روزی در مجلس درس علی بن جعفر ما دیدیم که استاد ما، این پیر خرد، بدون کفش و عبا، به استقبال کودکی رفت و دست مبارک آن کودک را بوسید و او را تعظیم کرد! 

آن کودک فرمود: عموی من بشین! 

عرض کرد: چگونه من بشینم و شما ایستاده اید؟! 

این صحنه گذشت... 

شاگردان علی بن جعفر به عرض او رساندند که شما با این قدمت و با این سوابق درخشان تدریس در برابر یک کودک این همه پر خضوع!! 

فرمود: اسکتوا! 

ساکت باشید... سپس دست به محاسن شریف خود گذاشت و گفت: 

خدا مرا با این محاسن سفید دید، ولی مرا لایق امامت ندانست و این کودک را اهل امامت دانست! 

چه اعتراضی دارید؟! چه حرفی دارید؟!