شرح زیارت اربعین: فراز چهل و دوم /صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَ عَلَی أَرْوَاحِکُمْ وَ أَجْسَادِکُمْ

صلوات آن قدر مهّم است که در تشهد نماز واجب است، و اگر گفته نشود، نماز باطل می شود. عایشه می گوید:

«سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ یَقُولُ لَا تُقْبَلُ صَلَاهٌ إِلَّا بِطَهُورٍ وَ بِالصَّلَاهِ عَلَیَّ»(۳)

رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم در روایت دیگری می فرماید:

طبق این دو روایت از علائم قبولی زیارت آن است که زائر در پایان زیارات اهل بیت صلی الله علیه و آله وسلم آن را با صلوات بر محمّد صلی الله علیه و آله وسلم و آل محمّد صلی الله علیه و آله وسلم ختم کند. که در این زیارت زائر چنین می کند.

نکته مهّمی که در این فراز پایانی زیارت اربعین آمده است، این است که زائر صلوات را محدود نکرده است، بلکه آن را وسیع قرار داده است و از خداوند تقاضا کرده، که این صلوات و درود شامل ارواح و اجسام و بدنهای مطهر آنها و شامل آن وقت و زمانی که در بین مردم حضور دارند و آن زمانی که به حسب ظاهر حضور ندارند و هم شامل باطن و ظاهر آنها بشود و بعد با گفتن لفظ آمین یا رب العالمین درخواست خود را کامل نموده است. (آمین یعنی مستجاب کن دعایم را ای پروردگار جهانیان).

امّا چرا باید به اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم صلوات فرستاد؟ به چند دلیل:

خداوند در کتاب خود می فرماید:

 

رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند:

 

شخص فقیری خدمت حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم رسید و اظهار پریشانی و تنگدستی نمود و عرض کرد: «من صاحب عیال بسیار و از مال دنیا تهی دست می باشم و از فقر به تنگ آمده ام. حضرت صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند: صلوات بسیار بر من و آل من صلی الله علیه و آله وسلم بفرست تا خدا روزی تو را از آسمان برساند و تو را توانگر گرداند. آن مرد شب و روز مداومت بر ذکر صلوات نمود. پس روزی گذرش به ویرانه ای افتاد، پایش به سنگی خورد، آن سنگ کنار رفت و از زیر آن سبویی(ظرفی) پیدا شد. چون سر آن را گشود، دید پر از زر سرخ است، خواست آن را بر دارد، به خود اندیشید که پیغمبر صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: روزی تو از طرف آسمان بیاید و مسلم است که آن حضرت صلی الله علیه و آله وسلم در کلام خود صادق می باشد، آن را به محل خود گذاشت و به خانه آمد. حکایت آن را با زن در میان نهاد: زن او را ملامت کرده، صدای آنها به مشاجره بلند شد. در همسایگی او فردی یهودی بود، کنیزان او بر بام آمده، این قصه عجیب را شنیدند و به خواجه خود خبر دادند. یهودی به آن خرابه آمد و آن سبو را یافته به خانه آورد. چون سر آن گشود دید پر از عقرب است، پیش خود گفت: این مرد با زن خود توطئه کرده که ما را به زحمت بیندازد. پس آن سبو را بر بام برد و در سوراخ خانه آن مرد سرنگون کرد. مرد فقیر دید که زر سرخ از هوا به خانه می ریزد، زبان به حمد خدا گشود و صلوات بر محمّد و آل او صلی الله علیه و آله وسلم فرستاد و آن یهودی در تعجب مانده فریاد بر آورد که ای مسلمان این چه سرّی است، که این سبو پر از عقرب بود و زر سرخ از آن به خانه شمامی ریزد. آن مرد قصّه خود با یهودی باز گفت و اظهار نمود که در اثر این معجزه که مشاهده نمودی، مسلمان شو تا همین زر را با تو به تساوی تقسیم کنم، این کلام در یهودی تأثیر نموده، اسلام آورد و آن را قسمت نمودند»(۱۳).

۳ . بحارالأنوار، ج82، ص278.

۴. مستدرک الوسائل، ج5، ص15.

۵.بحارالإنوار، ج88، ص197.

۱۰ . همان، ص49.

۱۱ . قارعه، 6و7.

۱۲. مستدرک الوسائل، ج5، ص335.