دعاهای قبل و بعد از نماز

ادعیه منتخب کافی: فصل چهارم : دعاهای امامان قبل و بعد از نماز:

از حضرت صادق عليه السّلام نقل شده: حضرت امير مؤمنان عليه السّلام فرمود: هركه اين دعا را به هنگام‏ قيام براى نماز، پيش از شروع نماز بگويد با محمّد و آل محمّد خواهد بود:

اَللّهُمَّ اِنّى اَتَوَجَّهُ اِلَيْكَ بِمُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اُقَدِّمُهُمْ بَيْنَ يَدَىْ صَلَواتى وَ اَتَقَرَّبُ بِهِمْ اِلَيْكَ

خدايا به محمّد و خاندان محمّد به تو رو مى‏ كنم، و آنان را پيش روى نمازم پيش مى ‏اندازم، و به آنان به تو تقرّب مى‏ جويم

فَاجْعَلْنى بِهِمْ وَجيهاً فِى الدُّنْيا وَالاْخِرَةِ وَ مِنَ الْمُقَرَّبينَ مَنَنْتَ عَلَىَّ بِمَعْرِفَتِهمْ

مرا در دنيا و آخرت با آنان آبرومند قرار ده، و از مقرّبان محسوب فرما، بر من به شناختن آنان منّت نهادى

فَاخْتِمْ لى بِطاعَتِهِمْ وَ مَعْرِفَتِهِمْ وَ وِلايَتِهِمْ فَاِنَّهَا السَّعادَةُ وَ اخْتِمْ لى بِها فَاِنَّكَ عَلى كُلِّ شَيْئٍ قَديرٌ

پايان ده برايم به اطاعت و معرفت و ولايتشان،كه خوشبختى آن است،و به آنها برايم پايان ده،به درستى‏ كه تو بر هرچيز توانايى

آنگاه نماز را به جاى مى ‏آورى، و چون فارغ شدى مى‏ گويى:

اَللّهُمَّ اجْعَلْنى مَعَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ فى كُلِّ عافِيَةٍ وَ بَلاَّءٍ وَاجْعَلْنى مَعَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ فى كُلِّ مَثْوىً وَ مُنْقَلَبٍ

خدايا مرا در هر عافيت‏ و بلایی با محمّد و خاندان محمّد قرار بده، و در هر اقامتگاه و بازگشتگاهى با محمّد و خاندان محمّد همراه‏ كن

اَللّهُمَّ اجْعَلْ مَحْياىَ مَحْياهُمْ وَمَماتى مَماتَهُمْ وَاجْعَلْنى مَعَهُمْ فىِ الْمَواطِنِ كُلِّها وَلاتُفَرِّق بَيْنى وَ بَيْنَهُمْ اِنَّكَ عَلى كُلِّ شَى ءٍ قَديرٌ

خدايا زندگى‏ ام را زندگى آنان، و مرگم را مرگ آنان قرار ده، و مرا همه جا با ايشان همراه فرما، و بين من و آنان جدايى مينداز، به درستى كه تو بر هر كار توانايى

2. از صفوان جمّال [شتربان] روايت‏ شده: امام صادق عليه السّلام را ديدم پيش از تكبير رو به قبله كرد و گفت:

اَللّهُمَّ لا تُؤْيِسْنى مِنْ رَوْحِكَ وَلاتُقَنِّطْنى مِنْ رَحْمَتِكَ وَلا تُؤْمِنّى مَكْرَكَ فَاِنَّهُ لا يَاْمَنُ مَكْرَاللَّهِ اِلا الْقَوْمُ الْخاسِرُونَ

خداى از نسيم جان‏بخشت مأيوسم مكن، و از رحمتت نا اميدم مفرما، و از مكرت ايمنم منما، زيرا از مكر خدا خويش را ايمن نمى ‏شمارند مگر مردم زيانكار

3. از امام صادق عليه السّلام روايت شده: حضرت امير مؤمنان عليه السّلام پس از فارغ شدن از نماز ظهر مى‏ گفت:

اَللّهُمَّ اِنّى اَتَقَرَّبُ اِلَيْكَ بِجُودِكَ وَ كَرَمِكَ وَ اَتَقَرَّبُ اِلَيْكَ بِمُحَمَّدٍ عَبْدِكَ وَ رَسُولِكَ

