داستانهای ائمه: امام جواد (ع): عیادت

- کجا مي‏ رويد ؟  

- به عيادت.  

- عيادت چه کسي ؟  

- عبدالله ! شنيده ‏ايم چند روزي است که به شدت بيمار است . اگر تو هم دوست داري ، بيا ، خوشحال مي‏ شود .  

سه نفري به سمت خانه‏ ي مريض به راه افتاديم . در طول مسير بازار تا خانه‏ ي او ، دوستم گفت : 

- مي‏ گويند روحيه ‏اش را باخته . اميدي هم به زنده ماندنش نيست !  

وقتي بر بالين مريض حاضر شديم ، ابتدا به ديدن من ، هاشم و امام جواد عليه ‏السلام خوشحال شد ، اما بعد گريه کرد . با همان حالت گفت:

- دوستان ! دارم مي‏ ميرم . حلالم کنيد . به قدري از مردن مي ‏ترسم که حد و حسابي ندارد . چه کنم ؟ ! گفتم :  

- خدا نکند ، دشمنانت بميرند ! اين چه حرفي است ؟ !  

هاشم گفت :  

- زبانت را گاز بگير مرد ! چرا مثل بچه ‏ها حرف مي‏زني ؟ مطمئنم که خوب مي ‏شوي !  

امام جواد که تا آن لحظه ساکت بود ، او را دلداري داد و گفت :  

- وقتي فکرش را مي‏کنم ديوانه مي‏شوم . خيلي مي ‏ترسم .  

- البته که دوست دارم کثيفي‏هاي بدنم را بشويم .  

با حرف‏هاي آرام‏بخش امام ، چهره ‏اش تغيير کرد . ديگر از اضطراب چند دقيقه پيش خبري نبود و حالت چشم‏هايش خبر از آرامش مي‏ داد .  

به خاطر اين که مزاحم او و خانواده ‏اش نشويم ، برخاستيم و خداحافظي کرديم . فرداي آن روز باخبر شديم که عبدالله از دنيا رفته است . [1] .