فضیلت تربت امام حسین (ع) (دعای تربت) (کامل الزیارات)

حدیث اول

حَدَّثَنِي أَبِي ره عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ يَعْقُوبَ بْنِ يَزِيدَ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ يُونُسَ بْنِ رَفِيعٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ:

پدرم رحمة اللَّه عليه، از سعد بن عبد اللَّه، از يعقوب بن يزيد، از حسن بن علىّ، از يونس بن ربيع، از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام، حضرت فرمودند:

إِنَّ عِنْدَ رَأْسِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ع لَتُرْبَةً حَمْرَاءَ فِيهَا شِفَاءٌ مِنْ كُلِّ دَاءٍ إِلَّا السَّامَ قَالَ فَأَتَيْتُ الْقَبْرَ

نزد سر مبارك حسين بن على عليهما السّلام تربت قرمزى است كه در آن شفاء هر دردى غير از مرگ مى‏ باشد يونس بن ربيع مى‏ گويد: 

بَعْدَ مَا سَمِعْنَا هَذَا الْحَدِيثَ فَاحْتَفَرْنَا عِنْدَ رَأْسِ الْقَبْرِ فَلَمَّا حَفَرْنَا قَدْرَ ذِرَاعٍ انْحَدَرَتْ عَلَيْنَا مِنْ رَأْسِ الْقَبْرِ مِثْلُ السَّهْلَةِ حَمْرَاءَ قَدْرَ دِرْهَمٍ

بعد از اينكه، اين حديث را شنيدم نزد قبر حاضر شده و طرف سر قبر را حفر كرديم و چون به قدر يك ذراع كنديم از راس قبر خاك ‏هائى مثل ريگ‏ هاى ريزى كه آب آنها را با خود مى ‏آورد بر ما ريخت، رنگ آنها قرمز و اندازه‏ شان قدر يك درهم بود،

فَحَمَلْنَاهُ إِلَى الْكُوفَةِ فَمَزَجْنَاهُ وَ خَبَيْنَاهُ فَأَقْبَلْنَا نُعْطِي النَّاسَ يَتَدَاوَوْنَ بِهِ.

 آنها را با خود به كوفه آورده پس ممزوج و عجينشان كرده و پنهانشان نموديم و بعد به تدريج از آن به مردم مى‏ داده تا با آن مريض‏ هاى خود را مداوا كنند.

حدیث دوم

حَدَّثَنِي أَبِي ره وَ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ وَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ عَنْ سَعْدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ رِزْقِ اللَّهِ بْنِ الْعَلَاءِ عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ عَمْرٍو السَّرَّاجِ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ‏ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ:

پدرم و محمد بن الحسن و على بن الحسين، از سعد، از احمد بن محمد بن عيسى، از رزق اللَّه بن علاء، از سليمان بن عمرو سرّاج، از برخى اصحابمان، از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام، حضرت فرمودند:

يُؤْخَذُ طِينُ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع مِنْ عِنْدِ الْقَبْرِ عَلَى قَدْرِ سَبْعِينَ بَاعاً.

تربت قبر حسين عليه السّلام را از نزديك قبر تا فاصله هفتاد باع اخذ مى‏ كنند.

مترجم گويد:«باع» عبارت است از فاصله بين سر انگشت دست راست و سر انگشت دست چپ زمانى كه دو دست را افقى به طرفين باز كنند.

حدیث سوم

حَدَّثَنِي عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ إِبْرَاهِيمَ عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ إِسْحَاقَ النَّهَاوَنْدِيِّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَمَّادٍ الْأَنْصَارِيِّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ:

على بن الحسين، از على بن ابراهيم، از ابراهيم بن اسحاق نهاوندى، از عبد اللَّه بن حمّاد انصارى، از عبد اللَّه بن سنان، از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام، آن حضرت فرمودند:

إِذَا تَنَاوَلَ أَحَدُكُمْ مِنْ طِينِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع فَلْيَقُلْ

هر گاه كسى از شما تربت قبر حسين عليه السّلام را تناول كرد بگويد:

اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِحَقِّ الْمَلَكِ الَّذِي تَنَاوَلَهُ- وَ الرَّسُولِ الَّذِي بَوَّأَهُ وَ الْوَصِيِّ الَّذِي ضُمِّنَ فِيهِ أَنْ تَجْعَلَهُ شِفَاءً مِنْ كُلِّ دَاءٍ 

بار خدايا از تو سؤال مى ‏كنم به حق فرشته‏ اى كه آن را اخذ نموده و رسولى كه آن را جاى داده و وصىّ كه در آن پنهان شده آن را شفاء از هر دردى قرار بده

كَذَا وَ كَذَا وَ يُسَمِّي ذَلِكَ الدَّاءَ.

