شفاعت امام حسین علیه السلام

واسطه شدن در آمرزش گناهان نزد خداوند. مقام برجسته‏اى كه خداوند به پيامبر و ائمه و علما و شهدا داده است. مفسران تعبير «مقام محمود» را در قرآن، به شفاعت تفسير كرده‏اند.

يكى از شفيعان هم حسين بن على‏ علیه السلام است. شفاعت‏ حسين علیه السلام هم در آخرت‏ سبب نجات گنهكاران از عذاب دوزخ است، هم در دنيا سبب فلاح و رستگارى‏ علاقه‏مندان به آن حضرت و سوگواران در عزاى اوست. به فرموده پيامبر، همه ديده‏ها در قيامت گريانند مگر چشمى كه در عزاى حسينى گريسته باشد كه خندان و مژده يافته به ‏بهشت است‏ «كل عين باكية يوم القيامة الا عين بكت على مصاب الحسين فانها ضاحكة ‏مستبشرة بنعيم الجنة‏».[۱]

طبق احاديثى، رسول خدا پاداش شهادت حسين‏ علیه السلام را به صورت ‏حق شفاعت براى گنهكاران امت از خدا دريافت كرده است.

حسين بن على‏ علیه السلام شفيع شيعيان است. در زيارتنامه او هم آمده است: «و ان شفعت‏ شفعت‏».[۲] «فكن لى شفيعا الى الله‏»[۳] و «اللهم ارزقنى شفاعة الحسين يوم الورود»[۴]در حديث است: «ثلاثة يشفعون الى الله عز و جل فيشفعون: الانبياء ثم العلماء ثم الشهداء».[۵]

نه ‏تنها امام حسين‏ علیه السلام بلكه هر شهيدى حق شفاعت دارد و اين مقام را در سايه شهادت يافته‏ است. محبان امام حسين‏ علیه السلام به شفاعت او معتقدند و باور دارند كه بخاطر گريه و عزادارى‏ و محبت نسبت به ابا عبدالله‏ علیه السلام، خداوند آنان را عذاب نخواهد كرد.

ناگفته نماند كه حسين بن على‏ علیه السلام گرچه شفيع محشر است و گريه بر او گرچه ‏بيمه كننده از عذاب دوزخ است، ليكن لياقت‏ شفاعت ‏يافتن براى ما، در سايه صلاح و پاكى است.

عقيده به شفاعت ‏حسين علیه السلام نبايد دوستداران را به گناه و معصيت، گستاخ و جرى سازد. اين كه بگوييم: «تمام غرق گناهيم و يك حسين داريم‏»، مجوزى براى ارتكاب‏ گناه نيست. همان گونه كه مسيحيان معتقدند مسيح به دار آويخته شد تا موجب آمرزش‏ مسيحيان شود، عده‏اى نيز از شيعيان فكر مى‏كنند فلسفه شهادت سیدالشهدا آمرزش ‏گناهان امت مصطفى‏ صلی الله علیه و آله است و اين خطاست و چنين تفكرى زمينه‏ساز جرات بر معصيت است.

شفاعت ابا عبدالله‏ علیه السلام درست است ولى ارتكاب گناه و بى مبالاتى در امر دين، به اميد شفاعت آن حضرت، انحراف است. شفاعت آن حضرت شامل كسانى‏ مى‏شود كه نماز و واجبات دينى را سبك نشمارند و حق مردم را تضييع نكنند و لايق ‏شفاعت او باشند.

پی نوشت:

1.  بحارالانوار، ج 44، ص 293. روايات مربوط به آثار و پاداش گريه بر آن حضرت در بحارالانوار، ج 44، ص 278 به بعد.
2.  مفاتيح الجنان، ص 419، اعمال حرم مطهر امام حسين علیه السلام.
3.  همان، ص 442، زيارت نيمه رجب.
4. همان، ص 458، زيارت عاشورا.
5.  بحارالانوار، ج 8، ص 34.

منابع

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.