شعر در ستایش کعبه

کند سلام و تحیت به کعبه زاده ی آدم

به خانه ای که مقامش به کائنات مقدم

چه او به ساکن فی الارض اصل بیت عتیق است

شد از تکاثر رفعت سجود خلق دمادم

امین وحی خداوند رمز حکمت قرآن

در او رساند نبی را به عرش خالق اعظم

اگر که بتکده چندی بد آن حدیقه ی عزت

تباه گشت به دست علی امیر معظم

حدیث ابرهه و فیل و انهدام و تظلم

حفیظ گشت ز طیر ان بنای عشق مسلم

نبود رکن یمانی نه حرف سعی و صفا بود

که بود تلبیه هر دم قنوت عیسی بن مریم 

به شوط هفتم و تهلیل و عزم ذکر پیاپی

ملک به همهمه آمد از آن مکالمه هر دم

همین بس است بر او افتخار این همه اعزاز

بدان که بد به مقامش خطیب قاصر و ابکم

از آن کرامت بی منهتا و فضل وفودش

کنار سفره لطفش شکسته هیبت حاتم

نبود غیر دو انسان فقط به عالم سفلی

که گشت زائر خاکش ز وحی حضرت آدم

فرات و نیل دو مجموعه ای که روح جهانند

فروتنند ز عزت حضور چشمه ی زمزم

ملائکند به تبحیل او مدام به تسبیح

به هر فریضه بود قبله پیمبر خاتم

پیمبران که به تعظیمشان موظفند سماوات

به صبح و شام بر او از وظائفند قدی خم

برو به خانه ی رحمت به ذکر حوقله برگوی

که تا شود به جراحات سیئات تو مرهم

به تن نمود مدرس گهی که جامه احرام

از آن نفیسه نمود است کفن خویش فراهم