داستانهای ائمه: امام صادق(ع): هدايت افراد و كمك محرمانه

مسعدة بن زياد - كه يكى از اصحاب امام صادق عليه السلام و راويان حديث است - حكايت كند:
روزى از روزها در محضر مبارك امام جعفر صادق عليه السلام نشسته بودم، كه شخصى بر آن حضرت وارد شد و عرضه داشت:
ياابن رسول اللّه! پدر و مادرم فدايت باد، من همسايه اى دارم كه صداى موسيقى و رقص و ساز و آواز از منزلشان بلند است.
و من هرگاه براى قضاى حاجت به مستراح مى روم، صداى آن ها را كه مى شنوم، نشستن خود را براى شنيدن آن، طولانى مى كنم؛ آيا اين امر اشكال دارد؟
حضرت در پاسخ فرمود: اين كار را نكن.
آن مرد گفت: به خدا سوگند، من نزد آن ها نمى روم و فقط صداى آن ها را مى شنوم؟
حضرت فرمود: خدا تو را خير دهد، مگر كلام خداوند متعال را نشنيده اى كه مى فرمايد:

وَلاَ تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْؤُولًا(1)
يعنى ؛ همانا گوش و چشم و قلب - شما انسان ها - مورد سؤ ال قرار خواهند گرفت.
مرد اظهار داشت: بلى، سوگند به خدا، اين آيه شريفه را از هيچكس ‍ نشنيده ام؛ و ان شاءاللّه از اين به بعد ديگر چنين كار خلافى را مرتكب نمى شوم و تكرار نخواهم كرد، و از خداوند متعال براى كار خلاف خود طلب مغفرت و آمرزش مى نمايم .
امام جعفر صادق عليه السلام فرمود: تو چه كار زشتى انجام داده اى؛ و روزگار بدى داشته اى، و آيا اگر به همين وضع از دنيا مى رفتى چه مى كردى؟!
و سپس حضرت افزود: بايد از گناه خويش جدّا توبه و استغفار نمائى تا خداوند متعال تو را ببخشد و بيامرزد.(2)
روزى عُبّاد بصرى - در حالى كه لباس شهرت بر تن پوشيده بود - به محضر مبارك ابو عبداللّه امام صادق عليه السلام وارد شد.(3)
امام عليه السلام او را مخاطب قرار داد و فرمود: اى عُبّاد! اين چه لباسى است، كه پوشيده اى؟
عُبّاد در جواب حضرت گفت: آيا اين را هم بر من عيب مى گيرى؟
حضرت فرمود: بلى، چون رسول اللّه صلى الله عليه و آله فرموده است: كسى كه لباس شهرت بر تن نمايد و بپوشد، خداوند روز قيامت بر او لباس ‍ ذلّت و خوارى مى پوشاند.
عُبّاد گفت: چه كسى اين حديث را به شما گفته است؟!
امام عليه السلام فرمود: آيا مى خواهى مرا متّهم سازى؟
و آن گاه افزود: اين حديث را پدرانم از رسول خدا صلوات اللّه عليهم برايم بازگو كرده اند.(4)
همچنين آورده اند:
وقتى تاريكى شب همه جا را فرا مى گرفت، امام جعفر صادق عليه السلام كيسه اى را برمى داشت و در آن نان و گوشت مى ريخت و بر دوش مبارك خود حمل مى نمود؛ و نيز با مقدارى پول بر مى داشت و به سوى محلّ سكونت نيازمندان و بى نوايان اهالى مدينه مى برد؛ و آن ها را در بين آن ها تقسيم مى كرد، بدون آن كه آنان امام عليه السلام را بشناسند.
و هنگامى كه آن حضرت به شهادت رسيد و به لقاء اللّه پيوست، فقراء ديدند آن شخص گمنام ديگر نمى آيد، پس از مدّتى فهميدند كه او امام جعفر صادق عليه السلام بوده است.(5)

1-سوره إ سراء: آيه 36.

2- جامع أ حاديث الشّيعة : ج 17، ص 206، ح 6.

3- لباس شهرت ، لباسى است كه از جهت رنگ ، نوع دوخت و... ديگران نپوشند و انگشت نما باشد.

4-رجال كشّى : ج 2، ص 690، ح 737.

5-اعيان الشّيعة ، ج 1، ص 666.