شرح زیارت اربعین: فرازچهارم /السَّلَامُ عَلَی الْحُسَیْنِ الْمَظْلُومِ الشَّهِیدِ (قسمت دوم)

خود امام حسین علیه السلام در آخرین لحظات شهادتشان خطاب به شمر فرمودند:

«اِذا کانَ لابُدَّ مِن قَتلِی فَاسقِنِی شَربَهً مِنَ الماءِ» (اکنون که ناگریز به کشتن من کمر بسته ای با جرعه آبی مرا سیراب کن. شمر گفت: ای پسر ابوتراب آیا تو گمان نمی کنی که پدرت ساقی حوض کوثر است و از آن آب به دوستانش می دهد، صبر کن تا به دست او سیراب گردی)(۱).

و در نقل دیگر آمده، آن معلون گفت:

(۲).«وَ اللّهِ لا ذُقتَ قَطرَهً واحِدَهً مِنَ الماءِ حَتی تَذُوقَ المَوتَ غُصَّهً بَعدَ غُصَّهٍ» (سوگند به خدا یک قطره از آب را نچشی تا مرگ را جرعه به جرعه با کمال سختی بچشی)

البته این تقاضاهای امام علیه السلام از دشمن، همه برای معرفی ظالمین بود، که به همگان برساند که آنها تا چه اندازه شقاوت دارند و خودشان و اهل بیتشان تا چه اندازه مظلوم هستند.

ب) جدا کردن سر مبارک امام علیه السلام از بدن و بر نیزه کردن و در مقابل زنان و فرزندان قرار دادن. امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف در زیارت ناحیه می فرمایند: «السَّلَامُ عَلَی الرُّءُوسِ الْمُشَالاتِ» (سلام بر سرهایی که بالای نیزه رفت). و در جایی دیگر از زیارت می فرمایند: «السَّلَامُ عَلَی الرَّأْسِ الْمَرْفُوعِ» (سلام بر سری که بالای نیزه رفت).

ج) تاختن اسب ها بر بدن مبارک حضرت علیه السلام .

در تاریخ کربلا آمده است، بعد از کشتن حضرت علیه السلام ، عمر سعد در میان سپاه خود اعلام کرد: «مَنْ یَنْتَدِبُ لِلْحُسَیْنِ علیه السلام فَیُواطِئُ الْخَیْلَ ظَهْرَهُ وَ صَدْرَهُ»(۳)

(کیست که در مورد حسین علیه السلام داوطلب شود و بر پشت و سینه او اسب بتازد؟ ده نفر داوطلب شدند و بر بدن حسین علیه السلام تاختند، به گونه ای که استخوانهای سینه و پشت آن حضرت علیه السلام را درهم شکستند).

د) آتش زدن خیام اهل بیت حضرت علیه السلام و اصحابشان.

ه) بریدن انگشتان حضرت علیه السلام بخاطر انگشتر.

و) غارتگری دشمن: امام زمان علیه السلام در زیات ناحیه می فرماید: «السَّلَامُ عَلَی الْأَبْدَانِ السَّلِیبَهِ» (سلام بر بدنهایی که لباس هایشان غارت شد). و در جایی دیگر از زیارت می فرماید: «السَّلَامُ عَلَی الْمُجَدَّلِینَ فِی الْفَلَوَاتِ» (سلام بر بدن هایی که در بیابان ها بر روی خاک ها افتاد). وقتی که امام حسین علیه السلام به شهادت رسیدند دشمنان بی رحم که بخاطر دنیا به جنگ امام حسین علیه السلام آمده بودند، به غارتگری پرداختند، حتّی لباس آن حضرت علیه السلام را به یغما برده و پیکر غرقه به خون آن بزرگوار را برهنه روی خاک گرم کربلا گذاشتند. عمر سعد زره آن مظلوم را برد. جمیع بن خلق شمشیرش را ربود. سپس گروه گروه به خیمه ها حمله کردند و وحشیانه به غارت پرداختند. آنچه بود، ربودند تا آنجا که نوشته اند: «حَتَّی جَعَلُوا یَنْتَزِعُونَ مِلْحَفَهَ الْمَرْأَهِ عَلَی ظَهْرِهَا»(۴)

(حتّی چادری را که بانویی از خاندان نبوّت صلی الله علیه و آله وسلم به کمرش بسته بود، کشیدند و بردند). امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف در زیات ناحیه می فرماید: «السَّلَامُ عَلَی الْمَظْلُومِ بِلَا نَاصِرٍ» (سلام بر مظلومی که یار و یاوری نداشت). و در جایی دیگر از زیارت می فرماید: «السَّلَامُ عَلَی مَنْ هُتِکَتْ حُرْمَتُهُ، السَّلَامُ عَلَی مَنْ أُرِیقَ بِالظُّلْمِ دَمُهُ» (سلام بر آن کس که حریم او شکسته شد، سلام بر آن کسی که خون او به ستم ریخته شد).