(نام دردهاى مورد نظر را ببرند).

حدیث چهارم

حَدَّثَنِي حَكِيمُ بْنُ دَاوُدَ عَنْ سَلَمَةَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الرَّيَّانِ بْنِ الصَّلْتِ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ أَسَدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مَصْقَلَةَ عَنْ عَمِّهِ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ الْمَوْصِلِيِّ أَنَّ أَبَا جَعْفَرٍ ع قَالَ:

حكيم بن داود، از سلمه، از على بن ريّان بن صلت، از حسين بن اسد، از احمد بن مصقله، از عمويش، از ابى جعفر موصلى، وى گفت: حضرت ابو جعفر عليه السّلام فرمودند:

 إِذَا أَخَذْتَ طِينَ قَبْرِ الْحُسَيْنِ فَقُلْ اللَّهُمَّ بِحَقِّ هَذِهِ التُّرْبَةِ وَ بِحَقِّ الْمَلَكِ الْمُوَكَّلِ بِهَا

هر گاه تربت قبر حسين عليه السّلام را اخذ كردى بگو:خدايا به حق اين تربت و بحق فرشته ‏اى كه موكّل بر آن است، 

وَ الْمَلَكِ الَّذِي كَرَبَهَا وَ بِحَقِّ الْوَصِيِّ الَّذِي هُوَ فِيهَا صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ

و به حق فرشته‏اى كه آن را حفر نموده و به حق وصيّ كه در درون آن است، درود بفرست بر محمّد و آل محمّد 

وَ اجْعَلْ هَذَا الطِّينَ شِفَاءً مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ أَمَاناً مِنْ كُلِّ خَوْفٍ

و قرار بده اين تربت را شفاء از هر دردى و امان از هر خوف و هراسى.

فَإِنْ فَعَلَ ذَلِكَ كَانَ حَتْماً شِفَاءً مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ أَمَاناً مِنْ كُلِّ خَوْفٍ.

سپس حضرت فرمودند:اگر شخصى چنين كند حتما تربت شفاء از هر دردى خواهد بود و از هر خوفى امان برايش مى‏باشد.

حدیث پنجم

حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ عَنْ جَدِّهِ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ الْأَصَمِّ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو عَمْرٍو شَيْخٌ مِنْ أَهْلِ الْكُوفَةِ عَنْ أَبِي حَمْزَةَ الثُّمَالِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ:

محمد بن الحسن بن علىّ بن مهزيار، از پدرش، از جدّش على بن مهزيار، از حسن بن سعيد، از عبد اللَّه بن عبد الرّحمن اصمّ، وى مى‏گويد:ابو عمرو كه شيخى از اهل كوفه بود براى ما حديث گفت، وى از ابو حمزه ثمالى و او از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام نقل كرده، وى گفت: 

كُنْتُ بِمَكَّةَ وَ ذَكَرَ فِي حَدِيثِهِ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنِّي رَأَيْتُ أَصْحَابَنَا يَأْخُذُونَ مِنْ طِينِ الْحَائِرِ لَيَسْتَشْفُونَ [يَسْتَشْفُون‏] بِهِ

من در مكّه بودم (... در اثناء حديثش گفت): فدايت شوم مى‏ بينم اصحابمان را كه تربت حائر را براى استشفاء اخذ مى‏ كنند،

هَلْ فِي ذَلِكَ شَيْ‏ءٌ مِمَّا يَقُولُونَ مِنَ الشِّفَاءِ قَالَ قَالَ يُسْتَشْفَى بِمَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ الْقَبْرِ عَلَى رَأْسِ أَرْبَعَةِ أَمْيَالٍ

