زیارت امام علی (ع) در شب مبعث (مفاتیح الجنان)

اعمال مخصوصه ماه رجب: شب بیست و هفتم شب مبعث و از لیالی متبرکه است و در آن چند عمل است: زيارت حضرت امير المؤمنين عليه السّلام است كه برترين اعمال اين شب مى ‏باشد. و از برای آن حضرت در این شب، سه زیارت است که در باب زیارات به آن اشاره خواهد شد ان شاء الله. (متن زیارت امام علی (ع) در شب مبعث)

و بدان كه ابو عبد اللّه محمّد بن‏ بطوطه كه يكى از دانشمندان اهل سنت است در ششصد سال پيش از اين زمان (زمان تأليف مفاتيح الجنان) مى‏ زيسته، در سفرنامه‏ خود معروف به «رحله ابن بطوطه» در بيان ورودش از مكّه معظّمه به نجف اشرف، روضه و قبر مبارك مولايمان امير المؤمنين عليه السّلام‏ را ذكر نموده، و گفته است همه اهل اين شهر رافضى هستند، و براى اين روضه مباركه كراماتى ظاهر شده: از جمله در شب بيست‏ وهفتم، ماه رجب كه نامش نزد اهل آنجا «ليلة المحيا» [شب بيدارى يا شب زندگانى] است، از عراقين [بصره و كوفه] و خراسان و شهرهاى فارس، و روم، افراد شل و مفلوج و زمين‏ گيرى را كه حدود سى يا چهل نفر مى‏ شوند پس از نماز عشا نزد ضريح مقدس على عليه السّلام مى ‏آورند، آنگاه مردم اجتماع مى ‏كنند، و به انتظار شفا يافتن و برخاستن آنان مى‏ مانند. گروهى از اجتماع‏ كنندگان نماز مى‏ خوانند، و عده‏ اى ذكر مى ‏گويند، و گروهى قرآن تلاوت مى ‏كنند، و بعضى هم به تماشاى‏ روضه مباركه مشغول مى‏ شوند، تا آنكه نصف يا دو سوم از شب بگذرد، در اين هنگام تمام مبتلايان و زمين‏ گيران كه محروم از حركت بودند، از جاى برمى‏ خيزند درحالى‏ كه صحيح و تندرستند و نقصى در آنان نيست و مى‏ گويند:

لا اله الاّ اللّه‏، محمّد رسول اللّه، علىّ ولى اللّه

معبودى جز خدا نيست، محمّد فرستاده خدا است، على ولىّ خدا است

و اين امرى است مشهور و معروف. من گرچه آن شب را در آن روضه درنيافتم، ولى از مردمان مورد اطمينان كه بر گفتارشان اعتماد داشتم شنيدم. و همچنين در مدرسه ‏اى كه مهمان خانه آن حضرت است، سه نفر زمين‏ گير را كه قدرت بر حركت نداشتند مشاهده كردم، يكى‏ از مردمان روم، و ديگرى از اهالى اصفهان، و سومى از مردم خراسان بود، از هر سه پرسيدم، چگونه شما درمان‏ نيافته و در اينجا مانده‏ ايد؟ گفتند: ما شب بيست‏ و هفتم رجب را درك نكرديم، اينجا مانده‏ ايم تا شب بيست‏ و هفتم آينده‏ برسد، و شفاى خود را بگيريم، و به خاطر اين شب، مردم زيادى از شهرها جمع مى‏ شوند، و بازار بزرگى به مدّت‏ ده روز برپا مى‏ گردد. مؤلف گويد: مبادا اين حكايت را دور از واقع بدانى، چه همانا معجزات و كراماتى كه اين مشاهد مشرّفه به ظهور رسيده، و به حدّ تواتر نقل شده بسيار زيادتر از آن است كه در شمار آيد. و در ماه شوال [گذشته نسبت به زمان نوشتن اين قسمت از مفاتيح الجنان به‏ وسليه مؤلّف بزرگوارش مرحوم محدّث قمى رحمه الله] سال هزار و سيصد و چ‏هل و سه هجرى قمرى در حرم مطهّر حضرت ثامن الائمة الهداة، و ضامن الامّة العصاة مولانا ابو الحسن على بن موسى الرضا (صلوات اللّه عليه)، سه زن كه هر سه به علت بيمارى فلج‏ و مانند آن زمين‏ گير بودند، و علاجشان از توان پزشكان بيرون بود، شفا يافتند، و اين معجزه از آن قبر مطهّر بر همه واضح و آشكار شد همچون پديدار شدن خورشيد در آسمان صاف و بى‏ ابر، و باز شدن دروازه نجف به روى عرب هاى باديه‏ نشين، و شفا يافتن‏ اين سه زن به اندازه‏ اى روشن بود، كه براى مردم بيان شد، و دكترهايى كه از بيمارى آنان مطلّع بودند، با اينكه در امر مداواى‏ آنان دقت بسيار داشتند، شفا يافتن معجزه‏ گونه آنان را تصديق كردند، و بعضى از آنها تصديق خود را بر شفاى آنان به صورت‏ نوشته اعلام داشتند، و اگر ملاحظه اختصار، و عدم مناسبت محل نبود، داستان آنها را به تفصيل نقل مى‏ كردم.

وَ لَقَد أَجادَ شَيخُنَا الحُرُّ العَامِلِيُّ فِي أَرجُوزَتِهِ

چه زيبا سروده شيخ ما شيخ حرّ عاملى در قصيده ‏اش‏