حکمت 402 نهج البلاغه: نکوهش گفتار بیجا

ترجمه محمد دشتی

وَ قَالَ (عليه السلام) لِبَعْضِ مُخَاطِبِيهِ وَ قَدْ تَكَلَّمَ بِكَلِمَةٍ يُسْتَصْغَرُ مِثْلُهُ عَنْ قَوْلِ مِثْلِهَا: لَقَدْ طِرْتَ شَكِيراً وَ هَدَرْتَ سَقْباً.
قال الرضي: و الشكير هاهنا أول ما ينبت من ريش الطائر قبل أن يقوى و يستحصف، و السقب الصغير من الإبل و لا يهدر إلا بعد أن يستفحل.

ضرورت موقعيّت شناسى (اخلاقى، تربيتى):
و درود خدا بر او، (شخصى در حضور امام سخنى بزرگتر از شأن خود گفت، فرمود:) پر در نياورده پرواز كردى، و در خردسالى آواز بزرگان سر دادى.

(سید رضى گويد: شكير، نخستين پرهايى است كه بر بال پرنده مى رويد و نرم و لطيف است و سقب، شتر خردسال است زيرا شتر بانگ در نياورد تا بالغ شود.)