نماز مستحبی در روز بیست و پنجم ذی القعده (اقبال الاعمال)
۱۰ تیر ۱۳۹۵ 0 ادعیه و زیاراتالجزء الأول؛ هذا مبدأ ذكر الأعمال الأشهر الثلاثة أعني شوال و ذي قعدة و ذي حجة من كتاب الإقبال، الباب الثاني فيما نذكره من فوائد شهر ذي القعدة، فصل فيما نذكره مما ينبغي أن يكون المكلف عليه في اليوم المشار إليه
جلد اول، شروع ذکرهای اعمال ماه های سه گانه، یعنی شوال، ذی القعده و ذی الحجه از کتاب اقبال الاعمال، باب دوم، فوائد ماه ذی القعده، فصل پانزدهم، وظايف روز بیست و پنجم ذي القعده
اعلم أن من مهمات أهل السعادات عند تجديد النعم الباهرات أن يكونوا مشغولين بالشكر لواهب تلك العنايات و خاصة [و خاصته] إن كان العبد ما هو في حالاته موافقا لمولاه في إرادته و كراهاته بل يكره سيده شيئا فيخالفه في كراهته و يحب سيده شيئا فيخالفه في محبته و يعامل أصدقاءه و معارفه بالصفاء و الوفاء أكثر مما يعامل بذلك مالك الأشياء و من بيده تدبير دار الفناء و دار البقاء و إليه ورود ركائب الآمال و الرجاء فليكن متعجبا كيف علم الله جل جلاله أن هذا العبد يكون إذا خلقه على هذه الصفات من المخالفات
يكى از امور مهم براى نيكبختان به هنگام تجديد نعمت‌هاى بزرگ، اين است كه به سپاسگزارى از عطاكننده‌ى آن عنايت‌ها مشغول گردند، به ويژه در موقعيتى كه حال بنده با آنچه مورد پسند و يا ناخوشايند او است موافق نباشد، بلكه در چيزى كه ناخوشايند مولاى او است و يا آقاى او آن را دوست دارد، با او مخالفت نموده و با دوستان و آشنايان خود بيشتر از خدا-كه مالك همه‌ى اشيا است و تدبير سراى فنا و بقا به دست او است و مركب‌هاى آمال و اميد به درگاه او فرو مى‌آيند-باصفا و وفا رفتار كند. بنابراين، جاى آن است كه بنده از اين امر شگفت‌زده شود كه وقتى خداوند -جلّ جلاله-بنده را آفريد، آگاه بود كه اين ويژگى‌ها و مخالفت‌ها و ناسازگارى‌ها را با او خواهد داشت، ولى با اين حال، جايگاه سكونت براى او مهيا نمود و چيزهايى را كه تا زمان مرگ بدان نياز دارد، براى او آفريد و به واسطه‌ى جنايات او، او را مورد مؤاخذه قرار نداد و در بازخواست او شتاب ننمود و همانند اهل طاعت با او برخورد نمود.
فصل في صلاة غريبة في هذا اليوم
فصل نماز در روز بیست و پنجم ماه ذی القعده
رَأَيْتُهَا فِي كُتُبِ الشِّيعَةِ الْقُمِّيِّينَ قَالَ: وَ رُوِيَ
دیده ام در کتب شیعه آمده است: و روایت شده است
أَنَّهُ يُصَلِّي فِي الْيَوْمِ الْخَامِسِ وَ الْعِشْرِينَ مِنْ ذِي الْقَعْدَةِ رَكْعَتَانِ عِنْدَ الضُّحَى بِالْحَمْدِ[1] مَرَّةً وَ الشَّمْسِ وَ ضُحَيهَا[2] خَمْسَ مَرَّاتٍ وَ يَقُولُ بَعْدَ التَّسْلِيمِ
که نماز در روز یسست و پنجم ذی القعده هنگام صبح خوانده می شود و دو رکعت است به حمد یک مرتبه و الشَّمْسِ وَ ضُحَيهَا پنج مرتبه بعد از سلام
لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ
جنبش و توانايى جز به خداى بلند مرتبه بزرگ نخواهد بود
وَ تَدْعُو وَ تَقُولُ
و دعا می کنی و می گویی:
يَا مُقِيلَ الْعَثَرَاتِ أَقِلْنِي عَثْرَتِي يَا مُجِيبَ الدَّعَوَاتِ أَجِبْ دَعْوَتِي يَا سَامِعَ الْأَصْوَاتِ اسْمَعْ صَوْتِي وَ ارْحَمْنِي
اى درگذرنده از لغزشها از لغزشم درگذر اى اجابت كننده دعوتها دعوت و دعايم اجابت فرما اى شنواى آوازها صدايم بشنو و به من رحم كن
وَ تَجَاوَزْ عَنْ سَيِّئَاتِي وَ مَا عِنْدِي يَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ
و از بد كرداريم بگذر و از آنچه نزد من است اى خداى صاحب جلالت و بزرگوارى.
له و المعارضات و مع ذلك فبنى له المساكن و خلق له فيها ما يحتاج إليه إلى الممات و لم يؤاخذه و لم يعاجله بالجنايات و عامله معاملة أهل الطاعات و يحسن أن يكون على الإنسان إن كان مطيعا لربه أثر ما وهبه من المسكن و أعطاه فيه من الإحسان كما لو اشترى دارا يحتاج إليه أو وهبه سلطان مساكن كان مضطرا إليها أو كما لو بنى هو دارا بالتعب و العناء و مقاساة الذرجارية و البناء أو يكون مسرورا على أقل الصفات كما لو حصل له دار عارية أو بإجارة هو محتاج إليها في تلك الأوقات فأما إن خلى قلبه بالكلية من معرفة هذه النعم الإلهية فكأنه كالميت الذي لا يحسن بما فيه أو كالأعمى الذي لا ينظر إلى المواهب التي فضله ممن يراعيه أو كالأصم الذي لا يسمع من يناديه و ليبك على فقدان فوائد قلبه و عقله و يتوب
نيز شايسته است در كسى كه از پروردگارش فرمانبرى مى‌كند، در برابر نعمت مسكن كه خداوند به او ارزانى داشته و نيكوكاريى كه به او عطا نموده-مانند صورتى كه اگر به خانه نياز داشته باشد و آن را خريدارى كند، يا پادشاه وقت جايگاه سكونت مورد نياز او را به او عطا كند، يا با تحمل رنج و سختى توسط خود و كارگران و بنّا، خانه‌اى براى خود بسازد-نشانه‌ى سپاسگزارى از اين نعمت‌ها در وجود او نمودار گردد؛ يا دست‌كم همانند زمانى كه به خانه نياز داشته باشد و خانه‌اى امانتى يا اجاره‌اى در اختيار او قرار گيرد، شادمان گردد؛ وگرنه اگر قلب او از شناخت اين‌گونه نعمت‌هاى الهى به كلى فارغ باشد، گويى مرده‌اى است كه هيچ‌گاه مورد ستايش قرار نمى‌گيرد، يا همانند نابينايى است كه به مواهبى كه رعايت‌كنندگان حدود الهى شايستگى آن را دارند، نمى‌نگرد، يا مانند ناشنوايى است كه صداى كسى كه او را ندا درمى‌دهد، نمى‌شنود و در اين هنگام، بايد براى از دست رفتن فوايد قلب و عقل خود گريه سر دهد و توبه نمايد.
[1]) سوره الحمد [2]) سوره الضحی
[1]) سوره الحمد [2]) سوره الضحی
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