 آيا اينكه مى‏ گويند در اين تربت شفاء هست درست است؟ وى گفت: امام عليه السّلام فرمودند: استشفاء مى‏ جويند به تربتى كه از قبر تا رأس چهار ميلى قرار گرفته و شفاءحاصل مى‏ شود 

وَ كَذَلِكَ قَبْرُ جَدِّي رَسُولِ اللَّهِ ص‏وَ كَذَلِكَ طِينُ قَبْرِ الْحَسَنِ وَ عَلِيٍّ وَ مُحَمَّدٍ

و همچنين است قبر جدّم رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم و نيز همين طور است تربت قبر حضرات امام حسن و على بن الحسين و محمّد بن على عليهم السّلام، 

فَخُذْ مِنْهَا فَإِنَّهَا شِفَاءٌ مِنْ كُلِّ سُقْمٍ وَ جُنَّةٌ مِمَّا تَخَافُ وَ لَا يَعْدِلُهَا شَيْ‏ءٌ مِنَ الْأَشْيَاءِ الَّتِي يُسْتَشْفَى بِهَا إِلَّا الدُّعَاءُ

 پس از تربت اين قبور مطهّره اخذ كن كه شفاء است براى هر دردى و حافظ است از آنچه خوف و هراسى دارى و هيچ داروئى معادل آن نبوده مگر دعاء. 

وَ إِنَّمَا يُفْسِدُهَا مَا يُخَالِطُهَا مِنْ أَوْعِيَتِهَا وَ قِلَّةُ الْيَقِينِ لِمَنْ يُعَالِجُ بِهَا

و بايد توجّه داشت اگر فسادى در اين تربت ديده مى ‏شود و احيانا تاثيرى ندارد اين فساد ناشى از سه چيز است: الف: آنچه با آنها مخلوط مى‏ گردد (مراد ظروفى است كه تربت‏ ها را در آنها مى‏ ريزند) 

فَأَمَّا مَنْ أَيْقَنَ أَنَّهَا لَهُ شِفَاءٌ إِذَا يُعَالِجُ بِهَا كَفَتْهُ بِإِذْنِ اللَّهِ مِنْ غَيْرِهَا مِمَّا يُعَالَجُ بِهِ

ب: كسانى كه با اين تربت استشفاء مى‏ جويند اعتقاد و يقينشان به حصول شفاء اندك مى ‏باشد. ولى آنان كه يقين كامل دارند كه در صورت معالجه با آن شفاء بر ايشان حاصل مى ‏شود و آن را بكار بردند به اذن خدا معالجه شده و اين تربت آنها را از داروهاى ديگر مستغنى مى‏ نمايد. 

وَ يُفْسِدُهَا الشَّيَاطِينُ وَ الْجِنُّ مِنْ أَهْلِ الْكُفْرِ مِنْهُمْ يَتَمَسَّحُونَ بِهَا وَ مَا تَمُرُّ بِشَيْ‏ءٍ إِلَّا شَمَّهَا

ج: شياطين و جن‏ هائى هستند از اهل كفر كه تربت را مسح نموده و بدين ترتيب آن را فاسد مى ‏كنند اين موجودات به چيزى مرور نكرده مگر آنكه آن را مى‏ بويند و بواسطه استشمام اثر تربت را مى ‏برند. 

وَ أَمَّا الشَّيَاطِينُ وَ كُفَّارُ الْجِنِّ فَإِنَّهُمْ يَحْسُدُونَ بَنِي آدَمَ عَلَيْهَا فَيَتَمَسَّحُونَ بِهَا لِيَذْهَبَ عَامَّةُ طِيبِهَا

شياطين و جن‏ هاى اهل كفر بر بنى آدم حسد برده و اين تربت را مسح نموده و بوى آن را از بين مى ‏برند و اساسا تربت از حائر خارج نمى ‏شود

وَ لَا يُخْرَجُ الطِّينُ مِنَ الْحَائِرِ إِلَّا وَ قَدِ اسْتَعَدَّ لَهُ مَا لَا يُحْصَى مِنْهُمْ وَ أَنَّهُ لَفِي يَدِ صَاحِبِهَا وَ هُمْ يَتَمَسَّحُونَ بِهَا

