مقتل و روضه : اهانت مرد شامی به امام حسن مجتبی (علیه السلام) + نحوه شهادت عبدالله بن حسن (علیه السلام)

 

مردی شامی امام حسن علیه السلام را دید در حالی که آن حضرت سوار بر مرکب بود. مقابل آن حضرت ایستاد و شروع به ناسزا گفتن نمود. حضرت سکوت نمود و پاسخ او را نداد. وقتی آن مرد مسافر دشنام گویی خویش را به پایان برد، حضرت به او سلام نموده و لبخندی بر لب آورد و چنین سخن آغاز نمود: ای پیرمرد! به گمانم غریبی! گویا دچار اشتباهی شده ای! اکنون اگر از ما رضایت و حلالیت بطلبی تو را عفو خواهیم نمود؛ اگر چیزی بخواهی عطایت می کنیم؛ اگر طالب رشد و هدایت باشی ارشادت می کنیم؛ اگر مرکبی بخواهی آن را به تو می بخشیم؛ اگر گرسنه هستی غذایت می دهیم؛ اگر برهنه باشی تو را می پوشانیم؛ اگر حاجتمندی حاجتت را روا می سازیم؛ اگر از وطن رانده شده باشی پناهت می دهیم؛ اگر نیازی داشته باشی نیازت را برآورده می سازیم؛ اکنون بهتر است وسایلت را به خانه ی ما بیاوری و تا پایان سفرت با ما زندگی کنی، زیرا منزل ما وسیع است و اسباب رفاه و آسایش در آن فراهم می باشد... وقتی آن مرد شامی جملات مهر آمیز امام را شنید شروع به گریستن کرد و گفت: شهادت می دهم تو خلیفه ی خدا بر زمین هستی و حقیقتا خداوند بهتر می داند رسالت خود را در کدام خاندان قرار دهد. پیش از این تو و پدرت مبغوض ترین خلق خدا در نزد من بودید اما از این پس کسی را بیشتر از شما دوست نمی دارم. آن مرد اسباب و وسایل خویش را به منزل امام برد و تا زمانی که در مدینه بود مهمان آن حضرت بود و از معتقدین به محبت این خاندان شد.

... شمر بن ذى الجوشن لعنة الله علیه با آن بي شرمان كه همراهش بودند به به سوي امام حسین علیه السلام بازگشتند و اطراف او را گرفتند. در اين ميان عبد اللَّه بن حسن بن على كه كودكى نابالغ بود از میان زنان بيرون آمد و لشكر را شكافته خود را به كنار عمويش رسانيد، زينب دختر على عليه السّلام خود را به آن كودك رسانيد كه از رفتنش جلوگيرى كند، امام حسين عليه السّلام فرمود: خواهرم اين كودك را نگهدار، كودك از بازگشتن (به همراه عمه) خوددارى كرد و با سرسختى، از رفتن سرپيچى نموده گفت: به خدا از عمويم جدا نخواهم شد، در اين هنگام ابجر بن‏ كعب‏ لعنة الله علیه شمشيرش را به قصد امام حسين عليه السّلام بلند كرد، آن كودك گفت: اى پسر زن ناپاك! آيا عمويم را مي كشى؟ ابجر شمشیر را فرود آورد . كودك دست خويش سپر كرد و آن شمشير، دست او را جدا كرده و  به پوست آويزان نمود، كودك فرياد زد: مادر جان...

 امام حسين عليه السّلام آن كودك را در برگرفت و به سينه چسبانيده و فرمود: فرزند برادرم بر اين مصيبتى كه بر تو رسيده شكيبائى كن و آن را به نيكى به حساب بیاور، زيرا خداوند تو را به پدران شايسته‏ات مي رساند، سپس امام حسين عليه السّلام دست به سوى آسمان بلند كرده و فرمود: بار خدايا اگر اين مردم را تا زمانى بهره زندگى داده‏اى، پس ايشان را به سختى پراكنده ساز، و آنها را گروههائى پراكنده دل ساز، و هيچ فرمانروانى را هرگز از ايشان خوشنود منما، زيرا كه اينان ما را خواندند كه ياريمان كنند سپس به دشمنى ما برخاسته ما را كشتند..

 

هنوز راه ندارد کسی به عالم تو

نسیم هم نرسیده به درک پرچم تو

نسیم پنجرهء وحی! صبح زود بهشت

"اذا تنفس ِ" باران هوای شبنم تو

تو در نمازی و چون گوشواره می لرزد

شکوه عرش خدا، شانه های محکم تو

به رمز و راز سلیمان چگونه پی ببرم؟

به راز عِزّةُ للّه نقش خاتم تو

من از تو هیچ به غیر از همین نفهمیدم

که میهمان همه ماییم و میزبان همه تو

تو کربلای سکوتی و چارده قرن است

نشسته ایم سر سفرهء مُحرم تو

چقدر جملهء"احلی من العسل " زیباست

و سالهاست همین جمله است مرهم تو

هوای روضه ندارم ولی کسی انگار

میان دفتر من می نویسد از غم تو

گریز می زند از ماتمت به عاشورا

گریز می زند از کربلا به ماتم تو

فقط نه دست زمین دور مانده از حرمت

نسیم هم نرسیده به درک پرچم تو

شاعر: سید حمید رضا برقعی

1. مناقب آل أبي طالب، ابن شهرآشوب، ج‏4، ص: 19
2. الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد، شیخ مفید، ج‏2، ص 110-111.