چرا امام حسین(ع) مثل امام حسن(ع) صلح نکردند؟

کمال فرد و جامعه در گرو انتخابهای آگاهانه در سایه اختیار است. از این رو خداوند راه خیر و شر را به جامعه نشان می دهد اما هیچگاه جامعه را مجبور به عبور از گذرگاه خیر نمیکند. خداوند علی را به مردم می شناساند و از آن سو دست  معاویه را به مانند معلمش شیطان برای فریب مردم باز می گذارد. این مردم هستند که باید حق را از باطل بشناسند و پیروی کنند. همین انتخاب مردم در وظیفه امام (ع) نسبت به جامعه و سیاست او تاثیر گذار است. اگر مردم امام حق را پیشوای خود بر گزینند امام (ع) باید پیشوایی آنها را بپذیرد و اگر او را نخواهند امام نباید ایشان را مجبور به این امر نماید. در زمان امام حسن (ع) مردم ایشان را به خلافت و پیشوایی بر گزیدند و ایشان پذیرفتند اما رفتار همان مردم در جنگ با معاویه امام را وادار به صلح نمود. چنانکه امیر المومنین علی (ع) را به پذیرش حکمیت وادار نمود. معاویه  مزورانه مردمان را فریفته بود و بر حماقت مردم سلطنتی بنا نهاده بود که هر حرکتی انقلابی چه از نظر ظاهری و چه باطنی از قبل محکوم به شکست بود و هیچ نتیجه ای نداشت.  از این رو تا معاویه بر اریکه قدرت بود امام حسین (ع) نیز به مانند برادر بزرگوارش سکوت اختیار نمود و این سکوت بیش از 10 سال طول کشید. اما  قدرت گرفتن یزید که چهره ای کاملاً متفاوت نسبت به پدرش داشت معادلات جامعه و مناسبات بین مردم و خلیفه و امام (ع)  را دگرگون کرد وظیفه ای دیگر را به عهده امام (ع) گذاشت یعنی همان حرکت و قیام عاشورایی امام حسین که حیات حقیقت را تا همیشه تاریخ تضمین نمود هر چند پیروانش اندک باشند. 

نویسنده: سید مهدی خدایی