منتخب سخنان امام علی علیه السلام از نهج البلاغه (1)(+پوستر)

امام علی «علیه السلام»

همانند بى‏ رغبت‏هاى به دنيا، و اعراض كنندگان از آن به دنيا بنگريد، كه به خدا قسم دنيا به زودى اهل اقامت و ساكنانش را از ميان بر مى‏ دارد، و عيّاشان بى‏ خيال را دچار حادثه و بلا مى‏ نمايد. آنچه از دنيا از دست رفته و پشت كرده باز نمى‏ گردد، و آينده آن هم روشن نيست . شادى دنیا آميخته به اندوه است، و قدرت و قوت مردان آن رو به سستى و ضعف مى ‏رود. پس فراوانى آنچه كه شما را خوشايند است فريبتان ندهد، زيرا آنچه از دنيا با شما خواهد بود اندك است (نهج البلاغه، خطبه 98)

امام علی «علیه السلام»

آيا براى شما در آثار گذشتگان مايه خوددارى از گناه نيست؟ آيا براى شما در سر گذشت پدرانتان‏ بينش و عبرتى نيست اگر اهل تعقّل باشيد؟ آيا نديديد كه گذشتگان از شما بر نمى ‏گردند، و براى ماندگان بقايى نيست؟ 

مگر مردم دنيا را نمى ‏نگريد كه شبانه روز داراى حالاتى گوناگون هستند؟ مرده‏اى است كه بر وى مى‏ گريند، و ديگرى را تسليت مى ‏دهند، يكى مبتلا به بيمارى شده بر زمين افتاده، و آن ديگر به عيادت مريض مى‏ رود، يكى در حال جان كندن است، و ديگرى به دنبال دنياست در حالى كه مرگ او را دنبال مى‏ كند، و يكى در بى‏ خبرى است و خدا از او غافل نيست، و به دنبال گذشته باقى مانده هم مى‏ گذرد.آگاه باشيد، از نابودكننده لذّات، و بر هم زننده عيش‏ها، و قطع كننده آرزوها ! ياد كنيد آن زمان كه شتابان به سوى گناهان مى‏ رويد. و براى اداى حق واجب خداوند، و سپاس نعمت ها و احسان بى‏شمارش از او كمك بجوييد (نهج البلاغه، خطبه 98)

امام علی «علیه السلام»

اى بندگان خدا، شما را سفارش مى ‏نمايم به ترك دنيايى كه شما را ترك مى ‏كند گر چه شما ترك آن را دوست نداريد، دنيايى كه بدن هايتان را كهنه مى‏ نمايد گر چه شما علاقه داريد تازه بمانيد. شما نسبت به دنيا همچون مسافرانى هستيد كه راه را طى كرده و آن را به پايان برده ‏اند، و نشانه ‏اى را قصد كرده گويا به آن رسيده ‏اند. آن كه مركب به سوى هدف مى‏ راند مگر اميدوار است در چه مدتى براند تا به آن برسد؟ و كسى كه برايش مدتى معين شده كه از آن تجاوز نخواهد كرد چه مقدار اميد به درنگ دارد با آنكه براى بيرون رفتن از دنيا مرگ با شتاب او را به جلو مى‏ راند؟! پس در عزت و فخر كردن به دنيا رقابت نكنيد، و به زيور و نعمت آن گول نخوريد، و از رنج و سختى آن بيتابى مكنيد، زيرا عزت و فخرش از ميان مى‏ رود و زيور و نعمتش فانى مى ‏شود، و رنج و سختى آن پايان مى ‏پذيرد، و هر مدت آن به آخر مى‏ رسد، و هر زنده آن مى‏ ميرد. (نهج البلاغه، خطبه 102)