خانه قانون زده

کم و بیش در هر خانه ای قوانینی حاکم است که بدون رعایت آنها چرخ زندگی به سلامت نمی چرخد. در خانه ای که قوانین سالم حاکم باشد و قانون گذاری و اجرا  به شیوه صحیح انجام شود فرزندانی قانونمند, آرام و با اعتماد به نفس بالا پرورش پیدا می کنند.

اما همه این مزیتها نباید والدین را به افراط در این زمینه بکشاند. باید پذیرفت که هر قانون به نوعی عرصه تحرک و تصمیم را بر کودک تنگ می کند و زیاده روی در وضع قوانین خانه به کلی دست و پای فرزندان را می بندد و این موضوع بخصوص برای خردسالانی که در مرحله استقلال شخصیت قرار دارند به هیچ وجه مطلوب نیست.  این کار باعث می شود تمام مزایای خانه قانونمند نقض شود و کودک به پرخاشگری و لجبازی رو بیاورد و همه قوانین خانه را به نوعی نقض نماید. بنابراین باید پیش از وضع هر قانون به این سوال اساسی پاسخ گفت که آیا واقعاً وجود چنین قانونی در خانه ضرورت دارد یا صرفاً سلیقه شخصی پدر و مادر اینگونه ایجاب می کند؟ مثلاً آیا واقعاً ضرورت دارد که جای خاصی برای بازی کودک تعیین شود یا سلیقه شخصی مادر اینگونه می پسندد؟

نکته دیگر اینکه باید در دل هر قانون نوعی استقلال و آزادی عمل برای کودکان فراهم باشد. به این ترتیب که کودک را بین دو انتخاب قرار دهیم مثلاً اگر شستن دستها قبل از غذا خوردن در خانه ما قانون است از فرزندمان بپرسیم با کدام صابون دستت را می شویی؟ قرمز یا سفید؟ با این روش هم قانون به خوبی اجرا می شود و هم  پاسخ مناسبی به استقلال طلبی کودکمان داده ایم. 

نویسنده:سید مهدی خدایی