 مگر آنكه جماعتى از اين شياطين و جن‏ها كه تعدادشان قابل احصاء نيست آماده‏ اند براى اينكه تربت را اگر چه در دست صاحبش هست مسح نموده و اثرش را زائل كنند 

وَ لَا يَقْدِرُونَ مَعَ الْمَلَائِكَةِ أَنْ يَدْخُلُوا الْحَائِرَ وَ لَوْ كَانَ مِنَ التُّرْبَةِ شَيْ‏ءٌ يَسْلَمُ مَا عُولِجَ بِهِ أَحَدٌ إِلَّا بَرَأَ مِنْ سَاعَتِهِ

و اينكه بيرون حائر هستند و نمى ‏توانند به درون آن نفوذ كنند بخاطر وجود فرشتگان در حائر مى ‏باشد. و اگر تربتى سالم بوده و از تماس شياطين و جن‏ها در امان مانده باشد مسلما احدى با آن معالجه نكرده مگر آنكه در ساعت بهبودى برايش حاصل مى‏ شود،

فَإِذَا أَخَذْتَهَا فَاكْتُمْهَا وَ أَكْثِرْ عَلَيْهَا مِنْ ذِكْرِ اللَّهِ تَعَالَى

 بنا بر اين اگر مى‏ خواهى تربت سالم بماند وقتى اخذش نمودى پنهانش كن و زياد اسم خداوند متعال را بر آن بخوان و بدم.

وَ قَدْ بَلَغَنِي أَنَّ بَعْضَ مَنْ يَأْخُذُ مِنَ التُّرْبَةِ شَيْئاً يَسْتَخِفُّ بِهِ

خبر رسيده كه برخى از كسانى كه تربت را اخذ نموده ‏اند آن را مورد استحفاف قرار داده 

حَتَّى إِنَّ بَعْضَهُمْ لَيَطْرَحُهَا فِي مِخْلَاةِ الْبَغْلِ وَ الْحِمَارِ وَ فِي وِعَاءِ الطَّعَامِ

حتى پاره اى از ايشان آن را در توبره و علف‏دان شتر و قاطر و درازگوش يا در ظرف طعام انداخته

وَ مَا يُمْسَحُ بِهِ الْأَيْدِي مِنَ الطَّعَامِ وَ الْخُرْجِ وَ الْجُوَالِقِ فَكَيْفَ يَسْتَشْفِي بِهِ مَنْ هَذَا حَالُهُ عِنْدَهُ

 و يا با دست‏ هاى آلوده به طعام و غذا آن را مسح نموده و يا آن را در خورجين مى‏نهند و با اين حال چگونه با آن شفاء حاصل شود؟! 

وَ لَكِنَّ الْقَلْبَ الَّذِي لَيْسَ فِيهِ يَقِينٌ مِنَ الْمُسْتَخِفِّ بِمَا فِيهِ صَلَاحُهُ يُفْسِدُ عَلَيْهِ عَمَلَهُ.

چنانچه قلبى كه در آن يقين و اعتقاد به تاثير تربت نيست و صاحبش به آنچه مصلحت و صلاح خودش در آن است استحفاف مى‏ ورزد اثر و عمل تربت را قطعا فاسد مى‏ نمايد.

حدیث ششم

حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الصَّفَّارِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ رِزْقِ اللَّهِ بْنِ الْعَلَاءِ عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ عَمْرٍو السَّرَّاجِ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ:

محمد بن الحسن، از محمد بن الحسن الصفّار، از احمد بن محمّد بن عيسى، از رزق اللَّه بن العلاء، از سليمان بن عمرو سرّاج از برخى اصحابمان، از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام، حضرت فرمودند:

يُؤْخَذُ طِينُ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع مِنْ عِنْدِ الْقَبْرِ عَلَى سَبْعِينَ بَاعاً فِي سَبْعِينَ بَاعاً.

تربت قبر حسين عليه السّلام را از اطراف قبر به مساحت هفتاد باع در هفتاد باع مى‏ توان اخذ نمود.

حدیث هفتم

حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ رَفَعَهُ قَالَ قَالَ:

محمّد بن يعقوب، از علىّ بن محمّد، وى حديث را بطور مرفوعه نقل كرده و گفته است:

 الْخَتْمُ‏عَلَى طِينِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع أَنْ يُقْرَأَ عَلَيْهِ إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ.

