زمان از نظر احادیث
۲۷ اسفند ۱۳۹۳ 0شناخت زمانه
امام على عليه السلام :
حَسْبُ المَرءِ ··· مِن عِرفانِهِ ، عِلمُهُ بِزَمانِهِ
براى . . . آگاهى انسان همين بس كه زمان خود را بشناسد .
امام على عليه السلام :
أعرَفُ الناسِ بالزّمانِ ، مَن لَم يَتَعَجَّبْ مِن أحداثِهِ .
آگاهترين مردمان به روزگار ، كسى است كه از حوادث آن تعجب نكند .
امام صادق عليه السلام :
العالِمُ بِزَمانِهِ ، لا تَهجُمُ علَيهِ اللَّوابِسُ .
كسى كه زمان خود را بشناسد ، آماج اشتباهات قرار نگيرد .
آن كه به زمانه اعتماد كند
امام على عليه السلام :
مَن وَثِقَ بِالزَّمانِ صُرِعَ .
كسى كه به زمانه اعتماد كند ، زمين خورد .
امام على عليه السلام :
مَن أمَنَ الزَمانَ خانَهُ ، و مَن أعظَمَهُ أهانَهُ
هر كه زمانه را امين داند (به آن اعتماد ورزد) زمانه به او خيانت كند و هركه آن را بزرگ شمارد ، همو خوارش كند .
امام على عليه السلام :
مَن أمَنَ الزَّمانَ خانَهُ ، و مَن تَعَظَّمَ علَيهِ أهانَهُ ، و مَن تَرَغَّمَ علَيهِ أرغَمَهُ ، و مَن لَجَأَ إلَيهِ أسلَمَهُ ، و لَيسَ كُلُّ مَن رَمى أصابَ ، و إذا تَغَيَّرَ السُّلطانُ تَغَيَّرَ الزَّمانُ .
هركه زمانه را امين داند همو به وى خيانت كند و هركه بر او بزرگى كند ، خوار و حقيرش سازد و هركه بر وى خشم گيرد ، او نيز وى را به خشم آورد و هركه بدو پناه برد ، او تسليمش كند ؛ چنين نيست كه هر تيراندازى به هدف زند، و چون حكومت تغيير كند ، زمانه تغيير كند .
امام على عليه السلام :
الزَّمانُ يَخُونُ صاحِبَهُ ، و لا يَستَعتِبُ لِمَن عاتَبَهُ .
زمانه به صاحب خود خيانت مى كند و هر كس را ملامت كند ، از او رضايت و پوزش نطلبد .
امام على عليه السلام :
مَن تَشاغَلَ بالزَّمانِ شَغَلَهُ .
هركه با زمانه سرگرم شود ، زمانه [نيز] او را مشغول سازد .
هركه با زمانه بستيزد
امام على عليه السلام :
مَن عَتَبَ عَلى الزمانِ طالَت مَعتَبَتُهُ .
هركه از زمانه گلايه كند ، گلايه اش به درازا كشد .
امام على عليه السلام :
مَن عانَدَ الزَّمانَ أرغَمَهُ ، و مَنِ استَسلَمَ إلَيهِ لَم يَسلَمْ .
هركه با زمانه بستيزد ، زمانه او را به خاك مذلت افكند و هركه تسليم آن شود، در امان نباشد .
امام على عليه السلام :
مَن كابَرَ الزَّمانَ عَطِبَ ، و من يَنقِمْ علَيهِ غَضِبَ .
هركه با روزگار بستيزد ، هلاك شود و هركه آن را سرزنش كند ، [خود] در خشم شود .
ايراد گرفتن از زمانه
عيون أخبار الرضا ـ به نقل از ريّان بن صلت ـ : حضرت رضا عليه السلام اين ابيات را از عبد المطّلب براى ما خواند :
يَعِيبُ الناسُ كُلُّهُمُ زَمانا
و ما لِزَمانِنا عَيبٌ سِوان
ا نَعِيبُ زَمانَنا و العَيبُ فِينا
و لو نَطَقَ الزَّمانُ بِنا هَجانا
و إنَّ الذِئبَ يَترُكُ لَحمَ ذِئبٍ
و يَأكُلُ بَعضُنا بَعضا عِيانا
لَبِسْنا لِلخداعِ مسوكَ طِيبٍ
و وَيلٌ لِلغَرِيبِ إذا أتانا .
تمام مردم از زمانه ايراد مى گيرند
حال آن كه زمانه را عيبى جز ما نيست
ما از زمانه خود ايراد مى گيريم حال آن كه عيب در خود ماست
و اگر زمانه زبان داشت ما را هجو مى كرد
گرگ گوشت گرگ را نمى خورد
ولى ما آشكارا يكديگر را مى خوريم
فريبكارانه پوستهاى فريبا بر تن مى كنيم
و واى بر غريبى كه نزد ما آيد.
میزان الحکمه،جلد پنجم.