زیارت نواب اربعه در بغداد (دانلود متن، ترجمه و صوت)

فصل هشتم از باب زیارات، مطلب اول: فضيلت و كيفيت زيارت كاظمين عليهما السلام؛ مطلب سوم در زيارت نواب اربعه است اعنى جناب ابو عمرو عثمان بن سعيد اسدى و جناب ابو جعفر محمد بن عثمان و شيخ ابو القاسم حسين بن روح نوبختى و شيخ جليل ابو الحسن على بن محمد سمرى رضي الله عنهم بدان كه از جمله تكاليف زوار در ايام توقف در بلده طيبه كاظمين رفتن به بغداد است بجهه زيارت اين چهار نايب خاص امام عصر صلوات الله عليه كه اگر هر يك از آنها در بلاد بعيده بودند سزاوار بود كه انسان منازل بعيده طى كند و رنج و تعب سفر كشد و به فيض زيارت آنها نايل گردد زيرا كه در ميان تمام اصحاب خاص ائمه عليهم السلام به بزرگى و جلالت قدر ايشان كسى نمى ‏رسد قريب هفتاد سال به منصب سفارت و وساطت ميان امام عليه السلام و رعيت فايز شدند و بر دست ايشان كرامات بسيار و خوارق عادات بى‏ شمار جارى گرديد و گفته شده كه بعضى از علما قائل به عصمت ايشان شده و مخفي نيست كه همچنانچه اين بزرگواران در حيات خود واسطه بودند ميان ولى عصر صلوات الله عليه و رعيت و از جمله مناصب ايشان رسانيدن عرايض و رقعه ‏هاى حاجت خلق بود به آن حضرت حال نيز به همان منصب شريف مفتخرند و بايد رقاع حاجت كه در شدايد و سختى ‏ها نوشته مى ‏شود به توسط ايشان به آن حضرت برسد چنانكه در جاى خود معلوم گرديده و بالجمله فضايل و مناقب ايشان زياده از آن است كه ذكر شود و همين قدر براى ترغيب زوار به زياراتشان كافى است و اما كيفيت زيارت ايشان پس به نحوى است كه شيخ طوسى رحمة الله عليه در تهذيب و سيد بن طاوس رحمة الله عليه در مصباح الزائر ذكر كرده ‏اند و نسبت داده‏ اند آن را به جناب ابو القاسم حسين بن روح رحمه الله كه فرموده در باب زيارت ايشان كه سلام مى ‏كنى بر رسول خدا و بعد از او به امير المؤمنين و بر خديجه كبرى و بر فاطمه زهرا و بر امام حسن و امام حسين و بر هر يك از ائمه عليهم السلام تا صاحب الزمان صلوات الله عليه‏، پس مى ‏گويى ‏السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا فُلاَنَ بْنَ فُلاَنٍ‏ و بجاى فلان بن فلان اسم صاحب قبر و پدرش را مى ‏برى‏

أَشْهَدُ أَنَّكَ بَابُ الْمَوْلَى أَدَّيْتَ عَنْهُ وَ أَدَّيْتَ إِلَيْهِ مَا خَالَفْتَهُ وَ لاَ خَالَفْتَ عَلَيْهِ قُمْتَ خَاصّاً وَ انْصَرَفْتَ سَابِقاً

گواهى مي دهم كه تو باب مولايى از جانب او اداء كردى و به او پرداختى مخالفت او نكردى و اختلافى بر عليه او پديد نياوردى به نيابت خاصه قيام كردى و در هنگام انصراف پيشرو بودى

جِئْتُكَ عَارِفاً بِالْحَقِّ الَّذِي أَنْتَ عَلَيْهِ وَ أَنَّكَ مَا خُنْتَ فِي التَّأْدِيَةِ وَ السَّفَارَةِ

بنزد تو آمده ‏ام در حاليكه شناساى حقى هستم كه تو بدان معتقد بودى و به اينكه تو در اداى وظيفه خيانت نورزيدى و نيز در مقام سفارتت

السَّلاَمُ عَلَيْكَ مِنْ بَابٍ مَا أَوْسَعَهُ (أَوْسَعَكَ) وَ مِنْ سَفِيرٍ مَا آمَنَكَ وَ مِنْ ثِقَةٍ مَا أَمْكَنَكَ‏

سلام بر تو چه باب واسعى بودى و چه نيكو سفير امينى بودى و چه پا برجا مورد وثوقى بودى

أَشْهَدُ أَنَّ اللَّهَ اخْتَصَّكَ بِنُورِهِ حَتَّى عَايَنْتَ الشَّخْصَ فَأَدَّيْتَ عَنْهُ وَ أَدَّيْتَ إِلَيْهِ‏

گواهى مي دهم كه خداى تو را بنور خود مخصوص گردانيد تا آن شخص شخيص را مشاهده كردى پس از جانب او اداء وظيفه كردى و به او پرداختى

پس برمى‏ گردى و باز سلام مى ‏كنى بر رسول خدا تا صاحب الزمان عليه السلام پس از آن مى ‏گويى‏

جِئْتُكَ مُخْلِصاً بِتَوْحِيدِ اللَّهِ وَ مُوَالاَةِ أَوْلِيَائِهِ وَ الْبَرَاءَةِ مِنْ أَعْدَائِهِمْ (أَعْدَائِهِ)

آمدم به نزدت با اخلاص به يكتا پرستى خدا و دوستدارى دوستانش و بيزارى از اعداء و دشمنانش

وَ مِنَ الَّذِينَ خَالَفُوكَ يَا حُجَّةَ الْمَوْلَى وَ بِكَ إِلَيْهِمْ (اللَّهُمَّ) تَوَجُّهِي وَ بِهِمْ إِلَى اللَّهِ (إِلَيْكَ) تَوَسُّلِي‏

و از آنان كه خلاف تو كردند اى حجت مولى و به تو بسوى ايشان روى آرم و به آنان به خدا متوسلم.

پس دعا مى ‏كنى و سؤال مى‏ كنى از حق تعالى آنچه را كه مى‏ خواهى كه اجابت مى ‏شود إن شاء الله‏