شعر درباره کوه ابوقبیس

کان وفا بین جبل بوقبیس

داغ غمش بر دل فرهاد وقیس

تیغ کشیدست به فرق سپهر

سنگ شده بر قدح ماه و مهر

سایه فگندست به چرخ رفیع

گشته تنگ برو جهان وسیع

قله اش از رفعت ممتاز او

آمده با عرش برین رازگو

در کمرش موضع شق شد قمر

گشته چو خورشید به عالم ثمر

کوه صفا و همه اعیان او

آمده یک سنگ ز ایوان او

نیست به پیرامونش از مرغزار

لاله نرسته اگرش بر کنار

کعبه چو گل سرزده از دامنش

هشت بهشت آمده پیرامونش

هر که چنین یار کشد در کنار

چون نکشد سر به فلک رافتخار

هست یکی خانه در آن شعبه هم

گشت در آفاق به خزران علم

خاک درش سرمه اهل نطر

گشته در ان خانه مسلمان عمر

رغم عدو از ره دین با بلال

بر سر آن کوه قرین با بلال

بهر اذان کرد زبان آوری

بر سر آن سنگ چو کبک دری