پوستر و فایل لایه باز: نامه ششم خطاب به معاویه در نهج البلاغه

امام علی علیه السلام
(نامه امام علیه السّلام به معاویه که پس از جنگ جمل در سال ۳۶ هجرى، توسّط جریر بن عبد اللّه فرستاده شد). إِنَّهُ بَایَعَنِی الْقَوْمُ الَّذِینَ بَایَعُوا أَبَا بَکْرٍ وَ عُمَرَ وَ عُثْمَانَ عَلَى مَا بَایَعُوهُمْ عَلَیْهِ، فَلَمْ یَکُنْ لِلشَّاهِدِ أَنْ یَخْتَارَ وَ لَا لِلْغَائِبِ أَنْ یَرُدَّ؛ وَ إِنَّمَا الشُّورَى لِلْمُهَاجِرِینَ وَ الْأَنْصَارِ فَإِنِ اجْتَمَعُوا عَلَى رَجُلٍ وَ سَمَّوْهُ إِمَاماً کَانَ ذَلِکَ لِلَّهِ رِضًا، فَإِنْ خَرَجَ عَنْ أَمْرِهِمْ خَارِجٌ بِطَعْنٍ أَوْ بِدْعَهٍ رَدُّوهُ إِلَى مَا خَرَجَ مِنْهُ، فَإِنْ أَبَى قَاتَلُوهُ عَلَى اتِّبَاعِهِ غَیْرَ سَبِیلِ الْمُؤْمِنِینَ وَ وَلَّاهُ اللَّهُ مَا تَوَلَّى. وَ لَعَمْرِی یَا مُعَاوِیَهُ لَئِنْ نَظَرْتَ بِعَقْلِکَ دُونَ هَوَاکَ لَتَجِدَنِّی أَبْرَأَ النَّاسِ مِنْ دَمِ عُثْمَانَ وَ لَتَعْلَمَنَّ أَنِّی کُنْتُ فِی عُزْلَهٍ عَنْهُ إِلَّا أَنْ تَتَجَنَّى فَتَجَنَّ مَا بَدَا لَکَ، وَ السَّلَام.
علل مشروعیّت حکومت امام علیه السّلام: همانا کسانى با من بیعت کرده اند که با ابا بکر و عمر و عثمان، با همان شرایط بیعت کردند، پس آن که در بیعت حضور داشت نمى تواند خلیفه اى دیگر انتخاب کند، و آن کس که غایب بود نمى تواند بیعت مردم را نپذیرد. همانا شوراى مسلمین از آن مهاجرین و انصار است، پس اگر بر امامت کسى گرد آمدند، و او را امام خود خواندند، خشنودى خدا هم در آن است. حال اگر کسى کار آنان را نکوهش کند یا بدعتى پدید آورد، او را به جایگاه بیعت قانونى باز مى گردانند، اگر سرباز زد با او پیکار مى کنند، زیرا که به راه مسلمانان در نیامده، خدا هم او را در گمراهى اش رها مى کند. به جانم سوگند اى معاویه اگر دور از هواى نفس، به دیده عقل بنگرى، خواهى دید که من نسبت به خون عثمان پاک ترین افرادم، و مى دانى که من از آن ماجرا دور بوده ام، جز اینکه از راه خیانت مرا متّهم کنى، و حق آشکارى را بپوشانى. با والسلام.