حکمت 302 نهج البلاغه: نیاز به دعا، در خوشی و بلا

ترجمه محمد دشتی

وَ قَالَ (علیه السلام): مَا الْمُبْتَلَى الَّذِي قَدِ اشْتَدَّ بِهِ الْبَلَاءُ، بِأَحْوَجَ إِلَى الدُّعَاءِ [مِنَ الْمُعَافَى‏] الَّذِي لَا يَأْمَنُ الْبَلَاء.

نياز انسان به دعا (معنوى):
و درود خدا بر او، فرمود: آن كس كه به شدّت گرفتار دردى است نيازش به دعا بيشتر از تندرستى است كه از بلا در امان است نمى ‏باشد.