ختم بر تربت قبر حسين عليه السّلام و متمّم فائده آن اين است كه سوره‏ إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ^[2] را بر آن خوانده و به آن بدمند.

حدیث هشتم

وَ رُوِيَ

مروى است‏

‏ إِذَا أَخَذْتَهُ فَقُلْ

هر گاه تربت را اخذ نموديد بگوئيد: 

اللَّهُمَّ بِحَقِّ هَذِهِ التُّرْبَةِ الطَّاهِرَةِ وَ بِحَقِّ الْبُقْعَةِ الطَّيِّبَةِ وَ بِحَقِّ الْوَصِيِّ الَّذِي تُوَارِيهِ

خدايا، بحقّ اين تربت پاك و به حق اين بقعه پاكيزه و به حق وصىّ كه اين تربت پنهانش نموده 

وَ بِحَقِّ جَدِّهِ وَ أَبِيهِ وَ أُمِّهِ وَ أَخِيهِ وَ الْمَلَائِكَةِ الَّذِينَ يَحُفُّونَ بِهِ

و به حق جدّ و پدرش، و مادر و برادرش، و فرشتگانى كه دورش طواف مى‏ كنند 

وَ الْمَلَائِكَةِ الْعُكُوفِ عَلَى قَبْرِ وَلِيِّكَ يَنْتَظِرُونَ نَصْرَهُ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِمْ أَجْمَعِينَ 

و به حق فرشتگانى كه بر سر قبر ولىّ تو درنگ و توقف نموده و انتظار كمكش را مى ‏كشند صلوات اللَّه عليهم اجمعين.

وَ اجْعَلْ لِي فِيهِ شِفَاءً مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ أَمَاناً مِنْ كُلِّ خَوْفٍ وَ غِنًى مِنْ كُلِّ فَقْرٍ

 براى من در اين تربت شفاء از هر دردى و امان از هر خوف و هراسى و بى‏ نيازى از هر فقرى 

وَ عِزّاً مِنْ كُلِّ ذُلٍّ وَ أَوْسِعْ بِهِ عَلَيَّ فِي رِزْقِي وَ أَصِحَّ بِهِ جِسْمِي.

و عزّت از هر ذلّتى را قرار بده و به واسطه اش روزى را بر من فراخ و واسع نما، و جسمم را به سببش صحيح و سالم گردان.

حدیث نهم

حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ الْحِمْيَرِيُّ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَمَّادٍ الْبَصْرِيِّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ الْأَصَمِّ عَنْ رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الْكُوفَةِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع‏

محمد بن عبد اللَّه بن جعفر حميرى از پدرش، از على بن محمد بن سالم، از محمد بن خالد، از عبد اللَّه بن حماد بصرى از عبد اللَّه بن عبد الرحمن اصم، از مردى از اهل كوفه، وى گفت: حضرت ابو عبد اللَّه عليه السّلام فرمودند:

حَرِيمُ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع فَرْسَخٌ فِي فَرْسَخٍ فِي فَرْسَخٍ فِي فَرْسَخٍ.

حريم قبر حسين عليه السّلام از چهار جانب محوطه ‏اى است به مساحت يك فرسخ در يك فرسخ يعنى مربعى كه هر ضلعش يك فرسخ مى‏ باشد.

حدیث دهم

حَدَّثَنِي جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ إِبْرَاهِيمَ الْمُوسَوِيُّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ [عُبَيْدِ اللَّهِ‏] بْنِ نَهِيكٍ عَنْ سَعْدِ بْنِ صَالِحٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي الْمُغِيرَةِ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا قَالَ:

جعفر بن محمد بن ابراهيم موسوى، از عبيد اللَّه بن نهيك، از سعد بن صالح، از حسن بن على بن ابى المغيره، از برخى اصحابمان، وى گفت:

قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع إِنِّي رَجُلٌ كَثِيرُ الْعِلَلِ وَ الْأَمْرَاضِ وَ مَا تَرَكْتُ دَوَاءً إِلَّا وَ قَدْ تَدَاوَيْتُ بِهِ

