کلیپ تصویری سخنرانی کوتاه استاد انصاریان: لباس عروس

من چیزهایی که زیاد شنیده‌اید، تکرار نمی‌کنم؛ اما گاهی لازم می‌شود فقط گوشه‌ای از شنیده‌هایتان را بگویم. زهرای مرضیه(س) در شب عروسی‌اش ده دست لباس نداشت و یک کمد لباس با خودش به خانهٔ شوهر نبرده بود؛ نهایت، پیغمبر(ص) به سلمان پول داد که یک پیراهن نو و ارزان برای عروس بخرد. او هم حالا نمازش را در غروب خوانده و پیراهن را پوشیده است. خانهٔ امیرالمؤمنین(ع) هم آن‌وقت با خانهٔ پیغمبر(ص) فاصله داشت. من در مدینه پرسیدم و جای خانهٔ زمان دامادی‌اش را پیدا کردم که با حرم پیغمبر(ص) حدوداً دویست قدم یا یک‌خرده بیشتر فاصله دارد. حالا عروس را در تاریکی راه از خانهٔ پیغمبر(ص) به خانهٔ داماد می‌برند، باید دویست‌ سیصد متر راه برود، کوچه‌ها تاریک هم هست و چراغ ندارد، یک‌مرتبه به خانم‌ها فرمودند: من را نگه دارید. نگه داشتند، گفت: صدای ناله به گوشم می‌آید، چه کسی است؟

گفتند: یک خانم است که در این تاریکی شب ناله می‌کند. فرمودند: راه را باز کنید تا جلو بیاید. راه را باز کردند، جلو آمد. فرمودند: چرا ناله می‌کنی؟ گفت: شب عروسی‌ات است، خوش‌به‌حالت! پیراهن نو داری؛ من دیگر نمی‌توانم پیراهن پاره‌ام را هم وصله کنم. فرمودند: خانم‌ها دور مرا بگیرید تا کسی من را نبیند. حالا مرد که نبود و همه زن بودند. پیراهن نوی عروسی را درآوردند، تا کردند و به مستحق دادند، پیراهن کهنهٔ خانهٔ پدر را پوشیدند و به خانهٔ داماد آمدند. داماد هم داماد ایرادبگیری نبود و جلوهٔ اوصاف خدا و ‌افق طلوع صفات پروردگار بود، اصلاً یک کلمه نپرسید که دختر پیغمبر، شب عروسی‌ات است، چرا پیراهن کهنه تن توست؟! پیغمبر(ص) فردا صبح به دیدن دختر آمد، دید لباس کهنهٔ خانهٔ پدر تن اوست، گفتند: فاطمه جان، لباس دیشبت کجاست؟ گفت: در راه به مستحقی برخوردم، به او دادم. پیغمبر(ص) اشک ریختند و گفتند: پدرت فدایت شود. حالا چرا این پیراهن کهنه را ندادی؟ گفتند: قرآن شما می‌گوید

«لَنْ تَنٰالُوا اَلْبِرَّ حَتّٰی تُنْفِقُوا مِمّٰا تُحِبُّونَ»

(سورهٔ آل‌عمران، آیهٔ 92)

اگر می‌خواهید به نیکی برسید، از آن جنسی در راه خدا بدهید که دوست دارید. من دیشب به قرآن شما عمل کردم. قرآن را بفهمیم، پشت سرش هم عمل کنیم؛ یعنی نه فقط بفهمیم و بخوانیم! اصلاً قرآن برای عمل کردن آمده است:

«وَيُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْرًا كَبِيرًا»

(سورهٔ اسراء، آیهٔ 9)

این یکی از علائم اهل تقواست که در دارایی و نداری، روح انفاق دارند.