تاکید در هدیه فرستادن برای مردگان

خاتمه فصل یازدهم، مطلب سوم- در زیارت قبور مؤمنین رضى اللّهُ عَنْهُمْ اَجْمَعین؛ از جامع الاخبار نقل است که بعضى از صحابه از حضرت رسول صلى الله علیه و آله نقل کرده که آن حضرت فرمود هدیّه بفرستید براى مردگان خود .

پس گفتیم که: چیست هدیّه مرده ها؟ فرمود: صدقه و دعا. و فرمود: ارواح مؤمنین مى آیند هر جمعه به آسمان دنیا مقابل خانه ها و منزل هاى خود و فریاد مى کنند هر یک از ایشان به آواز حزین با گریه، اى اهل من و اولاد من اى پدر من و مادر من و خویشان من مهربانى کنید بر ما به آنچه بود در دست ما و عذاب و حساب او بر ما است و نفعش براى غیر ما و هر یک فریاد مى کنند خویشان خود را مهربانى کنید ما را به درهمى یا به قرص نانى یا به جامه اى که خداوند بپوشاند شما را از جامه بهشت پس گریست رسول خدا صلى الله علیه و آله و گریه کردیم ما و آن جناب از زیادى گریستن قدرت بر سخن گفتن نداشت پس فرمود اینها برادران دینى شمایند که خاک پوسیده شده اند بعد از سرور و نعمت پس ندا مى کنند به عذاب و هلاکت بر جانهاى خود و مى گویند: واى بر ما اگر انفاق مى کردیم آنچه را که در دست ما بود در طاعت و رضاى خداوند محتاج نبودیم بسوى شما پس برمى گردند با حسرت و پشیمانى و فریاد مى کنند زود بفرستید صدقه مردگان را و ایضاً از آن جناب روایت کرده که فرمود هر صدقه که براى مرده داده مى شود مى گیرد آن را ملکى در طبقى نور که درخشان است شعاع آن و مى رسد به هفت آسمان پس مى ایستد بر لب قبر و فریاد مى کند ((اَلسَّلامُ عَلَیْکُمْ یا اَهْلَ الْقُبُورِ)) اهل شما فرستادند این هدیّه را بسوى شما پس آن را مى گیرد و داخل در قبر خود مى کند و به آن خوابگاهش فراخ مى شود پس فرمود آگاه باشید هرکس مهربانى کند مرده را به صدقه پس براى او است نزد خداوند از اجر مانند اُحُد و مى باشد روز قیامت در سایه عرش خدا روزى که نیست سایه جز سایه عرش خدا زنده و مرده نجات مى یابند به این صدقه و حکایت شده که امیر خراسان را در خواب دیدند که مى گفت بفرستید براى من آنچه را که مى اندازید براى سگان خود که من محتاجم به آن و بدانکه زیارت قبور مؤ منین ثواب بسیار دارد و علاوه فواید عظیمه بر آن مترتب است باعث عبرت و آگاهى و زهد و بى میلى به دنیا و رغبت در آخرت مى شود و در وقت اندوه بسیار و شادى بسیار باید به قبرستان رفت پس عاقل آنست که در قبرستان عبرت بگیرد از اموات تا حلاوت دنیا از دلش بیرون رود و شهد کالاى دنیوى در کامش تلخ شود و تفکّر کند در فناى دنیا و تقلّب احوال آن و بخاطر بیاورد که او نیز عنقریب مثل ایشان خواهد گشت و دستش از عمل کوتاه و باعث عبرت دیگران شود.