خدايا به بخشش و كرمت به تو تقرّب مى ‏جويم، و به محمّد بنده و فرستاده ‏ات به تو تقرّب مى‏ جويم

وَ اَتَقَرَّبُ اِلَيْكَ بِمَلاَّئِكَتِكَ الْمُقَرَّبينَ وَ اَنْبِياَّئِكَ الْمُرْسَلينَ وَ بِكَ

 و به فرشتگان مقرّب و پيامبران مرسلت و به حقيقتت به تو تقرّب مى‏ جويم

اللّهُمَّ اَنْتَ الْغَنِىُّ عَنّى وَ بِىَ الْفاقَةُ اِلَيْكَ اَنْتَ الْغَنِىُّ عَنّى وَ اَنَا الْفَقيرُ اِلَيْكَ اَقَلْتَنى عَثْرَتى وَ سَتَرْتَ عَلَىَّ ذُ نُوبى

خدايا تو از من بى‏ نيازى، و من به تو نيازمند، تو بى ‏نيازى و من به تو نيازمند، لغزشم را ناديده گرفتى، و گناهانم را پوشاندى

فَاقْضِ الْيَوْمَ حاجَتى وَ لا تُعَذِّبْنى بِقَبيحِ ما تَعْلَمُ مِنّى بَلْ عَفْوُكَ وَ جُودُكَ يَسَعُنى

امروز حاجتم را برآور، به زشتى آنچه كه از من خبر دارى عذابم مكن، بلكه گذشت و بخشش تو مرا فرا گيرد.

سپس آن حضرت به سجده مى‏ افتاد و مى‏ گفت:

يا اَهْلَ التَّقْوى وَ يا اَهْلَ الْمَغْفِرَةِ يا بَرُّ يا رَحيمُ اَنْتَ اَبَرُّبى مِنْ اَبى وَ اُمّى وَ مِنْ جَميعِ الْخَلايِقِ

اى اهل تقوا و آمرزش اى نيكوكار، اى مهربان، تو از پدر و مادرم و همه خلايق به من نيكوكارترى

اِقْلِبْنى بِقَضآءِ حاجَتى مُجاباً دُعائى مَرْحُوماً صَوْتى قَدْ كَشَفْتَ اَنْواعَ الْبَلاَّءِ عَنّى

مرا با برآمدن حاجت، و دعاى اجابت شده، و صداى‏ مورد رحمتت قرار گرفته بازگردان، به حقيقت تو انواع بلاها را از من برطرف كردى

4. از امام جواد عليه السّلام نقل شده: زمانى كه از نماز واجب‏ فارغ شدى بگو:

رَضيتُ بِاللَّهِ رَبّاً وَ بِمُحَمَّدٍ نَبِيّاً وَ بِالاِْسْلامِ ديناً وَ بِالْقُرْآنِ كِتاباً وَ بِفُلانٍ وَ فُلانٍ اَئِمَّةً

راضى شدم به خدا كه پروردگارم باشد، و به محمّد براى پيامبرى و به اسلام براى دينم، و به قرآن براى كتابم و به فلان و فلان [به جاى فلان و فلان بگو:و به على و الحسن و الحسين و على و محمّد و جعفر و موسى و على و محمد و على و الحجّة] پيشوايانم،

اَللّهُمَّ وَلِيُّكَ فُلانٌ فَاحْفَظْهُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ وَ عَنْ يَمينِهِ وَ عَنْ شِمالِهِ وَ مِنْ فَوْقِهِ وَ مِنْ تَحْتِهِ

خدايا ولىّ‏ ات فلان [به جاى فلان بگو:القائم الحجّة] را حفظ كن از پيش‏رو و پشت سر، و از جانب راست و چپ و از بالاى سر و پايين‏ پايش

وَامْدُدُ لَهُ فى عُمْرِهِ واجْعَلْهُ الْقآئِمَ بِاَمْرِكَ وَالْمُنْتَصِرَ لِدينِكَ وَ اَرِهِ ما يُحِبُّ

و بر عمرش بيفزا، و او را قيام كننده به امرت، و پيروز كننده دينت قرار ده، و آنچه دوست دارد به او بنمايان