محضر مبارك ابى عبد اللَّه عليه السّلام عرضه داشتم: من مردى هستم مبتلا به بيمارى‏ هاى فراوان و هيچ دوائى نيست مگر آن را مصرف كرده و به منظور مداوا خورده ‏ام ولى بهبودى برايم حاصل نشده چه بايد بكنم؟

فَقَالَ لِي فَأَيْنَ أَنْتَ عَنْ تُرْبَةِ الْحُسَيْنِ ع فَإِنَّ فِيهَا الشِّفَاءَ مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ الْأَمْنَ مِنْ كُلِّ خَوْفٍ وَ قُلْ إِذَا أَخَذْتَهُ

حضرت به من فرمودند: كجائى، و چرا از تربت حسين عليه السّلام غافل هستى، در آن شفاء از هر دردى بوده‏ و امن است از هر خوف و هراسى، البته وقتى آن را اخذ مى‏ كنى بگو:

اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِحَقِّ هَذِهِ الطِّينَةِ وَ بِحَقِّ الْمَلَكِ الَّذِي أَخَذَهَا وَ بِحَقِّ النَّبِيِّ الَّذِي قَبَضَهَا

خدايا از تو مى‏ خواهم به حق اين تربت و به حق فرشته ‏اى كه آن را اخذ نموده و به حق پيامبرى كه آن را قبض كرده 

وَ بِحَقِّ الْوَصِيِّ الَّذِي حَلَّ فِيهَا صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ

و به حق وصىّ كه در آن حلول نموده، درود فرست بر محمد و اهل بيتش 

وَ اجْعَلْ لِي فِيهَا شِفَاءً مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ أَمَاناً مِنْ كُلِّ خَوْفٍ

و قرار بده براى من در آن شفاء از هر دردى و امان از هر خوف و هراسى.

قَالَ ثُمَّ قَالَ إِنَّ الْمَلَكَ الَّذِي أَخَذَهَا جَبْرَائِيلُ وَ أَرَاهَا النَّبِيَّ ص فَقَالَ

راوى مى‏ گويد: سپس حضرت فرمودند: فرشته‏ اى كه تربت را اخذ كرد جبرئيل عليه السّلام بود و آن را به پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم نشان داده و گفت:

هَذِهِ تُرْبَةُ ابْنِكَ هَذَا تَقْتُلُهُ أُمَّتُكَ مِنْ بَعْدِكَ وَ النَّبِيُّ الَّذِي قَبَضَهَا فَهُوَ مُحَمَّدٌ ص

اين تربت فرزندت حسين است، بعد از تو امّتت او را مى‏ كشند. و پيامبرى كه آن را قبض نمود وجود مبارك حضرت محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم مى ‏باشد. 

وَ أَمَّا الْوَصِيُّ الَّذِي حَلَّ فِيهَا فَهُوَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ سَيِّدُ الشُّهَدَاءِ

و اما وصيى كه در آن حلول كرده عبارت است از حضرت حسين بن على عليهما السّلام كه سرور و آقاى شهداء است.

قُلْتُ قَدْ عَرَفْتُ الشِّفَاءَ مِنْ كُلِّ دَاءٍ فَكَيْفَ [فَمَا] الْأَمَانُ مِنْ كُلِّ خَوْفٍ

 محضر مباركش عرض كردم: شفاء از هر درد را دانستم اما چگونه امان از هر خوف و هراسى است؟ 

قَالَ إِذَا خِفْتَ سُلْطَاناً أَوْ غَيْرَ ذَلِكَ فَلَا تَخْرُجْ مِنْ مَنْزِلِكَ إِلَّا وَ مَعَكَ مِنْ طِينِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع وَ قُلْ إِذَا أَخَذْتَهُ

حضرت فرمودند: هر گاه از سلطانى خوف داشتى يا خوفى ديگر در تو پيدا شد از منزلت بيرون ميا مگر آنكه با تو از تربت قبر حسين عليه السّلام باشد و هنگامى كه مى‏ خواهى آن را اخذ كرده و بردارى بگو:

