منتخب سخنان امام علی علیه السلام از نهج البلاغه (3) (+پوستر)

امام علی «علیه السلام»

همّت چهارپايان شكمشان، و انديشه درندگان آزار و تجاوز به ديگران، و همّ و غم زنان بی پروا زينت حيات دنيا و فساد در آن است. مؤمنان فروتنند، مؤمنان مهربانند، مؤمنان اهل بيم از خدايند(نهج البلاغة ، خطبه 152)

امام علی «علیه السلام»

ما اهل بيت چون پيراهن تن پيامبر و ياران او، و گنجينه ‏هاى علم و ابواب رسالتيم. به خانه‏ ها جز از طريق درها وارد نشوید، که هر كس از غير درها وارد گردد ، دزدش نامند. (نهج البلاغة ، خطبه 153)

امر به معروف و نهى از منكر دو صفت از صفات خداوندند، اين دو مرگ را نزديك نمى ‏كنند، و روزى را كاهش نمى ‏دهند. (نهج البلاغة، خطبه 155)

امام علی «علیه السلام»

آن كه بدون بصيرت عمل كند چون كسى است كه به بيراهه مى‏ رود، هر چه از راه روشنش دورتر شود از مقصودش دورتر مى‏ گردد(نهج البلاغة ، خطبه 153 )

آن كه بتواند خود را بر اطاعت خداوند وا دارد بايد اقدام كند. اگر از من پيروى كنيد- چنانچه خدا بخواهد- شما را به بهشت خواهم برد گرچه راهى است دشوار و همراه با تلخى(نهج البلاغة ، خطبه 155)

امام علی «علیه السلام»

بندگان خدا، روزگار بر باقى ماندگان چنان گذرد كه بر گذشتگان گذشت. آنچه سپرى‏ شد باز نگردد، و آنچه هست جاويدان نماند. كار آخرش همچون كار اوّل آن است و امورش (در فنا پذيرى) از هم پيشى مى‏ گيرند . (نهج البلاغة ، خطبه 156)

امام علی «علیه السلام»

آگاه باش هر عملى را گياهى است، و هيچ گياهى را بى ‏نيازى از آب نيست، و آبها گوناگون است: آنچه آبياريش پاكيزه باشد نهالش پاكيزه و ميوه‏ اش شيرين است، و آنچه آبياريش آلوده باشد نهالش آلوده و ميوه‏ اش تلخ است‏ (نهج البلاغة ، خطبه 153)

امام علی «علیه السلام»

من شما و خودم را از غفلت مى‏ ترسانم. بايد هر انسانى از وجود خود بهره ‏مند گردد، كه بينا كسى است كه شنيد و انديشه كرد، و نظر كرد و بصير شد، و از عبرت ها پند گرفت، سپس در راه‏ و ورود به میدان ها از آن بهره جست. که شفاى خواهان شفاء، و بى ‏نيازى بى ‏نيازى خواه ، در عبرت گرفتن است.  ( نهج البلاغة ، خطبه 152)

---

امام علی «علیه السلام»

امام علی «علیه السلام»

بندگان خدا، بدانيد تقوا قلعه ‏اى محكم و نفوذ ناپذير است، ولى گناه حصارى پست است كه اهلش را از خطرات نگاه نمى ‏دارد، و كسى را كه به آن پناه برده حفظ نمى‏ كند.  آگاه باشيد كه با تقوا زهر خطرناك گناه قطع شود، و با يقين نهایت درجه مقصود به دست آيد.  (نهج البلاغة ، خطبه 155)

امام علی «علیه السلام»

پیامبر اسلام (ص) فرمودند : « يا على، به زودى مسلمانان پس از من به ثروتشان‏ آزمايش مى‏ شوند، و با ديندارى خود بر خدا منّت مى‏ن هند، رحمتش را آرزو دارند، و خود را از خشمش در امان دانند، و با شبهات دروغ و هوس هاى غفلت زا حرام او را حلال شمارند، شراب را به اسم آب انگور و خرما، و رشوه را به عنوان هديّه، و ربا را به نام تجارت حلال دانند.»(نهج البلاغة ،خطبه 155) 

