شعر ولادت امام باقر علیه السلام

شبى بزرگ كه رازى بزرگ در بر داشت  

رسيد و پرده ز رازى چنان، خدا برداشت‏

شبى خجسته كه فرداى آن، به دامن باز      

ز هر چه داشت جهان، گوهرى گرانتر داشت‏

هلال ماه رجب بود و بدر مى‏تابيد 

سپهر قدر و شرف، آفتاب ديگر داشت‏

شب ولادت مولا امام باقر (ع) بود     

كه خاك از قدمش جلوه مكرّر داشت‏

خوش آن طليعه كه تا ديد حضرت سجّاد   

عزيز فاطمه جا، در كنار مادر داشت‏

  پدر به روى پسر جلوه خدا مى‏ديد    

بنازم آينه‏اى را كه در برابر داشت‏

  تو گفتى آن كه غم روزگارش از دل رفت 

ز بوسه‏اى كه ز رخساره پسر برداشت‏

دو سبط ختم رسولان، دو رهبر خلقند 

زهى امام كه نسبت از آن دو رهبر داشت

  سلام عالم و آدم بر او كه جابر نيز   

بر او سلام، ز فرموده پيمبر داشت‏

نشان زهد على را به مسجد و محراب  

  بيان علم نبى را به روى منبر داشت‏

مرا چه حدّ سخن در مقام دانش او 

كه مكتبش چو هشام فقيه‏پرور داشت‏

وجود او، به همه ما سوا مقدّم بود       

اگرچه خلقت او را خدا مؤخّر داشت‏

به علم او كه شكافنده علوم نبى است

خداى رونق اسلام را مقرّر داشت‏

درون سنگر علم و عمل قيام نمود 

بسى مبارزه‏ها كاندرين، دو سنگر داشت‏

ز آزمايش پرتاب تير، شد معلوم

كه آن امام همى دست و تيغ حيدر داشت‏

  چه داغها كه به جان و دلش ز غمها بود

چه خاطرات كه از كربلا به خاطر داشت‏

  كمال و معرفتى را كه يافت «روح خدا»

  ز قطره‏اى است كه از بحر علم او برداشت‏

امام ما كه بزد پشت پا به شرق و به غرب 

طريق پيروى از آن بزرگ رهبر داشت‏

متاب از در آل على و زهرا روى

كه هر چه داشت «مؤيد» ز فيض آن در داشت