وَ ما تَقِرُّ بِهِ عَيْنُهُ فى نَفْسِهِ وَ ذُرّيَّتِهِ وَ فى اَهْلِهِ وَ مالِهِ وَ فى شيعَتِهِ

و آنچه نسبت به خودش و ذريه و اهل مال و شيعه ‏اش چشمش را روشن مى‏ كند و به او نشان بده

وَ فى عَدُوِّهِ وَ اَرِهِمْ مِنْهُ ما يَحْذَرُونَ وَ اَرِهِ فيهِمْ ما يُحِبُّ وَ تَقِرُّبِهِ عَيْنُهُ وَاشْفِ صُدُورَنا وَ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنينَ

و از جانب او درباره دشمنانش از آنچه‏ حذر مى‏ كنند به آنان بنما، و درباره آنها آنچه را دوست دارد، و چشمش به آن روشن مى‏ شود به او بنمايان، و سينه‏ هاى او، و سينه‏ هاى مردم مؤمن را شفا بده

و فرمود:چون رسول خدا صلى اللّه عليه و آله از نماز فارغ مى‏ شد مى‏ گفت:

اَللّهُمَّ اغْفِرْلى ما قَدَّمْتُ وَ ما اَخَّرْتُ وَ ما اَسْرَرْتُ وَ ما اَعْلَنْتُ وَ اِسْرافى عَلى نَفْسى وَ ما اَنْتَ اَعْلَمُ بِهِ مِنّى

خدايا آنچه پيش فرستادم، و از پى مى‏ فرستم، و آنچه پنهان كردم، و آنچه آشكار نمودم، و اسراف بر خودم و آنچه را تو به آن از من داناترى، برايم بيامرز

اَللّهُمَّ اَنْتَ الْمُقَدِّمُ وَ الْمُؤَخِّرُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ بِعِلْمِكَ الْغَيْبَ وَ بِقُدْرَتِكَ عَلَى الْخَلْقِ اَجْمَعينَ

خدايا تويى پيش ‏انداز و پس ‏انداز، معبودى جز تو نيست، به حق دانشت به غيب، و به توانايى‏ات بر همه خلق

ما عَلِمْتَ الْحَيوةَ خَيْراً لى فَاَحْينِى وَ تَوَفَّنى اِذا عَلِمْتَ الوَفاةَ خَيْراً لى

تا زندگى را برايم خير مى‏ دانى، پس زنده ‏ام بدار، و زمانى كه مرگ را برايم خير مى‏ دانى، جانم را بگير

اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ خَشْيَتَكَ فِى السِّرِّ وَ الْعَلانِيَةِ وَ كَلِمَةَ الْحَقِّ فِى الْغَضَبِ وَ الرِّضا وَالْقَصْدَ فِى الْفَقْرِ وَالْغِنا

خدايا هراس از خود را در نهان و آشكار، و سخن‏ حق را در خشم و خشنودى، و ميانه‏ روى را در ندارى و دارايى از تو مى‏ خواهم

وَ اَسْئَلُكَ نَعيماً لايَنْفَدُ وَ قُرَّةَ عَيْنٍ لاتَنْقَطِعُ وَ اَسْئَلُكَ الرِّضا بِالْقَضآءِ وَ بَرَكَةَ الْمَوْتِ بَعْدَ الْعَيْشِ وَ بَرْدَ الْعَيْشِ بَعْدَ الْمَوْتِ

 و نعمتى را از تو مى‏خواهم كه تمام نشود،و نور چشمى كه قطع نگردد،و از تو مى‏خواهم:خشنودى به قضا و بركت مرگ پس از زندگى،و گوارايى زندگى‏ پس از مرگ،

وَ لَذَّةَ الْمَنْظَرِ اِلى وَجْهِكَ وَ شَوْقاً اِلى رُؤْيَتِكَ وَ لِقآئِكَ مِنْ غَيْرِ ضَرّآءَ مُضِرَّةٍ وَلافِتْنَةٍ مُضِلَّةٍ

و لذت تماشاى زيبايى‏ ات، و شوق ديدار و لقايت، بدون سختى و زيان‏ بخشى، و فتنه گمراه‏ كنندگى

