَّماءِ وَالاَْرْضِ اِنَّهُ لَحَقُّ مِثْلَ ما اَنَّكُمْ تَنْطِقُون (1)پس به پروردگار آسمان و زمين كه همه اش را بحق آفريد و مثل آنكه با شما سخن مى گويد.

گفت : كدام نادان و سفله اى هست كه گفته خدا را انكار كند كه نياز به سوگند و قسم باشد. بخوان ، بخوان كه دلم مى خواهد براى اين آيه خود را فدا و جانم را نثار كنم ، چه زيبا و خوب ، بخوان ، بخوان .

آيه مذكور را خواندم . يك وقت ديدم آهى كشيد و جان داد.

كفنى تهيه كردند بعد غسلش دادند و كفنش نمودند و بر جنازه اش ‍ نماز خواندند و دفنش كردند.

يك هفته از اين قضيه گذشته بود كه يك شب خوابش را ديدم كه لباسهاى بسيار زيبا پوشيده و خوشحال است .

گفتم : رفيق چطور به اين مقام رسيدى ؟!

گفت : بخاطر اينكه كلام خدا را تصديق و به صدق شنيدم و با اعتقاد و يقين و ايمان بر خود پذيرفتم .

---

1- الذاريات : آيه 22 .

منبع: قصص التوابین؛داستان توبه کنندگان،علی میر خلف زاده