اللَّهُمَّ إِنَّ هَذِهِ طِينَةُ قَبْرِ الْحُسَيْنِ وَلِيِّكَ وَ ابْنِ وَلِيِّكَ اتَّخَذْتُهَا حِرْزاً لِمَا أَخَافُ وَ لِمَا لَا أَخَافُ فَإِنَّهُ قَدْ يَرِدُ عَلَيْكَ مَا لَا تَخَافُ

خدايا اين تربت قبر حسين ولى و فرزند ولى تو است، آن را به منظور حفظ از آنچه خوف و از آنچه خوف ندارم برداشته ‏ام. البته اين فقره يعنى «از آنچه خوف ندارم» را نيز بگو زيرا گاهى ابتلائات و حوادثى براى تو پيش مى‏آيد كه از آنها خوف و هراسى نداشتى و احتمال پيش آمدنش را نمى‏دادى.

قَالَ الرَّجُلُ فَأَخَذْتُهَا كَمَا قَالَ فَصَحَّ وَ اللَّهِ بَدَنِي وَ كَانَ لِي أَمَاناً مِنْ كُلِّ مَا خِفْتُ وَ مَا لَمْ أَخَفْ

راوى مى‏ گويد: پس تربت را به همان طورى كه حضرت دستور فرموده بودند برداشتم، بخدا سوگند بدنم صحت و بهبودى يافت و برايم امان شد از تمام خوفها و هراسها به او از آنچه خوف و هراسش را نداشتم 

كَمَا قَالَ فَمَا رَأَيْتُ بِحَمْدِ اللَّهِ بَعْدَهَا مَكْرُوهاً.

عينا همان طورى كه حضرت فرمودند و پس از آن به حمد لله هيچ امر مكروه و ناگوارى برايم پيش نيامد.

حدیث یازدهم

أَخْبَرَنِي حَكِيمُ بْنُ دَاوُدَ بْنِ حَكِيمٍ عَنْ سَلَمَةَ عَنْ أَحْمَدَ [مُحَمَّدِ] بْنِ إِسْحَاقَ الْقَزْوِينِيِّ عَنْ أَبِي بَكَّارٍ قَالَ:

حكيم بن داود بن حكيم، از سلمه، از احمد بن اسحق قزوينى، از ابى بكار، وى گفت:

أَخَذْتُ مِنَ التُّرْبَةِ الَّتِي عِنْدَ رَأْسِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ع فَإِنَّهَا طِينَةٌ حَمْرَاءُ

از تربتى كه بالاى سر قبر حضرت حسين بن على عليهما السّلام بود مقدارى برداشتم، اين تربت سرخ رنگ بود،

فَدَخَلْتُ عَلَى الرِّضَا ع فَعَرَضْتُهَا عَلَيْهِ فَأَخَذَهَا فِي كَفِّهِ

 پس بر حضرت رضا عليه السّلام وارد شده و آن را به حضرت عرضه داشتم. آن جناب تربت را در كف دستشان نهاده 

ثُمَّ شَمَّهَا ثُمَّ بَكَى حَتَّى جَرَتْ دُمُوعُهُ ثُمَّ قَالَ هَذِهِ تُرْبَةُ جَدِّي.

و بوئيدند، سپس چنان گريستند كه اشك‏ هاى مبارك‏شان جارى شد، سپس فرمودند.اين تربت جدم مى‏ باشد.

حدیث دوازدهم

حَدَّثَنِي أَبُو عَبْدِ الرَّحْمَنِ مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ الْحُسَيْنِ الْعَسْكَرِيُّ بِالْعَسْكَرِ قَالَ حَدَّثَنَا الْحَسَنُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مَرْوَانَ عَنْ أَبِي حَمْزَةَ الثُّمَالِيِّ قَالَ قَالَ الصَّادِقُ ع

ابو عبد الرحمن محمد بن احمد بن الحسن العسكرى در عسكر گفت:حسن بن على بن مهزيار، از پدرش، از محمد بن ابى عمير، از محمد بن مروان، از ابى حمزه ثمالى نقل كرده كه وى گفت:

‏ إِذَا أَرَدْتَ حَمْلَ الطِّينِ مِنْ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع فَاقْرَأْ فَاتِحَةَ الْكِتَابِ وَ الْمُعَوِّذَتَيْنِ

