کلیپ تصویری: مناجات امام زمان (عج) با نوای مرحوم حجت الاسلام خبازیان زاده در شب نیمه شعبان

دقیقه ها، ساعتها، ماهها و سالها می گذرد از غیبت تو و ما را باکی نیست، چنان زندگی می کنیم که گویا ...!

ما را ادعای عاشقی (!) است و سرسپردگی، پس چرا چنین اسیر فراموشی و مشغول به خود هستیم. وقتی تاریخ را مرور می کنیم، می بینیم که انبیا و اولیاء همه در فراق تو پریشان و گریان بودند؛ ششمین نور ولایت، جد بزرگوارت، بیش از صد سال قبل از میلاد تو، در فراقت گریان و بیقرار است. ما را به نام او خوانده اند، ما خود را پیرو مکتب او دانسته ایم: شیعیان جعفری. پس چرا ...؟!

سدير صيرفي گويد: من و مفضّل بن عمر و ابو بصير و ابان بن تغلب بر مولايمان امام صادق عليه السّلام وارد شديم و ديديم كه بر خاك نشسته و جبّه خيبرى طوقدار بى‏گريبان آستين كوتاهى در بر کرده و مانند مادر فرزند مرده و شيداى جگر سوخته‏اى مى‏گريست و اندوه تا وجناتش رسيده و گونه‏ هايش دگرگون شده و ديدگانش پر از اشك گرديده است و مى‏گويد:

اى آقاى من! غیبت تو خواب از دیدگانم ربوده، خاطرم را پریشان ساخته، آرامش دلم را سلب نموده است . سرور من! غیبت تو مصیبتهای مرا به مصیبتهای دردناک همیشگی متصل ساخته و از دست دادن (یاران) یکی بعد از دیگری را به نابودی اجتماعات و افراد کشانده است . (بلاها و سختیها، رنجها و اندوهها آنچنان بر دلم سنگینی می کند که) دیگر اشک دیده و فریادهای سینه ام را احساس نمی کنم و ناله‏اى را كه از مصائب و بلاياى گذشته از سينه‏ام سر مى‏كشد حس  نمی کنم مگر آنچه را كه در برابر ديدگانم مجسّم است و از همه گرفتاريها بزرگتر و جانگدازتر و سخت‏ تر و ناآشناتر است، ناملايماتى كه با غضب تو در آميخته و مصائبى كه با خشم تو عجين شده است (یعنی غیبت تو را).

سدير گويد: چون امام صادق (عليه السّلام) را در چنين حالى ديديم از شدّت وله عقل از سرمان پريد و به واسطه آن رخداد  وحشتناك و از شدّت جزع قلوبمان چاك چاك گرديد و پنداشتيم كه مصيبتى از مصائب روزگار است كه بر وى نازل شده است. و گفتيم: اى فرزند بهترين خلايق! چشمانت گريان مباد! از چه حادثه‏اى اشكتان روان و سرشك از ديدگانتان ريزان است؟ و كدام حالتى است كه اين ماتم را بر شما واجب كرده است؟

امام صادق عليه السّلام آهی كشيد كه بر اثر آن گویا جانش برآمد و هراسش افزون شد و فرمود: واى بر شما! صبح امروز در كتاب جفر مى‏نگريستم و آن كتابى است كه مشتمل بر علم منايا و بلايا و مصائب عظيمه و علم ما كان و ما يكون تا روز قيامت است، همان كتابى كه خداى تعالى آن را به محمّد (صلى الله عليه و آله و سلم) و ائمّه پس از او عليهم السّلام اختصاص داده است و در فصولى از آن مى‏ نگريستم، ميلاد قائم ما و غيبتش و تأخير كردن و طول عمرش و بلواى مؤمنان در آن زمان و پيدايش شكوك در قلوب آنها به واسطه طول غيبت و مرتد شدن آنها از دينشان و بركندن رشته اسلام از گردنهايشان كه خداى تعالى فرموده است: «وَ كُلَّ إِنسانٍ أَلْزَمْناهُ طائِرَهُ فِي عُنُقِهِ‏»1 كه مقصود از آن ولايت است و پس از آنكه در آن فصول‏ نگريستم رقّتى مرا فرا گرفت و اندوه بر من مستولى شد (از غم غیبت و بلاهای مؤمنین). 2

شگفتا که باز جد بزرگوار او را (پیش از میلادش) مشتاق یاری و خدمتگزاری می بینیم که می فرماید اگر درک می کردم آن ایام را تمام عمر را وقف خدتگزاریش می کردم.3

 در ایام شهادت آن پیر مذهب شیعه و آن معلم بزرگوار، پیمان بندیم و عهد کنیم که از غفلت خود بکاهیم و مشتاق ظهورش شویم، دست دعا بر آسمان ساییم و به ندبه و زاری فرج را طلب کنیم، آیا مشتاق آمدنش هستیم، آیا ما را آن جسارت است که خود را یاران انتظار نام نهیم؟! آیا ما را شوق یاری و خدمتگزاری او بی تاب کرده است؟ آیا در بلاها و فتنه های روزگار غیبت خود را به دامن او چسبانده و دست در دست او نهاده ایم.

زُراره از امام صادق (علیه السلام) پرسید اگر دوران سخت غیبت را درک کردم چه کنم، امام (علیه السلام) فرمودند: خدا را چنین بخوانید:

ِ اللَّهُمَ‏ عَرِّفْنِي‏ نَفْسَكَ‏ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي نَفْسَكَ لَمْ أَعْرِفْ نَبِيَّكَ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِي رَسُولَكَ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي رَسُولَكَ لَمْ أَعْرِفْ حُجَّتَكَ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِي حُجَّتَكَ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي حُجَّتَكَ ضَلَلْتُ عَنْ دِينِي‏4

پی نوشت:

1.اسراء/ 13

2.کمال الدین و تمام النعمة، ج2، ص 353

3.بحارالانوار، ج 51، ص148، ح23

4.اصول کافی، ج1، باب الغیبة، ح5؛ این دعا در مفاتیح الجنان با نام «دعای عصر غیبت» نیز آمده است.