سبک زندگی امام رضا علیه السلام (روش زندگی و رفتار با مردم)

برخی از ویژگیهای شخصی امام رضا (ع) و رفتارهای ایشان با مردم عبارتند از:

امام رضا(ع) به اخلاق عالی و ممتاز آراسته بود و بدین‌سبب دوستی عام و خاص را به خود جلب فرموده بود.
او شبیه‌ترین مردم به پیامبراکرم(ص) بود. رفتاری پیامبرگونه داشت و حلم و رأفت و احسانش شامل خاص و عام می‌شد.
کسی را با عمل و سخن خود نمی‌آزرد.
تا حرف مخاطب تمام نمی‌شد، سخنش را قطع نمی‌کرد.
هیچ حاجتمندی را مأیوس باز نمی‌گرداند.
در حضور میهمان به پشتی تکیه نمی‌داد.
پیش روی کسی پای خود را دراز نمی‌کرد.
هرگز به غلامانش دشنام نداد و با آنان می‌نشست و غذا می‌خورد.
شب‌ها کم می‌خوابید و قرآن می‌خواند.
بیشتر اوقات از اول شب تا صبح شب‌زنده‌داری می‌کرد.
هر سه روز یک‌بار قرآن را ختم و در آیات آن تفکر می‌کرد.
کسی عالم‌تر و پرهیزکارتر از او نبود.
در همه وقت ذکر خدا می‌گفت.
بسیار روزه می‌گرفت.
هر ماه 3روز حتما روزه بود.
در نهان به ویژه شب‌های تاریک، بسیار به مردم احسان می‌کرد و صدقه می‌داد.
کسی که از او تقاضایی داشت، اگر می‌توانست بی‌درنگ آن را بر می‌آورد تا مبادا از آن بی‌نیاز گردد و فرصت از دست برود.
با مردم به نرمی سخن می‌گفت.
هیچ‌گاه با سخنش کسی را نمی‌آزارد.
امام(ع) در تابستان روی حصیر و در زمستان روی پلاسی می‌نشست.
نظافت را در هر حال رعایت می‌کرد و عطر و بخور بسیار به کار می‌برد.
عادتا جامه ارزان و خشن می‌پوشید ولی در مجالس و ملاقات‌ها و پذیرایی‌ها لباس فاخر بر تن می‌کرد.
غذا را آهسته و اندک می‌خورد و سفره‌اش رنگین نبود.
قبل از غذا دست‌ها را می‌شست.
چون صبح اول وقت نماز می‌گزارد تا بر آمدن آفتاب در سجده می‌ماند.
سپس با مردم می‌نشست و سخن می‌گفت، یا سوار می‌شد و بیرون می‌رفت.
در هر فرصت مقتضی مردم مسلمان را به وظایف خود آگاه می‌کرد.
برای خنثی‌کردن توطئه‌های مأمون و اطرافیان او مراقبتی هوشیارانه داشت.
به طور کلی او دارای شخصیتی یگانه و صفاتی ویژه بود.
و از نظر شیعه امامیه آن حضرت دارای ملکه عصمت که از لوازم امامت است، بود.
یاسر خادم گوید: امام‌رضا(ع) حتی در برخورد با غلامان و خادمان خود هرگز حاضر نبود که کرامت انسانی آنان را نادیده بگیرد و چیزی از حقوق آنان فرو گذارد.
امام به خادمان خود می‌گفت اگر که مشغول خوردن طعام هستید و مرا بالای سر خود ایستاده دیدید مبادا از جای خود برخیزید مگر آنکه از خوردن فارغ شده باشید.
گاهی امام خادمش را صدا می‌زد به او می‌گفتند مشغول خوردن غذاست. امام می‌فرمود بگذارید غذایش تمام شود.