مناجات اهل ذکر

علامه مجلسی در بحار فرموده که من این مناجات را یافتم مروی از حضرت علی بن الحسین علیه السلام در کتب بعضی اصحاب رضوان الله علیهم؛ مناجات سیزدهم: مناجات اهل ذکر

إِلَهِي لَوْ لا الْوَاجِبُ مِنْ قَبُولِ أَمْرِكَ لَنَزَّهْتُكَ مِنْ [عَنْ‏] ذِكْرِي إِيَّاكَ

خدايا اگر پذيرش فرمانت بر من واجب نبود هر آينه پاك نگاه مى ‏داشتمت از اينكه ذكر تو گويم،

عَلَى أَنَّ ذِكْرِي لَكَ بِقَدْرِي لا بِقَدْرِكَ وَ مَا عَسَى أَنْ يَبْلُغَ مِقْدَارِي حَتَّى أُجْعَلَ مَحَلا لِتَقْدِيسِكَ

چه ذكر من تو را به اندازه كاستى من است نه برازنده كمال تو،شأن و اندازه من چقدر مى ‏تواند بالا رود تا ظرف تقديس تو قرار گيرم؟

وَ مِنْ أَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَيْنَا جَرَيَانُ ذِكْرِكَ عَلَى أَلْسِنَتِنَا

از بزرگ‏ترين نعمتها بر ما جارى شدن ذكر تو بر زبان ماست،

وَ إِذْنُكَ لَنَا بِدُعَائِكَ وَ تَنْزِيهِكَ وَ تَسْبِيحِكَ

و اجازه ‏ات به ماست كه تو را بخوانيم و تنزيه و تسبيح گوييم،

إِلَهِي فَأَلْهِمْنَا ذِكْرَكَ فِي الْخَلاءِ وَ الْمَلاءِ وَ اللَّيْلِ وَ النَّهَارِ

خدايا پس ذكرت را به ما الهام كن در نهان و آشكار و شب و روز،

وَ الْإِعْلانِ وَ الْإِسْرَارِ وَ فِي السَّرَّاءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ آنِسْنَا بِالذِّكْرِ الْخَفِيِّ

و پيدا و پنهان، و در خوشى و ناخوشى و ما را به ذكر پنهان مأنوس فرما

وَ اسْتَعْمِلْنَا بِالْعَمَلِ الزَّكِيِّ وَ السَّعْيِ الْمَرْضِيِّ وَ جَازِنَا بِالْمِيزَانِ الْوَفِيِّ

و به عمل پاكيزه و كوشش پسنديده بكار گير، و به ميزان كامل پاداشمان ده،

إِلَهِي بِكَ هَامَتِ الْقُلُوبُ الْوَالِهَةُ وَ عَلَى مَعْرِفَتِكَ جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبَايِنَةُ،

خدايا دلهاى عاشق شيفته تواند، و خردهاى جداى از هم بر معرفتت‏ گرد آمده‏ اند،

فَلا تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ إِلا بِذِكْرَاكَ وَ لا تَسْكُنُ النُّفُوسُ إِلا عِنْدَ رُؤْيَاكَ

بدين خاطر دلها آرام نگيرند جز به ياد تو، و جانها جز به هنگام مشاهده ‏ات راحتى نيابند،

أَنْتَ الْمُسَبَّحُ فِي كُلِّ مَكَانٍ وَ الْمَعْبُودُ فِي كُلِّ زَمَانٍ وَ الْمَوْجُودُ فِي كُلِّ أَوَانٍ

تو تنزيه ‏شده‏ اى، در هرجا، و پرستيده گشته ‏اى در هرگاه و در همواره روزگار بوده ‏اى،

وَ الْمَدْعُوُّ بِكُلِّ لِسَانٍ وَ الْمُعَظَّمُ فِي كُلِّ جَنَانٍ وَ أَسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لَذَّةٍ بِغَيْرِ ذِكْرِكَ

و به هر زبان‏ خوانده شده‏ اى، و در هر دلى بزرگداشت شده ‏اى از هر لذّتى به جز ذكر تو،

وَ مِنْ كُلِّ رَاحَةٍ بِغَيْرِ أُنْسِكَ وَ مِنْ كُلِّ سُرُورٍ بِغَيْرِ قُرْبِكَ وَ مِنْ كُلِّ شُغْلٍ بِغَيْرِ طَاعَتِكَ

و از هر آسايشى‏ جز همدمى با تو، و از هر شادمانى به غير قرب تو، و از هر شغلى جز طاعت تو پوزش مى‏ جويم،

إِلَهِي أَنْتَ قُلْتَ وَ قَوْلُكَ الْحَقُّ يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرا كَثِيرا

تو گفتى‏ و گفتارت حق است كه:اى كسانى كه ايمان آورده ‏ايد خدا را بسيار ياد كنيد

وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلا وَ قُلْتَ وَ قَوْلُكَ الْحَقُّ فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ

و در بامداد و شامگاه او را تسبيح گوييد و تو گفتى و گفتارت حق است:«مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم»

فَأَمَرْتَنَا بِذِكْرِكَ وَ وَعَدْتَنَا عَلَيْهِ أَنْ تَذْكُرَنَا تَشْرِيفا لَنَا وَ تَفْخِيما وَ إِعْظَاما

ما را به ياد كردنت فرمان دادى، و وعده فرمودى كه تو نيز از روى شرافت و عزّت و كرامت بخشيدن به ما، ما را ياد كنى،

وَ هَا نَحْنُ ذَاكِرُوكَ كَمَا أَمَرْتَنَا فَأَنْجِزْ لَنَا مَا وَعَدْتَنَا

اكنون برابر با فرمانت تو را ياد مى‏ كنيم، پس تو نيز به وعده ‏ات وفا كن،

يَا ذَاكِرَ الذَّاكِرِينَ وَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ

اى يادآور يادكنندگان، و اى مهربان‏ترين مهربانان.