عبادت امام هادی علیه السلام

ایجاد ارتباط عاشقانه با معبود و معشوق ازلی و عبادت فراوان،از ویژگی های برجسته امام هادی علیه السلام بود. در این باره نوشته اند:

• همواره ملازم مسجد بود و میلی نیز به دنیا نداشت
• عبادتگری فقیه بود
• شب ها را در عبادت به صبح می رساند بی انکه لحظه ای روی از قبله برگرداند.
• با پشمینه ای بر تن و سجاده ای از حصیر زیر پا به نماز می ایستاد
• شوق به عبادتش به شب تمام نمی شد.
• کمی می خوابید و دوباره برمیخواست و مشغول عبادت می شد
• آرام زیر لب قرآن  را زمزمه می کرد و با صوتی محزون آیاتش را می خواند و اشک می ریخت هر که صدای مناجات او را می شنید می گریست
• گاه بر روی ریگ ها و خاک ها می نشست
• نیمه شب ها را مشغول استغفار می شد و شب ها را به شب زنده داری می گذراند.

شبانگاه به سجده و رکوع می افتاد و با صدایی محزون و غمگین می گفت:

«خداوندا !این گناهکار پیش تو آمده و این نیازمند به تو روی آورده ،خدایا،رنج او را در این راه بی پاداش مگذار،بر او رحمت آور و او را ببخش و از لغزش هایش در گذر».(1)(2)

(1)ائمتنا،ص217و257.

(2)ابوالفضل هادی منش،مشکات هدایت،مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما:سروش مهرف1383،ص17