احکام روزه: روزه مسافر

احکام روزه از رساله امام خمینی (ره)

• مسافرى كه بايد نمازهاى چهار ركعتى را در سفر دو ركعت‏ بخواند،نبايد روزه بگيرد. و مسافرى كه نمازش را تمام مى‏خواند، مثل كسى كه شغلش مسافرت، يا سفر او سفر معصيت است، بايد در سفر روزه بگيرد.
• مسافرت در ماه رمضان اشكال ندارد، ولى اگر براى فرار از روزه باشد،مكروه است.
• اگر غير روزه رمضان روزه معين ديگرى بر انسان واجب باشد، بنابراحتياط واجب نبايد در آن روز مسافرت كند، و اگر در سفر باشد، بايد قصد كند كه ده روز در جايى بماند و آن روز را روزه بگيرد، ولى اگر نذر كرده باشد روز معينى را روزه بگيرد، مى ‏تواند در آن روز مسافرت نمايد.
•  اگر نذر كند روزه بگيرد و روز آن را معين نكند، نمى‏ تواند آن را در سفر بجا آورد. ولى چنانچه نذر كند كه روز معينى را در سفر روزه بگيرد، بايدآن را در سفر بجا آورد. و نيز اگر نذر كند روز معينى را چه مسافر باشد يا نباشد،روزه بگيرد، بايد آن روز را اگرچه مسافر باشد روزه بگيرد.
• مسافر مى ‏تواند براى خواستن حاجت، سه روز در مدينه طيبه روزه مستحبى بگيرد.
• كسى كه نمى‏ داند روزه مسافر باطل است، اگر در سفر روزه بگيرد و در بين روز مساله را بفهمد، روزه ‏اش باطل مى‏ شود، و اگر تا مغرب نفهمد، روزه‏ اش صحيح است.
• اگر فراموش كند كه مسافر است، يا فراموش كند كه روزه مسافر باطل مى ‏باشد و در سفر روزه بگيرد، روزه او باطل است.
• اگر روزه‏ دار بعد از ظهر مسافرت نمايد، بايد روزه خود را تمام كند، و اگر پيش از ظهر مسافرت كند، وقتى به حد ترخص برسد، يعنى به جايى برسد كه ديوار شهر را نبيند و صداى اذان آن را نشنود، بايد روزه خود را باطل كند، و اگر پيش از آن روزه را باطل كند، بنابر احتياط كفاره نيز بر او واجب است.
• اگر مسافر پيش از ظهر به وطنش برسد، يا به جايى برسد كه مى‏ خواهد ده روز در آن جا بماند، چنانچه كارى كه روزه را باطل مى‏ كند انجام نداده، بايد آن روز را روزه بگيرد، و اگر انجام داده روزه آن روز بر او واجب نيست.
• اگر مسافر بعد از ظهر به وطنش برسد، يا به جايى برسد كه مى‏ خواهد ده روز در آن جا بماند، نبايد آن روز را روزه بگيرد.
•  مسافر و كسى كه از روزه گرفتن عذر دارد، مكروه است در روز ماه رمضان جماع نمايد و در خوردن و آشاميدن كاملا خود را سير كند.