فضیلت یک یا دو یا سه روز روزه در ماه شعبان (اقبال الاعمال)
۳۱ فروردین ۱۳۹۵ 0 ادعیه و زیاراتالجزء الثانی؛ الباب التاسع فيما نذكره من فضل شهر شعبان و فوائده و كمال موائده و موارده و فيه فصول؛ فصل فيما نذكره من صوم يوم أو يومين أو ثلاثة أيام منه
جلد دوم؛ باب نهم: فضیلت ماه شعبان و مزایا و اعمال ماه و در این باب فصل هایی قرار دارد، فصل هفتم، فضيلت یک يا دو يا سه روز روزه در ماه شعبان:
رَوَيْنَاهُ بِعِدَّةِ أَسَانِيدَ إِلَى الصَّادِقِ ع قَالَ حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص
با چندين طريق در حديثى از امام صادق-عليه السّلام-به نقل از پدر بزرگوارش امام باقر و ايشان به نقل از پدر بزرگوارش امام سجاد و ايشان به نقل از جدّش امير مؤمنان -عليهم السّلام-آمده است كه رسول خدا-صلّى اللّه عليه و آله و سلّم-فرمود:
شَعْبَانُ شَهْرِي وَ رَمَضَانُ شَهْرُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَمَنْ صَامَ يَوْماً مِنْ شَهْرِي كُنْتُ شَفِيعَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ مَنْ صَامَ يَوْمَيْنِ مِنْ شَهْرِي غَفَرَ اللَّهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ مَنْ صَامَ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ مِنْ شَهْرِي قِيلَ لَهُ اسْتَأْنِفِ الْعَمَلَ
«شعبان، ماه من و رمضان، ماه خداوند-عزّ و جلّ-است. بنابراين، هركس یک روز از ماه من را روزه بدارد، در روز قيامت شفيع او خواهم بود و هركس دو روز از آن را روزه بدارد، خداوند گناهان گذشته‌ى او را مى‌آمرزد و هركس سه روز از آن را روزه بدارد، به او گفته مى‌شود: عمل از سر گير [كه تمامى گناهانت آمرزيده است].»
وَ مِنْ ذَلِكَ مَا رَوَيْنَاهُ بِإِسْنَادِنَا إِلَى أَبِي جَعْفَرِ بْنِ بَابَوَيْهِ مِنْ كِتَابِ مَنْ لَا يَحْضُرُهُ الْفَقِيهُ فِيمَا رَوَاهُ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَزْمٍ الْأَزْدِيِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ يَقُولُ
«ابو جعفر ابن بابويه» در كتاب «من لا يحضره الفقيه» به نقل از «عبد اللّه بن حزم ازدى» آورده است كه از امام صادق-عليه السّلام-شنيدم كه فرمود:
مَنْ صَامَ أَوَّلَ يَوْمٍ مِنْ شَعْبَانَ وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ الْبَتَّةَ وَ مَنْ صَامَ يَوْمَيْنِ نَظَرَ اللَّهُ إِلَيْهِ فِي كُلِّ يَوْمٍ وَ لَيْلَةٍ فِي دَارِ الدُّنْيَا وَ دَامَ نَظَرُهُ إِلَيْهِ فِي الْجَنَّةِ وَ مَنْ صَامَ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ زَارَ اللَّهَ فِي عَرْشِهِ فِي جَنَّتِهِ كُلَّ يَوْمٍ
«هركس روز نخست شعبان را روزه بدارد، قطعا بهشت بر او واجب مى‌گردد و هركس دو روز از آن را روزه بدارد، خداوند در دنيا در هر شبانه‌روز با نظر [رحمت]به او مى‌نگرد و همچنان نظر [رحمت]او به بنده، در بهشت ادامه مى‌يابد و هركس سه روز از آن را روزه بدارد، در بهشت هر روز، خدا را در عرش زيارت مى‌كند.»[1]
أقول لعل المراد بزيارة الله في عرشه أن يكون لقوم من أهل الجنة مكان من العرش من وصل إليه يسمى زائر الله كما جعل الله الكعبة الشريفة بيته الحرام من حجها فقد حج إليه و ذكر الشيخ ابن بابويه رحمه الله في كتاب من لا يحضره الفقيه أن معنى هذه الحديث زيارة أنبياء الله و حججه في الجنان و أن من زارهم فقد زار الله و قد وردت أحاديث كثيرة أن زيارة المؤمن و عيادته و إطعامه و كسوته منسوبة إلى أنها زيارة الله و موصوفة بأنها عملت مع الله
شايد مراد از زيارت خداوند در عرش، اين باشد كه جاى خاصى از عرش به گروهى از بهشتيان اختصاص دارد، به‌گونه‌اى كه هركس به آنجا برسد، زاير خدا ناميده مى‌شود، چنان‌كه خداوند كعبه‌ى شريف را خانه‌ى محترم خود قرار داده است، به‌گونه‌اى كه هركس آهنگ آن را كند، آهنگ خدا را كرده است. نيز شيخ «ابن بابويه» -رحمه اللّه-در كتاب «من لا يحضره الفقيه» مى‌گويد: «معناى اين حديث آن است كه چنين اشخاصى در بهشت پيامبران و حجت‌هاى الهى را زيارت مى‌كنند؛ زيرا هركس آنان را زيارت كند، خدا را زيارت كرده است.» [2] احاديث بسيار نيز در اين‌باره وارد شده است: «زيارت و عيادت مؤمن، و دادن غذا و پوشاك به او، زيارت خدا به شمار آمده و چنان است كه گويى انسان با خدا چنين رفتار كرده است.»
[1] ) ر. ك: ثواب الاعمال، ص 84 ؛ مصباح المتهجد، ص 830 [2]) من لا يحضره الفقيه، ج 2 ، ص 93
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