اَللّهُمَّ زَيِّنّا بِزينَةِ الاْيمانِ وَاجْعَلْنا هُداةٍ مُهْتَدينَ اَللّهُمَّ اهْدِنا فيمَنْ هَدَيْتَ

خدايا ما را به زينت ايمان بياراى، و ما را راهنمايان ره‏يافته قرار بده، خدايا ما را در ضمن آنان‏كه‏ هدايت كردى هدايت كن

اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ عَزيمَةَ الرَّشادِ وَالثَّباتَ فِى الاَْمْرِ وَ الرُّشْدَ وَاَسْئَلُكَ شُكْرَ نِعْمَتِكَ وَ حُسْنَ عافِيَتِكَ وَ اَداءَ حَقِّكَ

خدايا تصميم استوار و پايدارى در كار و رشد بسيار از تو مى‏ خواهم، و شكر نعمتت و خوبى عافيتت و اداى حقّت را از تو درخواست دارم

وَاَسْئَلُكَ يا رَبِّ قَلْباً سَليماً وَ لِساناً صادِقاً وَاَسْتَغْفِرُكَ لِما تَعْلَمُ

پروردگارا، دل سالم، و زبان راستگو، از تو مى‏ خواهم و از تو براى‏ آنچه مى‏ دانى طلب آمرزش مى‏ كنم

وَ اَسْئَلُكَ خَيْرَ ما تَعْلَمُ وَ اَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ ما تَعْلَمُ فَاِنَّكَ تَعْلَمُ وَلانَعْلَمُ وَ اَنْتَ عَلاّمُ الْغُيُوبِ

و خير آنچه را مى‏ دانى از تو درخواست دارم، و از شرّ آنچه مى‏ دانى به تو پناه مى‏ آورم، زيرا تو مى‏ دانى، و ما نمى‏ دانيم، و تو داناى نهان هايى.

5. از حضرت صادق عليه السّلام روايت شده: هركس نزد هر نماز واجب، اين كلمات را بگويد، خود و خانه و دارايى و اولادش محفوظ بماند.

اُجيرُ نَفْسى وَ مالى وَ وَلَدى وَ اَهْلى وَ دارى وَ كُلَّ ما هُوَ مِنّى بِاللَّهِ الْواحِدِ الاَْحَدِ الصَّمَدِ

خودم و دارايى‏ ام و فرزندم و خاندانم و خانه ‏ام و هرچه از من است پناه مى‏ دهم به خداى واحد يگانه بى ‏نياز،

الَّذى لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً اَحَدٌ وَ اُجيرُ نَفْسى وَ مالى وَ وَلَدى وَ كُلَّ ما هُوَ مِنّى بِـ (رَبِّ الْفَلَقِ * مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ)^[1]

كه نزاده و زاده‏ نشده، و هيچ همتايى ندارد، و خودم و دارايى‏ ام و فرزندم، و هرچه از من است را پناه دادم به پروردگار سپيده‏ دم‏ از شرّ آنچه آفريد...

تا آخر سوره،

وَ اُجيرُ نَفْسى وَ مالى وَ وَلَدى وَ كُلَّ ما هُوَ مِنّى بِـ (رَبِّ النّاسِ * مَلِکِ النَّاسِ) ^[2]

و خودم و دارايى‏ ام و فرزندم و هرچه از من است را پناه مى‏ دهم به پروردگارم مردم، فرمانرواى مردم...

تا آخر سوره،

وَ اُجيرُ نَفْسى وَ مالى وَ وَلَدى وَ كُلَّ ما هُوَ مِنّى بِـ (اللَّهِ لا اِلهَ اِلا هُوَ الْحَىُّ الْقَيُّومُ لا تَاْخُذُهُ سِنَةٌ وَلانَوْمٌ) ^[3]

و خودم و دارايى ‏ام و فرزندم و هرچه از من است را پناه مى‏ دهم به خدا، معبودى جز او نيست، زنده و پا برجاست او را چرت و خواب درنگيرد...

تا پايان اية الكرسى.

[1] ) سوره الفلق، آیات 1-5.                                                           [2] ) سوره الناس، آیات 1-6.

[3] ) سوره البقره، آیات 255-257.