عبادت به نیت شایستگی خداوند برای عبادت
۱۱ بهمن ۱۳۹۴ 0 ادعیه و زیاراتبعضى مى گويند: كسانى كه به كمال رسيده اند، حتى نبايد بنيت شوق يا ترس، يا پيوستن به خدا و كسب مقام نزد او، يا بنيت خوشنودى او، عملى را انجام دهند، و بايد نيت آنان فقط شايستگى خداوند براى عبادت باشد. و عملى را كه بخاطر شوق به وصال خداوند انجام شود ناقص مى دانند و بعضى اين را عبادت نفس دانسته اند.
ولى گمان نمى كنم هيچ يك از پيامبران و اولياى خدا و فرشتگان نزديك، اعمال خود را از آنچه آنان مى گويند خالص كنند. اين افراط است كه عملى را كه بخاطر رسيدن به رضاى خدا و نزديكى و همسايگى او انجام شود، عبادت نفس بدانيم چنانچه در سخنان بعضى از اهل معرفت مى باشد. بله اشكالى ندارد كه بگوييم اولياى خدا در بعضى از حالتها و جلوه گر شدن نامهاى خداوند بر آنان عملى را فقط بخاطر شايستگى خداوند متعال و براى عبادت او انجام مى داده و نيت نزديك شدن به خدا و رضايت او را فراموش مى كرده اند، ولى نمى گوييم: پيامبران عليهم السّلام هميشه در اين حالت بوده اند چه رسد به اين كه ديگران هميشه، يا گاهى با اين نيت عملى را انجام دهند. و من عمل بنيت شايستگى خداوند را، برتر از عمل بنيت رسيدن به همسايگى خداوند نمى دانم، باين جهت كه ما بالاتر از عبادت رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم و امير المؤمنين عليه السّلام نداريم و از روايات معلوم مى شود كه بعض يا بيشتر اعمال آنها فقط بخاطر بدست آوردن رضاى خدا و نزديكى به او بوده است.
چه اشكالى دارد گاهى اوقات ترس از مجازات نيز جزيى از نيت آنها باشد. براى كسى كه از ترس مجازات خدا غش مى كند، امكان ندارد يا خيلى مشكل است كه اين ترس در نيت او هيچ تأثيرى نداشته باشد.
به نظر مى رسد حالتهاى پيامبران عليهم السّلام و اولياى خدا حتى سرور آنان پيامبر ما صلّى اللّه عليه و آله و سلّم، مختلف بوده و علت آن اختلاف جلوه هاى اسم هاى خداوند متعال براى آنان بوده و خداوند به اين طريق آنان را تربيت و درجات آنان را بالا برده و آنان را به خود نزديكتر مى نموده است.
خداوند براى كمال آنان قلبهاى ايشان را تربيت مى كرده است، چنانچه در بعضى از فرازهاى آن زيارت مى خوانيم: «موالى لكم قلوب تولى اللّه رياضتها بالخوف و الرجاء، آقايان من خداوند اختيار قلوب شما را داشته و با ترس و اميد آن را تربيت مى كند» گاهى با نامهاى جمالى خود براى آنان جلوه مى كند، آنان نيز با پروردگار خود انس گرفته و براى او ناز مى كنند. و گاهى با نامهايى كه نشانه غلبه و جلال اوست در مقابل آنان جلوه گر شده كه در اين حالت آنان به تضرع، استغفار و گريه پرداخته، و با مناجاتى كه بيشتر آن استغفار و پناه بردن به خدا و درخواست نجات از جهنم و آتش است، با او مناجات مى كنند. و اين مطلب بر كسى كه كمى با احاديث آنان سروكار داشته باشد، پوشيده نيست.
درباره رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم روايت شده است كه بعضى اوقات خطاب به عايشه مى فرمودند: برايم بگو، حميرا و در عين حال در انتظار وقت نماز بود و به بلال مى فرمود: راحتم كن، بلال گاهى نيز هنگام فرود آمدن وحى رنگ و حالش تغيير مى كرد، و گاهى موقع وزش باد از نزول بلا مى ترسيد، تمام اينها نشاندهنده مختلف بودن حالتهاست. و اين مطلب، با انجام تمام اعمال بنيت شايستگى خداوند براى پرستش سازگارى ندارد. البته بعيد نيست منظور اين علماى بزرگ از نيت شايستگى خداوند متعال براى عبادت، معنايى باشد كه با نيت نزديك شدن و رضايت او سازگارى داشته باشد، زيرا گاهى انگيزه نزديك شدن به دوست، برخوردارى از بخشش و نعمتها يا فرار از مجازات او نمى باشد، بلكه باين جهت است كه شايسته نزديك شدن مى باشد. و اين يكى از معانى عمل كردن بخاطر شايستگى او براى پرستش است، همانگونه كه از سرور اولياء امير المؤمنين عليه السّلام بر مى آيد، آنجا كه مى فرمايد: «تو را بخاطر ترس از آتش يا آرزوى بهشت عبادت نكردم، بلكه تو را شايسته بندگى ديدم آنگاه تو را پرستيدم.» زيرا آن حضرت عليه السّلام، نيت شايستگى براى عبادت را در مقابل نيت عبادت از ترس آتش يا خواهش بهشت قرار داده، نه در مقابل رسيدن به رضايت و نزديكى او.
از خدا مى خواهيم كه قصد نزديكى و رضايت خود را به ما عنايت فرموده و ما را به درك معنى نيت نزديك شدن به خود، يا دست كم به توانايى قبول آن بطور اجمال، موفق نمايد، زيرا عده اى از علماى بزرگ درك معنى نزديكى به خدا را منكر شده و مى گويند: معناى قصد نزديكى چيزى جز انجام عمل بنيت دستور خداى متعال نيست و نيتى كه بيش از اين باشد، مخالف تنزيه خداى متعال است، گرچه اين سخن درستى نيست. مخفى نماند كه بعضى از بزرگان از روى غفلت گفته اند:
عبادتى كه بخاطر ترس از مجازات يا خواهش بهشت باشد، باطل است. و اين غفلتها و لغزشها از بزرگان و شخصيتها شگفتى ندارد، زيرا در مبتلا شدن آنان به اين گونه لغزشها حكمتى الهى وجود دارد.
مطلب ديگر اين كه منظور سيد ما قدّس سرّه در كتاب اقبال از سخن خود كه: «كسى كه خدا را فقط بخاطر فرار از مجازات عبادت كند، بنده پستى است.» همانطور كه خود نيز تصريح كرده، منظورش كسى است كه اگر ترس از مجازات نبود عبادت نمى كرد، كه چنين چيزى مخالف صفات عالى انسانى است. و او كسانى را مى گويد كه خدا را سزاوار خدمت كردن نمى دانند، كه قطعا از بندگان پست بوده و اين اعتقاد خارى در چشم ايمان و اسلام است.
گاهى مخلصين بر خود سخت گرفته و علاوه بر مشغول نبودن به غير محبوب، با تمام توانايى به كارهاى سخت روى آورده و اگر فضيلت دو كار يكسان بود، هر كدام را كه سختتر است انجام مى دهند. آنها بندگان نزديك خدا هستند، چنانچه امير المؤمنين عليه السّلام اين گونه بود.
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