امام علی «علیه السلام»

بر شما باد به كتاب خدا كه ريسمانى محكم، و نورى آشكار، و دارويى سودمند، و سيراب كننده ‏اى فرونشاننده عطش است، نگاه‏دار كسى است كه به آن چنگ زند و نجات بخش كسى كه به آن در آويزد. از خواندن بسيار و با گوش دادن به آن كهنه نگردد. آن كه با قرآن سخن گويد راست گفته، و هر كه به آن عمل كند پيش افتاده است. (نهج البلاغة ، خطبه 155)

امام علی «علیه السلام»

از اين دنياى فانى براى آخرت توشه برگيريد، كه بر توشه برداشتن هدايت شده‏ايد، و شما را به كوچ كردن امر كرده ‏اند، و براى رفتنتان از دنيا به شتابتان داشته ‏اند. شما سوارانى هستيد ايستاده كه نمى‏ دانيد چه زمان مأمور به رفتن خواهيد شد. به هوش باشيد، كسى كه براى آخرت آفريده شده با دنيا چه مى‏ كند ؟! و با ثروت چه معامله انجام مى ‏دهد؟  كسى كه به زودى ثروت را از او مى ‏گيرند، و جز وبال و باز پرسى نسبت به ثروت برايش نخواهد ماند؟ ! (نهج البلاغة ، خطبه 156)

امام علی «علیه السلام»

بندگان خدا، بدانيد كه بر شما از خود شما مراقبانى قرار داده شده، و از اعضای بدنتان جاسوسانى بر وجودتان گمارده‏ اند، و محافظانى كه از روى راستى ، اعمال وشماره نفسهايتان را ضبط مى‏ كنند. تاريكى شب تار شما را از ديد آنان نمى ‏پوشاند، و درب بزرگى كه محكم بسته شده ، شما را از آنان پنهان نمى‏ كند.(نهج البلاغة، خطبه 156)

پس اى شنونده، از مستى خود به هوش آى، و از خواب غفلت بيدار شو، و از شتاب خويش بكاه، و در آنچه از زبان پيامبر امّى صلّى اللّه عليه و آله به تو رسيده و از آن چاره ‏اى نيست و گريزى ندارد به دقت بينديش، و با كسى كه مخالف با روش رسول خداست و به جانب ديگر روى آورده مخالفت كن، و او را با آنچه كه براى خود پسنديده واگذار، ناز و فخر را رها كن، و از مركب كبر فرود آى، قبرت را كه گذر تو بر آن است ياد كن. همان گونه كه عمل مى‏ كنى جزا داده مى‏ شوى، و همان كه مى ‏كارى درو مى ‏نمايى، و آنچه امروز پيش مى ‏فرستى فردا بر آن وارد مى‏ شوى. پس جاى پايى براى خود مهيّا نما، و براى فردايت توشه ‏اى پيش فرست. اى شنونده، بترس بترس!و اى بى‏خبر، بكوش بكوش! كه « احدى بهتر از انسان آگاه تو را آگاه نمى‏ كند ». (نهج البلاغة ، خطبه 152)

امام علی «علیه السلام»

از جمله احكام حتمى خداوند که در كتاب حكيم كه بر آن جزا مى ‏دهد و عذاب مى‏ نمايد، و به خاطر آن خشنود مى‏ شود و خشمگين مى‏ گردد از دنيا رفتن بنده است بدون دريافت بهره آخرتى هر چند خود را در عمل به زحمت انداخته، و كارش را خالص نموده، در حالى كه كه خداوند را به خصلتى از اين خصال ملاقات كند و توبه ننموده باشد: در عبادتى كه خداوند بر او واجب نموده شريك براى خدا قرار دهد.به سبب كشتن بى ‏گناهى آتش خشم خود را فرو نشاند.كار زشتى را كه خود مرتكب شده به ديگرى نسبت دهد.براى درخواست حاجتى از مردم در دين خدا بدعت گذارد.مردم را به نفاق و دو رويى ملاقات كند.در بين آنان به دو زبان حركت كند.در آنچه شمردم انديشه كن !‏ (نهج البلاغة ، خطبه 152)