فضایل ائمه: امام حسن (ع): بندگی و عبادت خداوند

 

درباره عبادت امام مجتبى عليه السلام روايت است كه آن حضرت در زمان خويش عابدترين، زاهدترين و برترين مردم به شمار مى‏رفت. هنگامى كه حج به جا مى ‏آورد، بسيارى از اوقات با پاى برهنه از مدينه تا مكه مى‏رفت.

هر وقت به ياد مرگ مى ‏افتاد مى‏ گريست و اگر در حضورش سخن از قبر به ميان مى ‏آمد گريان مى‏ شد و چون به ياد قيامت و بر انگيخته شدن در محشر مى ‏افتاد اشك مى ‏ريخت و هر وقت به ياد عبور از صراط مى ‏افتاد گريه مى ‏كرد و هر گاه به ياد حضور مردم براى حساب در پيشگاه خدا مى‏ افتاد ناگهان فرياد مى‏ كشيد و از شدّت بيم و هراس از هوش مى ‏رفت و غش مى‏ كرد. هر زمان براى نماز آماده مى ‏شد، اعضايش از خوف خدا مى ‏لرزيد و هر وقت از بهشت و دوزخ سخن مى‏ گفت چون شخص مار گزيده مضطرب مى‏ گشت، آنگاه از خدا خواستار بهشت مى‏ شد و از آتش دوزخ به او پناه مى‏ برد و چون آيه ‏اى كه با «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا»* شروع مى‏شود تلاوت مى ‏كرد، مى‏ فرمود:

بار خدايا! فرمانبردارم، فرمانبردار.«المناقب: 4/ 14؛ بحار الأنوار: 43/ 339، باب 16، حديث 13.».

و نيز هنگامى كه مشغول وضو مى ‏شد اعضايش مى ‏لرزيد و چهره مباركش زرد مى ‏شد؛ وقتى كه مى ‏پرسيدند: چرا چنين حالى پيدا مى ‏كنى؟

مى‏ فرمود:

هر گاه به در مسجد مى‏رسيد روى به آسمان مى‏ كرد و مى ‏فرمود:

---

منبع: اهل بیت  علیهم السلام (،عرشیان فرش نشین)،حسین انصاریان،انتشارات دارالعرفان،قم،ص124