دنیای بهتر هم با امام حسین «علیه السلام» بود نه با یزید. ولی انسان، خوشی و راحتی میخواهد و به هر چه میرسد. بالاتر از آن را طالب است و آرامش ندارد تا به نفس مطمئنه برسد. اما جهل و یا غفلت دارد که داشتن وسایل راحتی و رفاه غیر از راحتی و رفاه و آرامش دل است.«أَلا بِذِكرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ القُلُوبُ»
بلند کردن صدای بلندگوهای مساجد و روضه خوانیها اگر بهاندازهای باشد که هر کس بخواهد بخوابد، بتواند بخوابد، اشکال ندارد. در غیر اینصورت خلاف سیره متشرعه است.
خدا میداند که چقدر احکام واجب و چه چیزهایی از حالات و سیره و کلمات سیدالشهداء «علیه السلام» و سایر معصومین«علیهم السلام» در مقدمه روضه نقل میشود، که سبب تقویت دین و موجب افزایش ایمان مردم است!
هرآنچه موجب یادآوری مصائب امام حسین «علیه السلام» شود از شعائر الهی است و تا زمانی که با فعلی به خودی خود حرام است، انجام نشود، خداوند و رسول او «صلی الله علیه و آله و سلم» آن را دوست دارند.
اشک طریقه تمام انبیا «علیها السلام» بود برای شوق لقاء الله ، برای تحصیل رضوان الله و مسئله دوستان خدا هم از همین باب است. محبت اینها هم اگر در فرح به فرح اینها و در حزن به حزن اینها اشک آورد، این هم همان طور است.
اگرچه باید سعی کنیم حسینی باشیم و از هیئت حسینی بیشترین بهره را ببریم، باید تمام هیئات را به جهت اینکه به نام سیدالشهداء «علیه السلام» برپا میشوند، حسینی بدانیم، نه اینکه فقط هیئت خود را حسینی بدانیم، چرا که این امر سبب کدورت و نزاع میشود.
باید حسینی شدن و حسینی ماندن را اصل قرار دهیم و ورود در هیئت را وسیله آن بدانیم. البته با سهل و آسان بودن وسیله نباید از سخت و مشکل بودن اصل غافل شویم.
او کم حرف میزد، اهل دستورالعمل دادن نبود شاید اهلش را پیدا نمیکرد. اصرار که میکردی میگفت: «چنانچه طالب صادق باشد، «ترک معصیت» کافی و وافی است برای تمام عمر اگرچه هزار سال باشد.»
حرفهایش همان رفتارش بود.
کسی از او نشنید چهل روز مانده به محرم چله گناه نکردن بگیرید تا سوز دل و اشک چشمانتان برای سیدالشهداء فراوان گردد.
اما همه دیدند، هر روز با زیارت عاشورا و صد لعن و سلامش سیدالشهداء «سلام الله علیه» را زیارت می کرد، هر روز.