داستانهای ائمه: امام صادق (ع): آمرزش گناه بزرگ وابسته به دوستی اهل بیت علیهم اسلام

مرحوم راوندى در كتاب خرايج و جرائح خود آورده است:
امام محمّد باقر به همراه فرزندش امام جعفر صادق عليهما السلام جهت انجام مراسم حجّ وارد مكّه مكّرمه شدند.
در مسجدالحرام نزديك كعبه الهى نشسته بودند، كه شخصى وارد شد و اظهار داشت: سؤالى دارم؟
امام باقر عليه السلام فرمود: از فرزندم، جعفر سؤ ال كن.
آن مرد خطاب به حضرت صادق عليه السلام كرد و گفت: سؤ الى دارم؟
حضرت فرمود: آنچه مى خواهى سؤ ال كن.
آن مرد گفت: تكليف كسى كه گناهى بزرگ مرتكب شده است، چيست؟
حضرت فرمود: آيا در ماه مبارك رمضان از روى عمد و بدون عذر روزه خوارى نموده است؟
گفت: گناهى بزرگ تر انجام داده است .
حضرت فرمود: آيا در ماه مبارك رمضان زنا كرده است؟
آن مرد اظهار داشت: ياابن رسول اللّه ! گناهى بزرگ تر از آن را مرتكب شده است.
حضرت فرمود: آيا شخص بى گناهى را كشته است؟
گفت: از آن هم بزرگ تر.
پس از آن صادق آل محمّد عليهم السلام فرمود: چنانچه آن از شيعيان و دوستداران اميرالمؤمنين امام علىّ عليه السلام باشد، بايد به زيارت كعبه الهى برود و توبه نمايد؛ و سپس قسم ياد كند كه ديگر مرتكب چنان گناهى نشود؛ ولى اگر از مخالفين و معاندين باشد راه پذيرش توبه براى او نيست.
آن مرد گفت: خداوند، شما فرزندان فاطمه زهرا عليها السلام را مورد رحمت خويش قرار دهد، من اين چنين جوابى را از رسول خدا صلى الله عليه و آله نيز شنيده ام.
بعد از آن، از محضر مقدّس آن بزرگواران خداحافظى كرد و رفت.
امام محمّد باقر عليه السلام به فرزندش فرمود: همانا اين شخص، حضرت خضر عليه السلام بود، كه خواست تو را به مردم معرّفى نمايد. (1)

1-بحارالا نوار: ج 47، ص 21، ح 20.

منبع:

چهل داستان وچهل حدیث از امام جعفر صادق علیه السلام، حجت الاسلام والمسلمین عبدالله صالحی