الفت در احادیث
۱۵ بهمن ۱۳۹۳ 0 اهل بیت علیهم السلامالفت:
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
خِيَارُكُمْ أحاسِنُكُمْ أخْلاَقا ، الّذِينَ يَألَفُونَ وَ يُؤلَفُونَ .
بهترين شما خوش خوترين شماست؛ آنان كه الفت مى گيرند و الفت مى پذيرند.
( تحف العقول : ۴۵ )
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
خَيْرُ المُؤْمِنِينَ مَنْ كَانَ مَأْلَفَةً لِلْمُؤْمِنِينَ ،
وَ لاَ خَيْرَ فِيْمَنْ لاَ يُؤلَفُ وَ لاَ يَألَفُ .
بهترين مؤمنان كسى است كه مؤمنان بدو الفت مى گيرند ،
و در كسى كه با ديگران الفت نگيرد و ديگران نيز با او الفت نيابند خيرى نيست.
( بحار الأنوار : ۷۵/۲۶۵/۹ )
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
أقْرَبُكُمْ مِنّي غَدا فِي المَوْقِفِ···أحْسَنُكُمْ خُلُقا وَ أقْرَبُكُمْ مِنَ النَّاسِ .
فردا در روز حساب، نزديكترين شما به من ··· كسى است كه خوش خوتر و به مردم نزديكتر باشد.
( بحار الأنوار : ۷۷/۱۵۰/۸۳ )
امام على عليه السلام :
إزَالَةُ الرَّوَاسِي أسْهَلُ مِنْ تَأْلِيفِ القُلُوبِ المُتَنَافِرَةِ .
از جاى كندن كوههاى استوار آسانتر است تا الفت دادن دلهاى از هم رميده.
( بحار الأنوار : ۷۸/۱۱/۷۰ )
امام على عليه السلام :
قُلُوبُ الرِّجَالِ وَحْشِيَّةٌ ، فَمَنْ تَأَلَّفَهَا أقْبَلَتْ عَلَيْهِ .
دلهاى رجال رمنده است ، هر كه آنها را رام كند، به او روى مى آورند.
( غرر الحكم : ۶۷۷۶ )
امام على عليه السلام :
طُوْبَى لِمَنْ يَألَفُ النَّاسَ وَ يَألَفُونَهُ عَلى طَاعَةِ اللّه ِ .
خوشا آن كه در راه طاعت خدا، با مردم الفت مى گيرد و مردم نيز با او الفت مى گيرند.
( بحار الأنوار : ۷۸/۵۶/۱۱۲ )
امام صادق عليه السلام :
إنَّ سُرْعةَ ائْتِلاَفِ قُلُوبِ الأبْرَارِ إذا الْتَقَوا ـ وَ إنْ لَمْ يُظهِرُوا التَّوَدُّدَ بأَلْسِنَتِهِمْ ـ كَسُرْعَةِ اخْتِلاَطِ ماءِ السَّمَاءِ بِماءِ الأنْهَارِ .
و إنَّ بُعْدَ ائْتِلاَفِ قُلُوبِ الفُجَّارِ إذَا الْتَقَوا ـ وَ إنْ أظْهَـرُوا التـوَدُّدَ بأَلْسِنَتِهِـمْ ـ كَبُعْـدِ البَهَـائِـمِ مِـنَ التَّعَاطُفِ
وَ إنْ طَالَ اعْتِلاَفُهَا عَلى مِذْوَدٍ واحِدٍ .
نيكوكاران چون با هم رو به رو شوند ـ هر چند به زبان اظهار دوستى نكنند ـ دلهايشان، به سرعتِ درآميختن باران با آب رودخانه ها، با هم الفت مى گيرد.
و بدكاران هر گاه با هم رو به رو شوند ـ هر چند به زبان اظهار دوستى كنند ـ دلهايشان از الفت با يكديگر دور است، همانند چارپايان كه از مهر ورزى با هم بدورند،
گر چه روزگارى دراز بر سر يك آخور، علوفه خورند.
( تحف العقول : ۳۷۳ )
منبع: میزان الحکمه، ج1، ذیل عنوان الفت