چشمان کودک به دهان مادر دوخته شده بود و با تمام حواس به دعاهای مادر گوش می کرد مادر به همسایه ها و اهل مدینه دعا می کرد تا اینکه کودک به زبان آمد و گفت:
مادر چرا برای خودمان دعا نمی کنیم؟!
مادر با لبخندی ملیحی گفت:
حسنم، اول برای همسایه سپس اهل خانه
(بحارالانوار، ج43ص 81 باکمی تصرف)