نوحه بر لب بحر فرات سقای لب تشنگان (سبک بوشهری)

بر لب بحر فرات سقای لب تشنگان(2) 

چو فتاد بر روی زمین گفت ای شه کون و مکان

بیا که دیده ام به راه ست 

هنگام بدرود و وداع ست مولا حسین جان

آوای هل من ناصرش شه خوبان شنید(2)

  آمد به بالینش نشست ز دل آهی کشید

بگرفت برادر را به بر

اشکش روان شد از بصر مولا حسین جان

تا باشدم جان در بدن شه لب تشنگان(2)  

مرا به خیمه ها مبر به پیش کودکان

وعده آب من داده ام 

عذرم بگو از وعده ام مولا حسین جان

هذا فراق بینی و بینک سرورم(2) 

  بیا و بردار از زمین کنون این پیکرم

این آخرین وداع بود

  هنگام الوداع بود مولا حسین جان

این زینت دوش نبی گل باغ جنان (2) 

نوحه سرایت شد فتوت به صد شور وشین

بنما قبول سروده اش 

بر جود تو دو دیده اش مولا حسین جان