شعر نور مقدس (ولادت حضرت زهرا سلام الله علیها)

آن زُهره‏ يى كه مهر به نورش منوّر است

دُردانه‏ى پيمبر، زهراى اطهر است‏

بر تارك زنان جهان، تاج افتخار       

  بر گردن عروس فلك عِقد گوهر است‏

بانوى بانوان جهان سرور زنان

 دُرج عفاف و عصمتِ كبراى داور است‏

 بحريست پر ز درّ و گهرهاى شاهوار

  يزدان ورا ستوده به قرآن كه كوثر است‏

كيهان تابش دو فروزنده آفتاب

 گردون گردش دو فروزنده اختر است‏

خونى كه داد سرور آزادگان حسين 

مرهون حسن تربيت و شير مادر است‏

 خواندش پدر به امّ ابيها كه نور او

 فيض نخست و صادر اول مصدر است‏

 زين‏رو، ز جمع اهل كسا، نام فاطمه

در گفته‏ ى خداى تعالى مكرّر است‏

تا روزگار بوده و تا هست پايدار

عرش خدا ز زُهره زهرا منوّر است‏

نور مقدّسى كه به گرداب حادثات

كشتىّ نوح را وسط موج لنگر است‏

نورى كه زيب بخش مكان است و لا مكان     

 از باختر فروغ رخش تا به خاور است‏

حوراى انسى است و ز مشكين شميم او

 گيسوى حور و روضه رضوان معطّر است‏

  پيراهن عروسى خود را به مستمند 

 بخشد شب زفاف كه مهمان شوهر است‏

 شهبانوى حجاز، ولى كار خانه را  

با فضّه كنيز، شريك و برابر است‏

  از رنج كار، آبله می زند به دست او  

دستى كه بوسه‏ گاه لبان پيمبر است‏

در منتهاى اوج فضاحت خطابه ‏اش 

آهنگ چون پيمبر و منطق چو حيدر است‏

با آن جلال و رتبت والا شنيده ‏ام

پهلوى او شكسته به يك ضربت در است‏

آنهم درى كه روح الامين اذن می گرفت 

و اللّهِ جاى گفته اللّه اكبر است‏

 گويند تهمتى است كه ما شيعه مى ‏زنيم  

پس آتش خيام حسين از چه اخگر است؟

اين افتخار بس كه «رياضى» به درگهش

 عبد و غلام و بنده و مولا و چاكر است‏