شعر نوحه ایام بستری حضرت فاطمه زهرا (س) در خانه/ در بین بستری و مداوا نمی شوی
۰۵ آذر ۱۴۰۳ 0
حاج منصور ارضی
در بین بستری و مداوا نمی شوی
بانوی آسمانی من ! پا نمی شوی !؟
برخیز ای شکوفه ی باغ بهاری ام
برخیز ای توسل شب زنده داری ام
برخیز و حال و روز مرا رو به راه کن
با چشم کم سویت به علیّ ات نگاه کن
زهر بدون یار شدن را چشیده ام
من کم محلی از همه ی شهر دیده ام
تنها تو اعتنا به کلامم کنی بس است
جای تمام شهر سلامم کنی بس است
برخاستی و شد پُر خون جای پیکرت
آلاله کاشتی وسط باغ بسترت
خونابه را به ورطه ی سیلاب می کشی
این رختخواب را چقدر آب می کشی !
دردت به جان من ،تو قنوت دعا نگیر
با دست بی تعادل خود ربّنا نگیر
حجم غم تو در دل من بی حساب شد
آن بانوی رشیده ی من آبِ آب شد
ثانیه های رفتن تو تند می شود
دارد نفس نفس زدنت کند می شود
با سنگ ، شیشه ی دل من را محک زدند
آئینه ی مرا وسط کوچه چَک زدند
در کوچه ، خاک بوی لباس تو را گرفت
آن تکّه گوشوار تو را مجتبی گرفت
لطفاً بیا بمان و نرو یار غار من
زهرا ! نمی شود نروی از کنار من !؟
مهتاب من سری به دل شب نمی زنی !؟
شانه به زلف در هم زینب نمی زنی !؟
گیسوی پر گره شده را غرق بوس کن
زهرا بمان و زینبمان را عروس کن
خانم ! دعای رفتنت از خانه زود بود
خانم ! سه ماه آخر عمرت کبود بود
آه ای کتاب عشق که بندت گسسته شد
آه ای کبوتری که پر تو شکسته شد
لطفاً بمان و ترک نکن اهل لانه را
بگذار رو به راه کنم وضع خانه را
من آن دری که بر سر تو خورد ، می کَنم
آن میخ کج که بر پر تو خورد ، می کَنم
ای خانه دار عرش ! سرت درد می کند
جارو نزن ، تمام پرت درد می کند
این آسیا ست گریه نموده به حال تو
دستاس خانه سرخ شد از شرم بال تو
من دست هم به لقمه ی امشب نمی زنم
نانی که پخته ای به خدا لب نمی زنم
دست از کفن بشوی و علی را کفن نکن
این قدر خون به قلب نحیف حسن نکن
بس کن ! که آفتاب امیدم غروب کرد
دیدی ! لب حسینِ تو را گریه چوب کرد
ززبی تو حسین چشم به خوابی نمی برد
این تشنه ! لب به کاسه ی آبی نمی برد
باشد ، برو ، محل نده زهرا به اشک و آه
باشد ، قرار و وعده ی ما بین قتلگاه
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
