مناجات شعبانیه
۱۰ بهمن ۱۳۹۴ 0 ادعیه و زیاراتاين مناجات، مناجات معروفى است. و اهلش بخاطر آن با ماه شعبان مأنوس شده و بهمين جهت منتظر و مشتاق اين ماه هستند. اين مناجات شامل مطالب اساسى در مورد چگونگى معامله بندگان با خداى بزرگ بوده و آداب خواستن، دعا و طلب آمرزش از او را، آنگونه كه شايسته است، بيان مى كند. و استدلالهاى جالب توجهى جهت اميدوار شدن به درگاه خدا كه با مناجات با او مناسب است، در بردارد. و بروشنى، ملاقات، نزديكى و ديدن خدا را معنى مى كند و به اين ترتيب شبهه هاى سالك، شكهاى منكر و وحشت اهل شك را برطرف مى كند. و نيز اشاره اى به شناخت نفس و اين كه شناخت آن باعث شناخت پروردگار است دارد بنابر تفسير بعضى از فرازهاى آن توسط يكى از بزرگان اهل معرفت.
تمام كلام اين كه اين مناجات، از اعمال مهم اين ماه است، و نه تنها ماه، كه سالك نبايد بعضى از فرازهاى آن را در طول سال ترك كند و در قنوتها و ساير حالهاى عالى خود، خيلى با آن مناجات نمايد و وقتى كه مى گويد: «و أنر أبصار قلوبنا بضياء نظرها إليك، حتى تخرق أبصار القلوب حجب النور، فتصل إلى معدن العظمة، و تصير أرواحنا معلّقة بعزّ قدسك، و ديدگان قلبهاى ما را با نور نگاه آن به حضرتت روشن بفرما تا آنگاه كه چشمهاى دل پرده ها و مانع هاى نورى را پاره كرده و به معدن بزرگى برسد و روحهاى ما به عزت پاكيت وصل شود.» از گفته خود غافل نباشد. و تأمل كند، آيا قلب او چشم ديدن نور را دارد؟ پرده هاى نورى چيست؟ و معدن بزرگيى كه در پوشش پرده هاى نورى مى باشد، كدام است؟ تا بداند چه مى گويد و از پروردگارش چه مى خواهد. چون كسى كه نمى داند از خدا چه مى خواهد نمى توان گفت: فلان چيز را خواسته، بلكه بايد گفت: الفاظى را به زبان آورده است. خداوند در قرآن مى فرمايد: «اى كسى كه وقتى او را بخوانند، به داد بيچاره رسيده و گرفتارى او را برطرف مى كند.» و مى فرمايد: و «بخوانيد مرا تا اجابت كنم شما را.» نيز مى فرمايد: «از فضل خدا بخواهيد، زيرا خدا با شما مهربان است.» و نمى فرمايد: الفاظ را بزبان آوريد.
بهر حال اين مناجات بزرگى است و يكى از ارمغانهاى آل محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم مى باشد كه بزرگى آن را كسى كه قلب سالم و گوش شنوايى داشته باشد، درك مى كند. و اهل غفلت از درك فوايد و نورهاى آن بى بهره اند.
ارزش نعمت مناجات
بيشتر مردم قدر نعمت مناجات را نمى دانند. مناجات شامل معارف بالايى است كه بجز اهلش كه همان اولياى خدا هستند و از طريق كشف و شهود به آن رسيده اند، كسى از آن آگاهى ندارد. و رسيدن به اين معارف از راه مكاشفه از بهترين نعمتهاى آخرت است كه قابل مقايسه با هيچكدام از نعمتهاى دنيا نيست. امام صادق عليه السّلام در اين فرمايش، ارزش اين نعمت را اين گونه بيان مى كنند: «اگر مردم برترى شناخت خدا بر ساير نعمتها را مى دانستند، به زيباييهاى زندگى دنيا كه در اختيار دشمنان ما گذاشته شده، چشم نمى دوختند، و دنياشان نزد آنان كمتر از خاكى بود كه روى آن راه مى رفتند، در نعمت شناخت خدا قرار گرفته و مانند لذت كسى كه هميشه در بهترين جاهاى بهشت با دوستان خدا بسر مى برد، از آن لذت مى بردند...»
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
