مجموعه حدیث درباره نماز (4) (+پوستر)

إذا قامَ العَبدُ إلى الصَّلاةِ فكانَ هَواهُ و قَلبُهُ إلى اللّه ِ تعالى انصَرَفَ كَيَوم ولدته أُمُّهُ
هرگاه بنده به نماز ايستد و فكر و دلش متوجّه خداوند متعال باشد ، چون نماز را تمام كند همچون روزى باشد كه از مادر متولد شده است ثواب الاعمال، ج ۱، ص۶۷

إنّ الرَّجُلَينِ مِن اُمَّتي يَقُومانِ في الصَّلاةِ،
و رُكوعُهُما و سُجودُهُما واحِدٌ ،
و إنّ ما بينَ صلاتَيهِما مِثلُ ما بينَ السَّماءِ و الأرضِ
دو نفر از امّت من به نماز مى ايستند
و ركوع و سجود هر دو نفرشان يكى است ،
اما فاصله نماز آنها با يكديگر از زمين تا آسمان است بحارالانوار، ج ۸۴، ص۲۴۹، ح ۴۱

لا يَقُومَنَّ أحَدُكُم في الصَّلاةِ مُتَكاسِلاً و لا ناعِسا،
و لا يُفَكِّرَنَّ في نفسِهِ فإنّهُ بينَ يَدَي رَبِّهِ عَزَّ و جلَّ،
و إنّما لِلعَبدِ مِن صلاتِهِ ما أقبَلَ علَيهِ مِنها بقَلبِهِ
هيچ يك از شما با كسالت و خواب آلودگى به نماز نايستد و به خودش نيز فكر نكند ؛ زيرا در پيشگاه پروردگارِ عزّ و جلّ خويش قرار دارد . بنده را همان مقدار از نمازش نصيب است كه با توجّهِ قلبى او همراه باشد خصال ص۶۱۳ ح۱۰

مَنِ  اغتابَ مُسلما أو مُسـلِمَةً لَم يَقبَلِ اللّه ُ تعالى صلاتَهُ
و لا صِيامَهُ أربَعينَ يَوما و لَيلةً، إلاّ أن يَغفِرَ لَهُ صاحِبُهُ .
هر كه از مردى مسلمان يا زنى مسلمان غيبت كند ، خداوند متعال تا چهل شبانه روز، نه نماز او را مى پذيرد و نه روزه اش را ، مگر اين كه غيبت شونده او را ببخشد جامع الاخبار، ص۴۱۲

يَخشَعِ الرَّجُلُ في صلاتِهِ؛ فإنّه مَن خَشَعَ قَلبُهُ
للّه ِِ عَزَّ و جلَّ خَشَعَت جَوارِحُهُ فلا يَعبَثُ بِشَيءٍ
انسان بايد در نمازش خشوع داشته باشد ،
كسى كه دلش در برابر خداوند عزّ و جلّ خاشع باشد،
جوارح او نيز خشوع خواهد داشت و بنا بر اين ،
با چيزى بازى نمى كند خصال ، ص۶۲۸، ح ۱۰

مَن نَظَرَ إلى أبَوَيهِ نَظَرَ ماقِتٍ و هُما ظالِمانِ لَهُ،
لم يَقبَلِ اللّه ُ لَهُ صلاةً
هر كه به پدر و مادر خود ، گر چه به وى ستم كرده باشند ،
با نگاه دشمنانه بنگرد ، خداوند از او نمازى را نمى پذيرد کافی ج ۲،ص۳۴۹، ح ۵

ما مِن مُؤمِنٍ يَقومُ إلى الصَّلاةِ إلاّ تَناثَرَ علَيهِ البِرُّ ما بينَهُ
و بينَ العَرشِ، و وُكِّلَ بهِ مَلَكٌ يُنادِي : يا بنَ آدمَ ،
لو تَعلَمُ ما لَكَ في صلاتِكَ و مَن تُناجِي ما سَئِمتَ و ما التَفَتَّ
هيچ مؤمنى نيست كه به نماز ايستد ،
مگر آن كه در فاصله بين او تا عرش، نيكى بر او فرو ريزد
و فرشته اى بر وى گماشته شود كه آواز دهد :
اى فرزند آدم! اگر بدانى از نمازت چه بهره اى مى برى
و با چه كسى راز و نياز مى كنى ،
هرگز خسته و روي گردان نمى شدى بحارالانوار،ج ۸۲، ص۲۳۴، ح ۵۸

للمُصَلِّي ثلاثُ خِصالٍ : مَلائكةٌ حافُّونَ .حديث بِهِ مِن قَدَمَيهِ إلى أعنانِ السَّماءِ، و البِرُّ يَنتَثِرُ علَيهِ مِن رَأسِهِ إلى قَدَمِهِ، و مَلَكٌ عَن يَمينِهِ و عَن يَسارِهِ، فإنِ التَفَتَ قالَ الربُّ تباركَ و تعالى : إلى خَيرٍ مِنّي تَلتَفِتُ يا بنَ آدَمَ ؟! لو يَعلَمُ المُصَلِّي مَن يُناجِي ما انفَتَلَ
نمازگزار را سه بهره باشد : فرشتگان از زير پايش تا اوج آسمان او را در ميان گيرند ، نيكى از سر تا پايش را فراگيرد، و فرشته اى در طرف راست و چپ او قرار گيرد . پس هرگاه روى گرداند، پروردگار تبارك و تعالى فرمايد : اى فرزند آدم! آيا به كسى بهتر از من روى كرده اى؟ اگر نمازگزار مى دانست كه با چه كسى راز و نياز مى كند، هرگز آن را نمى گسست المحاسن: ج ۱، ص۱۲۲، ح ۱۳۱

إذا أحرَمَ العَبدُ في صلاتِهِ أقبَلَ اللّه ُ علَيهِ بوجهِهِ،
و يُوَكِّلُ بهِ مَلَكا يَلتَقِطُ القرآنَ مِن فِيهِ التِقاطا،
فإن أعرَضَ أعرَضَ اللّه ُ عَنهُ، و وَكَلَهُ إلى المَلَكِ
چون بنده براى نماز خود تكبيرة الإحرام گويد ،
خداوند به او توجّه كند و فرشته اى بر وى گمارد
كه هرچه از قرآن از دهانش خارج مى شود ، برمى گيرد
؛پس ، هرگاه روى گرداند خداوند نيز از او رو بگرداند
و او را به همان فرشته وا گذارد بحارالانوار: ج۸۱، ص ۲۰۶، ح ۳