سجده امام کاظم (ع) و بعضی اصحاب آن حضرت (رساله باقیات الصالحات)

رساله باقیات الصالحات در آخر کتاب مفاتیح الجنان، باب اول: اعمال شب و روز، فصل اول: اعمال متعلق به مابین طلوع فجر تا طلوع آفتاب؛

چون از تعقيب نماز فارغ شدى، سجده شكر بجا آور. چنان‏كه روايت شده: حضرت موسى بن جعفر عليه السّلام پس از طلوع صبح سجده مى ‏نمود تا هنگام ظهر شرعى، و بعد از عصر تا هنگام‏ شام، و در حديث ديگرى وارد شده: آن حضرت بيشتر از ده سال هر روز پس از طلوع آفتاب، تا هنگام ظهر شرعى در سجده بودند، و به سند صحيح روايت شده: حضرت رضا عليه السّلام به اندازه ‏اى در سجود مى‏ ماند، كه سنگ‏ريزه مسجد از عرق ايشان تر مى ‏شد، و آن حضرت‏ دو طرف روى خود را بر زمين مسجد مى ‏چسباندند. در كتاب رجال كشّى آمده است كه فضل به شاذان نزد ابن عمير آمد درحالى ‏كه در سجده‏ بود، و سجده را بسيار طول داد، چون سر برداشت، و درباره طول سجده ‏اش سخن به ميان آمد گفت: اگر سجده جميل بن درّاج را مى ‏ديدى، سجده مرا طولانى نمى‏ شمردى، و نيز گفت: روزى نزد جميل رفتم، او سجده را بسيار طول داد، چون سر برداشت، گفتم: سجده را طول‏ داديد؟ گفت:اگر سجده معروف بن خرّبوذ را مى‏ ديدى، سجده مرا آسان مى ‏شمردى، و نيز از فضل بن شاذان روايت كرده: حسن بن على‏ بن فضّال براى عبادت به صحرا مى ‏رفت، سجده را به اندازه ‏اى طول ميداد، كه پرندگان بر پشتش مى‏ نشستند، به گمان اين كه جامه‏ ى افتاده ‏اى‏ است، و حيوانات وحشى در اطراف او مى ‏چريدند و از او نمى ‏هراسيدند و نيز روايت كرده: علىّ بن مهزيار، به هنگام طلوع آفتاب به سجده مى ‏رفت و سر بر نمى ‏داشت تا براى هزار نفر از برادران خود دعا مى‏ كرد همانند آنچه كه براى خود دعا كرده بود، و از كثرت طول سجده بر پيشانى او به مانند زانوى‏ شتر، پينه بود! !و نيز روايت كرده: ابن عمير پس از نماز صبح سر به سجده شكر مى‏ گذاشت و بر نمي داشت مگر هنگام ظهر. بهتر اين است كه سجده شكر پس از تمام‏ تعقيبات و پيش از انجام نوافل باشد و بيشتر اصحاب گفته ‏اند: در نماز مغرب پس از نوافل انجام گيرد و بعضى زمان انجام آن را پيش از نوافل گفته ‏اند، و ظاهرا هر دو وقت خوب است ولى پيش از نوافل بجا آوردن بهتر است، چنانكه حميرى از حضرت صاحب الزمان عليه السّلام روايت كرده و اگر هر دو را به عمل آورد، شايد بهتر باشد.