اطعام مومنان و شادمانی در روز نهم ربیع الاول (زاد المعاد)

اعمال ماه ربیع الاول؛ و اما روز نهم اين ماه و مستحب است در اين روز اطعام برادران مؤمن و خوش‌بو گردانيدن ايشان و توسعه دادن بر عيال خود و ديگران و پوشيدن جامه‌هاى نو و شكر و عبادت حق تعالى و اين روز برطرف شدن غم‌هاست و روز روزه داشتن نيست.

مؤلّف گويد كه از نقل اين بزرگواران معلوم شد كه بر فضيلت اين روز و وقوع اين قضيۀ مباركه در آن احاديث بسيار وارد شده است و در اعصار سابقه ميان شيعه مشهور بوده است و برخلافش روايتى به نظر اين قاصر نرسيده است و اتفاق مؤرخان عامّه با احاديث معتبره معارضه نمى‌كند و اگر كسى استبعاد كند كه چنين واقعۀ عظيمى كه سبب حزن جمعى و سرور جمعى گردد چون مى‌تواند بود كه مضبوط نماند، جواب آن است كه اين واقعه از واقعۀ وفات حضرت رسالت صلّى اللّه عليه و آله و شهادت حضرت امير المؤمنين عليه السّلام عظيم‌تر نيست و در هريك از آنها خلاف ميان خاصّه و عامّه هست و در واقعۀ اوّل اتفاق دارند عامّه، برخلاف آنچه مختار شيعه است. و اگر گويند كه باعثى بر افتراى ايشان در اين‌جا نيست، جواب مى‌گوييم كه شبهه در دو جارى است و باعث قوى در اين‌جا هست، زيرا كه ممكن است كه براى دفع شماتت شيعيان اخفاى آن نموده باشند و على اىّ حال، چون مدار علماى خاصّه و عامّه بر آن است كه در مستحبّات به احاديث ضعيفه متمسّك مى‌شوند، بنابر احاديث صحيحه كه از ائمّه عليهم السّلام وارد شده است كه هركه از خدا ثوابى به او برسد بر عملى و آن را به جا آورد آن ثواب به او داده مى‌شود هرچند چنان نباشد كه به او رسيده است، پس اگر اعمال اين روز را كه نوعش از شارع وارد شده باشد و مخالفتى با آيات و اخبار نداشته باشد كسى به عمل آورد خوب خواهد بود و مستحقّ ثواب خواهد گرديد و بعضى مى‌گويند كه عمر بن سعد-عليه اللّعنة-در اين روز به جهنّم واصل شده است.

اگر چنين باشد اين شرافت نيز براى آن كافى است.