حضرت صادق عليه السّلام فرمودند:هر گاه خواستى تربت از قبر حسين عليه السّلام بردارى و با خود ببرى ابتداء فاتحة الكتاب و معوّذتين (قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ‏، و قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ‏) 

وَ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ وَ إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ وَ يس وَ آيَةَ الْكُرْسِيِّ وَ تَقُولُ

و قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ و إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ و يس و آية الكرسى را بخوان و سپس بگو:

اللَّهُمَّ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ عَبْدِكَ وَ رَسُولِكَ وَ حَبِيبِكَ وَ نَبِيِّكَ وَ أَمِينِكَ

بار خدايا به حق محمد كه بنده و رسول و حبيب و نبى و امين توست 

وَ بِحَقِّ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ عَبْدِكَ

و به حق امير المؤمنين على بن ابى طالب كه بنده

وَ أَخِي رَسُولِكَ وَ بِحَقِّ فَاطِمَةَ بِنْتِ نَبِيِّكَ وَ زَوْجَةِ وَلِيِّكَ

و برادر رسول تو است و به حق فاطمه كه دختر نبى و همسر ولى تو است 

وَ بِحَقِّ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ بِحَقِّ الْأَئِمَّةِ الرَّاشِدِينَ

و به حق حسن و حسين و به حق پيشوايان كه هاديان و راهنمايان هستند

وَ بِحَقِّ هَذِهِ التُّرْبَةِ وَ بِحَقِّ الْمَلَكِ الْمُوَكَّلِ بِهَا

 و به حق اين تربت و به حق فرشته ‏اى كه موكل بر آن است 

وَ بِحَقِّ الْوَصِيِّ الَّذِي حَلَّ فِيهَا-وَ بِحَقِّ الْجَسَدِ الَّذِي تَضَمَّنَتْ

و به حق وصىّ كه در آن حلول كرده و به حق جسم و كالبدى كه اين تربت آن را در خود گرفته

وَ بِحَقِّ السِّبْطِ الَّذِي ضُمِّنَتْ وَ بِحَقِّ جَمِيعِ مَلَائِكَتِكَ وَ أَنْبِيَائِكَ وَ رُسُلِكَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ

و به حق سبط پيامبر كه درون اين تربت است و به حق تمام فرشتگان و انبياء و فرستادگانت، درود فرست بر محمد و آل محمد،

وَ اجْعَلْ لِي هَذَا الطِّينَ شِفَاءً مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ لِمَنْ يَسْتَشْفِي بِهِ مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ سُقْمٍ وَ مَرَضٍ وَ أَمَاناً مِنْ كُلِّ خَوْفٍ

 و اين تربت را براى من و براى هر كس كه با آن استشفاء مى‏ جويد شفاء از هر درد و مرض و امان از هر خوف و هراسى قرار بده،

اللَّهُمَّ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ اجْعَلْهُ عِلْماً نَافِعاً وَ رِزْقاً وَاسِعاً وَ شِفَاءً مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ سُقْمٍ وَ آفَةٍ وَ عَاهَةٍ-

خدايا، به حق محمد و اهل بيتش آن را شاخصى نافع و رزقى واسع و شفاء از هر درد و مرض و آفت و عيب 

وَ جَمِيعِ الْأَوْجَاعِ كُلِّهَا إِنَّكَ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ

و سبب بهبودى تمام دردها قرار بده، به درستى كه تو بر هر چيزى قادر و توانا مى‏باشى.

وَ تَقُولُ:

و بعد بگو:

 اللَّهُمَّ رَبَّ هَذِهِ التُّرْبَةِ الْمُبَارَكَةِ الْمَيْمُونَةِ وَ الْمَلَكِ الَّذِي هَبَطَ بِهَا

خدايا اى پروردگار اين تربت مبارك و ميمون و اى پروردگار فرشته ‏اى كه آن را فرود آورده 

وَ الْوَصِيِّ الَّذِي هُوَ فِيهَا صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ سَلِّمْ

و اى پروردگار وصىّ كه در آن مى‏باشد، درود فرست بر محمد و آل محمد 

وَ انْفَعْنِي بِهَا إِنَّكَ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ

و من را بوسيله آن منتفع گردان، تو بر هر چيزى قادر و توانا مى ‏باشى.